بیایید بیایید بر این پیر بشوریم

که در آتشِ کینش همگی زنده بگوریم

ربودند فقیهان همهِ قدرت مان را

به کرات بگفتند که در حد ستوریم

نه آرام بگیریم از این دلهرهِ جنگ

نه در وهم دمی شاد ز رویای ظهوریم

نبینیم در اکناف نشانی ز فراغت

که در کوچه و برزن به عیان ناظر زوریم

به جز دار نکِشتند درین دشت گهربار

و هر روز بگفتند که شیخانِ صبوریم

بسی درس گرفتیم از این تجربهِ تلخ

کنون نیک بدانیم مُصمم به عبوریم

چو خاموش کند زهد لبِ شمعِ خرد را

چراغی بفروزیم که جویندهِ نوریم

بخیزیم بخیزیم که هنگامِ رهایی است

ز هر گوشه درآییم که مشتاقِ حضوریم

پس از فتح به هر خوار صدرات نسپاریم

که بیگانه نگوید که مُشتی کر و کوریم

بخوانیم سرودی و بکوبیم به دف ها

و بر لوح نویسیم که ما اهل سروریم