همچنین، تجربه‌های پرهزینه‌ای مانند عراق، لیبی و افغانستان، باعث شده که بسیاری از تصمیم‌گیران غربی، نسبت به سناریوی فروپاشی ناگهانی یک جمهوری اسلامی، بسیار محتاط باشند. ایران با جمعیت بالا، تنوع قومی، مرزهای گسترده، منابع انرژی و جایگاه ژئوپلیتیک حساس، در صورت فروپاشی، می‌تواند به یکی از پیچیده‌ترین خلأهای قدرت در قرن بیست‌ و یکم بدل شود. از این منظر، ادامه وضعیت موجود-- حتی با تهدیدهایش-- در چشم بسیاری از ناظران خارجی، گزینه‌ای کمتر پرهزینه و قابل پیش‌بینی‌تر است.

در این میان، اسرائیل نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. اسراییل از آغاز انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی را بزرگترین تهدید راهبردی خود معرفی کرده، و در عمل نیز دست به اقدامات امنیتی و نظامی مختلفی علیه آن زده است. اما در عین حال، همین تهدید، به ابزاری برای تقویت موقعیت اسرائیل در سطح بین‌المللی تبدیل شده است. سامانه‌های دفاعی پیشرفته، افزایش حمایت نظامی آمریکا، و نزدیکی به کشورهای عربی در قالب پیمان ابراهیم، همه در سایه تهدید ایران امکان‌پذیر شده‌اند. در عمل، اسرائیل نیز مانند ایالات متحده، سیاست مهار تاکتیکی جمهوری اسلامی را در پیش گرفته است-- یعنی کنترل و محدودسازی آن، بدون ورود به فرآیند بی‌ثبات‌سازی کامل. زیرا سقوط ناگهانی حکومت در ایران، از دید آنها می‌تواند پیامدهایی نامطمئن و خطرناک‌تر از ادامه تهدیدی قابل پیش‌بینی داشته باشد.

از سوی دیگر، تحریم‌های اقتصادی نیز، با وجود هدف اعلام‌شده برای تضعیف رژیم، در عمل به شکل‌گیری اقتصاد سایه، بازارهای واسطه‌ای و ساختارهای رانت‌محور کمک کرده‌اند. برخی از این ساختارها، حتی برای بازیگران غیررسمی یا کشورهایی که نقش میانجی و واسطه اقتصادی بازی می‌کنند، سودآور بوده‌اند. استمرار تنش با جمهوری اسلامی ایران، نه‌فقط سیاست امنیتی بلکه منافع اقتصادی برخی نهادهای منطقه‌ای و بین‌المللی را نیز تثبیت کرده است.

آنچه بیش از همه به تداوم این وضعیت کمک کرده، جایگاه ایران در توازن راهبردی منطقه‌ای و بین‌المللی است؛ جایی که سقوط ناگهانی جمهوری اسلامی می‌تواند خلأیی خطرناک، پرهزینه و غیرقابل پیش‌بینی ایجاد کند.

تداوم جمهوری اسلامی نه نتیجه مقبولیت، و نه محصول حمایت، بلکه پیامد فقدان یک جایگزین متشکل، با نقشه راه و قابل پیش‌بینی‌تر در چشم قدرت‌های جهانی است-- موازنه‌ای شکننده اما پایدار، که تا اطلاع ثانوی ادامه خواهد داشت.