درباره گورستان اعدام شدگان مذکور گرچه ۳۷سال گذشته اما هنوز در دل بهشت زهرا که فعال‌ترین گورستان تهران است قرار دارد، از اینرو این عمل بیشتر جنبه سیاسی داشته و باید از منظر سیاسی، شرعی و حقوقی مورد بحث قرار گیرد به ویژه که هنوز بازماندگانی از آنها مراجعه می‌کنند.

اما در مورد خاوران بازماندگان انها هر سال به خاوران رفتند تا برای فرزندان خویش سوگواری کنند ولی نمی‌دانستند بر سر کدام قبر باید به سوگ نشست. گاهی هم از ورود آنها ممانعت یا حتی بازداشت شدند. افزون بر این در طول ۳۷ سال گذشته بارها مسائل رخ داده مانند خاکبرداری یا کاشت درخت یا ساماندهی گورستان و غیره به رسانه ها کشیده شده و از سوی نهادهای حقوق بشری بیانیه هایی صادر شده و گرهی که می شد با دست بازکرد را با دندان باز کرده اند.

جنگ ۱۲ روزه اخیر در پی حمله جناتکارانه اسراییل و امریکا به ایران مانند آزمونی بود که بسیاری از خطوط و مرزها را روشن کرد. در زمانی که معتقد بودیم در برابر تجاوز دشمن خارجی باید اختلافات را کنار گذاشت و در برابر دشمن متجاوز متحد شد چهره‌های زیادی از منتقدین یا حتی اپوزیسیون با چنین دیدگاهی همراه بودند اما نامنتظره‌ترین آنها بیانیه «مادران خاوران» بود که این عنوان برای دستگاه های سیاسی و امنیتی شناخته شده بود و دقیقا می دانستند آنها چه کسانی هستند.

آنهایی که بیش از سه دهه است غم بزرگی را به دوش می‌کشند و نکته بسیار قابل توجه اینکه برخلاف برخی مواضع دوپهلویی که ضمن محکوم کردن تجاوز امریکا و اسراییل، ناسزایی را هم متوجه حکومت می کردند اما مادران خاوران به رغم زخم و اندوهی که داشتند از این شیوه دوپهلو هم پرهیز کرده و فقط تجاوز را قاطعانه محکوم کردند.

بیانیه این خانواده‌ها در هیچ یک از رسانه‌های فارسی زبان برون مرزی که در خدمت مهاجمان قرار گرفته بود انعکاس پیدا نکرد. این در حالی بود که بعضی از این رسانه‌ها که بلندگوی قدرت‌های متجاوزبودند موضع‌گیری‌های به مراتب کم اهمیت‌تر اما همسو با جنگ طلبان و متجاوزان را بزرگنمایی می‌کردند. رسانه های داخلی و حکومتی هم یا بخاطر رعایت حساسیت های سیاسی و تقیه و یا به تصور اینکه به این جمع نباید رسمیت ببخشند هیچ اعتنایی نکردند.

در نتیجه نه تنها بیانیه مادران خاوران بایکوت شد حتی در فضای مجازی از سوی لشکر سایبری اپوزیسیون وابسته به اسراییل بدون توجه به اینکه این خانواده‌ها در طول این سالیان، رنج‌های بزرگی را تحمل کرده‌اند مورد حمله و دشنام فراوان قرار گرفتند و حتی متهم به ماله کشی برای جمهوری اسلامی شدند.
با توجه به اینکه بسیاری از مسئولان کشور گفته‌اند نسبت به کسانی که در جریان تجاوز از ایران دفاع کرده‌اند نگاه متفاوتی دارند و با توجه به اینکه خانواده‌های بازماندگان خاوران از آزمون ملی سربلند بیرون آمده‌اند، وقت آن است که به خواسته طبیعی، انسانی، عاطفی و قدیمی این خانواده‌ها رسیدگی شود.

بازگشایی درب خاوران برای حضور این خانواده ها بر مزار عزیزان شان کمترین حق و انتظاری است که باید براورده شود. نه قرار است حکومتی سرنگون شود و نه آشوبی صورت گیرد و این حق خانواده‌هاست که پس از ۳۷ سال اجازه حضور آزادانه بر مزار عزیزان مفقود الجسدشان داشته باشند. «وقت آن است که مستان طرب از سر گیرند». این یکی از چالش‌هایی است که بالاخره باید از آن عبور کرد و اجازه نداد که هزینه‌های ضد ملی آن بیشتر به مردم و کشور تحمیل شود و کاسبان حقوق بشر بتوانند از آن سوء استفاده نمایند.

با توجه به اینکه آنچه به ایران در برابر تجاوز مصونیت می‌دهد و خطر خارجی را دفع می‌کند قدرت بازدارندگی است و قدرت نرم به مراتب موثرتر از قدرت سخت است و اگر قدرت سخت بسیار پرهزینه است اما بازسازی قدرت نرم هیچ هزینه‌ای ندارد و در تولید سرمایه اجتماعی با کمترین هزینه بیشترین منافع ایجاد می‌شود، برآورده کردن این خواسته خانواده خاوران بدون شک گامی در جهت تقویت همدلی و جبران دردها و رنج‌های کهنه و به سود ایران است.

کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi
وبسایت
www.emadbaghi.com