ترس، لباسِ تن کسانی می‌شود که چیزی در چنته ندارند. می‌دانند، چون سخن بگویند عیار عیب و هنرشان نمایان می‌شود؛ لذا ترجیحشان "نامذاکره" و "ناگفتگو" است و الا آنجا که تریبون یک طرفه باشد، لحظه‌ای هم به سکوت و تامل فرصت ابراز وجود نمی‌دهند. تجربه‌ای که چند سال، یک ملت را، یک کشور را به گروی آن گرفتند که گفت‌و‌گو نکنند.

جالب است که وقتی رئیس جمهور، از آمادگی برای گفت‌و‌گو می‌گوید، می‌خروشند و می‌نویسند که شما چکاره‌اید؟ ماشاءالله به این همه فهم و معرفت! اگر رئیس‌جمهور کاره‌ای نیست پس چرا هرچه حاصل بدعملی خودتان هست را هم به پای او می‌نویسید؟

اگر رئیس‌جمهور کاره‌ای نیست، آیا مدعیان و تریبون‌داران حاضرند به لوازم این سخنان خود ملتزم باشند؟ فلان کس که این را می‌نویسدآیا می‌تواند خود را معرفی کند که کیست و نقشش در سپهر تصمیم‌گیری ایران چیست؟ لابد برای خود حقی بالاتر از رئیس‌جمهور صاحب رای مردم قائل است که در همه امور دخالت می‌کنند.

متأسفانه کسی هم یقه اینان را نمی‌گیرد که شما چکاره کشورید؟ آنان که نتیجه تصمیم و ایجاد موانع شان سر راه امور کشور، بیشترین آسیب را ایجاد کرده است همچنان به طلبکاری سخن می‌گویند.

اگر ماجراهایی، چون کرسنت، دقیق خوانی می‌شدند، اگر تراز نفع و عدم النفع، به سنجه در می‌آمد، برخی‌ها الآن باید در جایگاه پاسخگویی، می‌نشستند نه طلبکاری.

متأسفانه تا اوضاع در این هندسه می‌چرخد نه پزشکیان که هر رئیس جمهوری هم که بیاید کاری از پیش نخواهد برد. این جماعت حتی راه گفت‌و‌گو را بر دولت شهید رئیسی هم می‌بستند و الا مسیرچنان میرفت که امروز گرفتار، اما و اگر نباشیم.

باید این جماعت را یا به راه آورد و یا راهی تازه از کنار اینان باز کرد و الا به دیوار‌هایی برمی خوریم که دست زدن به آن همان را در پی می‌آورد که رئیس‌جمهور چند بار گفته است؛ " هر کجا هم که می‌خواهیم دست بزنیم. می‌گویند دست نزن. صدا در می‌آید. خب چی کار کنیم تا مشکل حل شود؟ " صدا هم از همین جماعت کم تعداد، اما پر هیاهو برمی خیزد. انگار همه جا بساطشان را راهبندان اصلاح کرده‌اند که، چون بخواهند دولت‌ها کاری کنند، اینان منافع خود را در خطر می‌بینند و نمی‌گذارند...

گفتنی است حسین شریعتمداری ۵شنبه گذشته در سرمقاله کیهان به پزشکیان بخاطر مطرح کردن بحث مذاکره با لحنی توهین آمیز حمله کرد و نوشت:شما در این زمینه هیچکاره‌اید. شریعتمداری البته روز یکشنبه و احتمالا پیرو تذکراتی، در یک عقب نشینی آشکار، حرف‌های پزشکیان را مایه مباهات دانست.