فرزانه روستایی

روزی که خامنه ای نباشد پرده ای از روی نظام فرو می افتد که بنیان ۴۵ سال حکومت وحشت را برملا می کند. در آن روز می شود دید که نهادهای این رژیم چگونه به جان هم می افتند برای تسویه حساب و برای عقب نیفتادن از غافله غنیمت بری از ساختار جدید، البته اگر ساختاری باقی بماند.

روزی که مسیح مهاجری و آقازاده وزارت نفت و فرزند بهشتی به دیدار مهندس مسیرحسین موسوی رفتند نمی دانستند که این دیدار بی هدف هماهنگ نشده و قرار است احتمالا از این ملاقات چیزی یا لگدی به میر حسین حاصل شود به تلافی کمی باز شدن فضای حصر بعد از ۱۴ سال.

وقتی مسیح مهاجری مدیر مسئول روزنامه جمهوری اسلامی از دیدار میر حسن موسوی بازگشت جمله ای را گفت که دانسته یا ندانسته حداقل قاتلان شهدای جنبش سبز و همان هایی که میر حسین را به حصر فرستادند منتطر آن بودند. تیتر بسیاری از روزنامه ها و رسانه ها به نقل از مسیح مهاجری این بود که میر حسین هنوز عاشق امام خمینی است و عکس امام را در اتاق خود دارد. این نقل قول اگر تیر خلاص به میر حسین موسوی نباشد حداقل وزن او را در معادلات سیاسی آینده بشدت تضعیف می کند و به سطح یک حزب الهی زبان نفهم بی سواد تقلیل می دهد.

اساسا استفاده از نام خمینی به عنوان چماق برای خراب کردن دیگران و به استهزا کشیدن خانواده خود خمینی سابقه دیرینه ای دارد.هر گاه سید حسن خمینی انتقادی را به نظام مطرح می کند بی درنگ یکی از ویديوهای خنده دار خمینی وایرال می شود که اصلا تصادفی و خد بخودی نیست. صدا و سیما آرشیو مفصلی از سخنان گزیده و بریده خمینی دارد که هر یک مصرف ویژه ای دارد و با هر کدام یک طیف را می توان بدنام کرد.

میر حسین موسوی نیز پس از ملاقات با مسیح مهاجری و آن دو نفر دیگر ندانسته در همان دامی گرفتار آمد که سید حسن خمینی چند وقت یک باربه آن دچار می شود: یعنی بدنامی منتسب بودن به خمینی. میر حسین موسوی با انتشار اطلاعیه های متعدد و در شرایط متفاوت بار ها بر ضرورت تغییرات کاملا بنیادی در این رژیم تاکید کرده است و در آخرین بیانیه خود خواستار برگزاری رفراندوم و تشکیل مجلس موسسان شد تا مردم فرصت عبور از نظام فاسد جمهوری اسلامی را به صورت مسالمت آمیز داشته باشند. اما او هر آنچه می نویسد و می گوید از ماورای حصری ۱۵ ساله است که فرصت دیدار با مردم و فاجعه ای که مردم با آن مواجه اند را ندارد.