مدتها پیش که ائتلاف جرج تاون شکل گرفت مقاله برای انتشار در گویا فرستادم و پیشنهاد کردم که تحت مدیریت آن ائتلاف انجمنهای شهری و کشوری از ایرانیان مهاجر تشکیل شوند تا بتوان یک ساختار عظیم را برای هدایت جنبش در داخل و خارج از کشور ساخت. آه و افسوس که آن ائتلاف مستعجل بود و زود برفت. امروزه مردم هاج و واج مانده‌اند که خب بالاخره چه کسی ایران را بمباران خواهد کرد مگر گره‌ای از مشکلات آنها بگشاید. نه اسرائیل میزند و نه آمریکا و تازه شاید حمله آنها صد برابر اثرش بدتر باشد. مردن خامنه‌ای هم سودی نخواهد داشت که این قوم می دانند چطور قدرت را نگه دارند. رهبر بلامنازعی هم که در صحنه نیست. نه از نرگس اثری بر آمد و نه از شیرین و مدال نوبل. اسماعیلیون و شاهزاده هم که قهر کردند و رفتند و ما ماندیم و خودمان.
چطور معضل رهبری جنبش را حل کنیم؟ ائتلافها هرگز کار نمیکنند. احزاب هی ائتلاف میکنند و هی میگسلند و آخرش هیچ آتشی بر نمیخزد از کنده احزاب.
به نظر نگارنده انگشتری قدرت را وسط انداخته‌اند و کسی نیست آنرا از ترس هیولای حکومت بردارد و به انگشت بزند. شاید فکر میکنیم یک اتفاق خارق‌العاده باید بیفتد تا جنبش آزادی جان بگیرد. دختر جوان دیگری در خیابانها کشته شود؟ یا کسی کودتایی کند؟
انتخابات سرخود
میگویند سیدضیاءالدین طباطبایی دربدر دنبال یک رجل سیاسی میگشت تا راضی شود کودتایی کند و امور کشور را در دستان خود بگیرد و مجلس منفعل را برکنار کند. همه واهمه داشتند و منتظر بودند رجلی اجل تر از آنها پا پیش بگذارد. کشور در رخوت بود و سیاستمداران همه مردد و هراسان. سیدضیا با خود گفت چرا خودم نه؟ با رضا خان قراری گذاشت و با انگلیسها مراوده‌ای کرد و شد نخست‌وزیر.
استغفرالله قصدم این نیست که خود را سیدضیا این زمانه معرفی کنم ولی چرا همه با هم سیدضیا نباشیم؟ پیشنهاد میکنم! بجای دست دست کردن در کانالهای اجتماعی جنبش رای دادن به شخصیدتهای ملی را شروع کنیم. مثلا اگر نام این جنبش را << نمایندگان ملت ایران>> بنامیم و از هشتگ #نما برای حروف اول آن استفاده کنیم آنگاه به سادگی میتوان پی برد که مثلا ۱۰۰ نفر اول یا ۵۰۰ نفر اول چه کسانی هستند که مردم بیشترین اقبال را به آنان دارند. هرکس میتواند یک استاد دانشگاه یا یک اقتصاد‌دان معروف یا یک مدیر موفق را در خارج از کشور معرفی کند و مردم نام او را با قید هشتگ #نما در کانالهای اجتماعی مانند فیسبوک و ایکس و غیره منتشر کنند. این رای‌ها قابل شمارش هستند و میتوان انحصاری بودن رای دهنده و هویت رای گیرنده را بسادگی احراز کرد. میتوان فقط رای آنها که جرات رای دادن را دارند شمرد یا با روشهای آماری صحت این رای‌ها را آزمایش کرد. میدانم که مسائل اجتماعی و حریم خصوصی و موانع زیادی در پیش خواهد بود ولی میتوان آنها را مورد به مورد حل کرد. مثلا اگر کسی خواهان کاندیداتوری نباشد میتواند در کانالهای اجتماعی اعلام کند که بیهوده نام او را نبرند. اشخاص معروف نمیتوانند از برده شدن نامشان شکایت کنند چون نام آنها به دلیل موفقیتهای شغلی و عملی‌شان در حیطه عمومی است. آمریکائی‌ها میگویند بدون شکستن چند تخم مرغ نمیتوان نیمرو درست کرد. اکنون حکایت ماست. بدون بهم زدن چند قاعده نمیتوان کاری کرد. متاسفانه از یک ملت منفعل بدون رهبری نمیتوان انتظار داشت که یک انتخابات عالی و بدون نقص و با مقیاس بین‌المللی برگزار کند. هیچکدام از مستعدان رهبری مثل شاهزاده یا مسیح علی‌نژاد و غیره ایده‌ای برای حل مشکل رهبری ارائه نداده‌اند. ما محتاج یکه رهبری مشروع و منتخب در تبعید تا حدی که مقدور باشد هستیم تا ما را به حرکت وا دارد.
مسلم است که شاهزاده و کلا خانواده سلطنتی بیشترین رای‌ها را بدست خواهند آورد ولی به همراه او ۴۰۰ نفر دیگر را هم میتوان انتخاب کرد. شاهزاده میتواند بعنوان رئیس مجمع با بعضی اختیارات بیشتر در مجامع بین‌المللی ظاهر شود که در این نقش فوق‌العاده است ولی کارهای اجرائی را بدست ۴۰۰ نفر منتخب بگذارد.
من با گذاشتن این پست در فیسبوک خود شروع کردم. شما هم اگر نمیترسید شروع کنید. یا حداقل راه حل دیگری ارائه کنید. ما سزاوار بیشتر از اینیم که چنین بیهوده زندگی کنیم و بمیریم.
سایرس یادگار
نیچه ضد بود و نه زرتشت، مسعود امیرخلیلی
آزاده بپاخیز، مهران رفیعی
