ویژه خبرنامه گویا

1. مردم ایران یک‌بار دیگر سوگوار فاجعه بزرگی شدند. یک‌بار دیگر مردم بی‌گناه و گرفتار قربانی بی‌خردی، پنهان‌کاری و خیانت رهبر شیاد و باندهای مافیایی وابسته به او شدند.

2. یک‌روز پس از فاجعه اندک سخنی از خامنه‌ای شنیده نشد، تسلیت با تأخیر او نیز با آه وناله‌ و اشک ریختن‌اش برای کشته‌شدن تروریست‌های مفت‌خوری چون نصرالله ، هنیه و سنوار هم بسیار فرق داشت. از ارزشی‌ها و برگزاری سوگواری، حسن و حسین کردن و توی سروکله خود زدن مآنند آن‌چه برای مرگ این تروریست‌ها انجام دادند هم خبری نبود. کاش همین بود ولی در کمال شگفتی هرجا که توانستند از برگزاری سوگواری مردم جلوگیری کردند و به رسانه‌ها هم دستور و هُشداردادند که خود خبری منتشر نکنند جزآن‌چه حکومت خود بگوید! یعنی تنها دروغ‌هایی گوناگون ما برای سردرگمی هرچه بیشتر مردم را منتشر کنید نه آن‌چه خود با پی‌گری و موشکافی می‌یابید. پنهان‌کاری و هیس،هیس! دوای هر درد بی‌درمان این رهبر شیاد و حکومت او‌ست.

3. هرجای دیگر جهان چنین فاجعه بزرگ و دردناکی رُخ می‌داد مقام نخست آن کشور هرکار مهم و حتا اگر سفری داشت را نیمه‌کاره رها کرده و به محل فاجعه می‌شتافت. اکنون تصورکنیم که خامنه‌ای ترس از تیر غیبِ اسراییل را از خود دورکرده و تصمیم بگیرد به آنجا تشریف ببرد. چه وضعی پیش خواهد آمد و چه مقدمه‌ای باید فراهم شود؟ نخست یک لشگر جرار آدم‌کش باید به محل برود تا پاک‌سازی کند و همه جا اززمین، آسمان ودریا را زیر کنترل بگیرند، دوم خلبانانی که باید هواپیمای رهبر شیاد و چند هواپیمای گارد نگهبان را هدایت کنند، باید چند روزی پیش از پرواز کاملن در ایزوله قراربگیرند که مبادا با کسی راز زمان و برنامه حرکت را در میان بگذارند وهمه با هزینه‌های سرسام آور؛ نمایش پس از آن نیز این خواهد بود که باید کسانی از ارزشی‌های نگون بخت، نابخرد و فریب خورده که سراپا بازبینی شده‌اند که حتا خودکاری هم همراه نداشته باشند، گردبیاورند تا برای رهبر و کار بزرگ او و منتی که برسر داغ‌دیدگان و سوگواران حقیقی می‌گذارد هورا بکشند و صلوات بفرستند!