از زخم فاجعه خونین بندر عباس بر قلب سیمرغ ایران زمین، یکبار دیگر شاهد برخواستن او از اوج دماوند و پروازش به گوشه گوشه وطن بودیم. اینگونه دیدیدم که روح و جان ایرانیان در همه جای وطن و در اقصا نقاط جهان، در گستره پهناور غربت هموطنان دور از وطن به درد آمد و قلبها ماتم زده شد و چشمها گریان و کوشش در به یاری شتافتن آغاز.

این روح ایرانی است که حتی وقتی هم در زیر آوار ظلم و فقر و استبداد به نفس نفس می افتد، زمانی که رستم روحش، پر سیمرغ را آتش می زند، سیمرغ از آشیانه پر می شد و عطر گل یاس همدردی و یاری و همبستگی را بر جان ایرانیان با بارشهای بهاری خود فرو می ریزد.

این روحیه است که ایران زمین را در چهار راه حوادث تاریخ و مرکز برخورد تمدنها و بی تمدنها، حفظ نموده و به آن استمرار تاریخی بخشیده است.

این همان روحیه ای است که در بحبوحه جنگ و حملات عراق به ایران، زمانی که آخوندهای قدرت طلب و بی وطن جمهوری اسلامی، اکثر نظامیان و خلبانان ایران را اخراج کرده یا به زنجیر کشیده و یا اعدام کرده بودند و رئیس جمهور وقت، خلبانانی را که از این مهلکه رهانیده و آنها جان سالم بدر برده بودند، در پایگاه وحدتی و در حالی که تانکهای عراقی از کرخه هم عبور کرده بودند، بدور خود جمع می کند و با آنها از شاهنامه و رستمش می گوید و از آنها می خواهد که رستمهای زمانه خود باشند و اینگونه، آن خلبانان، جبر تاریخی ای را که قدرتهای انیرانی می خواستند بر وطن تحمیل و وطن را تجزیه کنند، در هم می شکنند و نه حماسه آفرینان که معجزه گران تاریخ ایران زمین می شوند.

این ایران ماست. ایران از آن ماست و ما از آن ایران و سیمرغ همبستگی و یگانگی ایرانزمین همواره در پرواز بر فراز این مرز و بوم. این را همیشه به یاد داشته باشیم و هرگز فراموش نکنیم که یک جان هستیم در کالبد هزاران. یک فرد هستیم در پیکر میلیونها که با هم نفس میکشیم و همواره با هم میمانیم. هزاران سال طول کشیده است تا این نفس و آن دل و جان و آن کالبد با هم در امیزند، یگانه شوند و زندگی کنند و این راز همبستگی و پایداری ماست. یادمان باشد که در اوج نا امیدی ها هیچگاه این گرمی، محبت و این اراده همیستگی را فراموش نکنیم.