از خود می پرسم مرد! چه چیزی ترا از آن سر تفکر چپ رادیکال که روزی تمام تلاشت مبارزه با لیبرال ها بود به این همایش که بنیادش لیبرالیسم در مفهوم عمیق کلمه است کشانده ؟ تو که مبلغ پرشور سیاستی بودی که هرگرایش مخالف تفکر خمینی را که حزب توده نام دفاع از" خط امام" بر آن نهاده بود زیر نام ضدانقلاب وتفکر لیبرالی می کوبیدی و طبق فرمول بندی حزب توده که معتقد بود ما سیاست اتحاد انتقاد را در رابطه با خط امام پیش می بریم از سیاست های خمینی دفاع می کردی .
خطی که هرگزبخش انتقاد آن اززیر سایه اتحاد بیرون نیامد ودرعمل به سیاست اتحاد اتحادبدل گردید.
حال سال ها از آن سیاست ورزی با بن مایه حزب توده ای می گذرد .سیاست اتحاد اتحاد حزب توده که درعمل بیک فاجعه بدل گردید و مورد نقد قرار گرفت.نقدی که درنخست تاکید می کرد که سیاست انتقاد اتحاد اگر بدرستی پیش برده می شد می توانست به نتیجه درستی برسد .نقدی که بسیار زود سرکوب وحشیانه وعمل کرد حکومت بر نتیجه گیری نادرست آن انگشت نهاد وبا شعار سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی خط بطلان بر چنین سیاستی کشید.
خط بطلانی که کشیدن آن چه سروکله زدن هائی با خود بهمراه داشت وچه جدائی هائی را که سبب نگردید.
زمان نشان داد که این سیاست به اصطلاح نقد شده چه تنیدگی ریشه داری در چپ فدائی" اکثریت " داشت.
ریشه های مودت با جمهوری اسلامی که در زمان های معین خود را نشان می داده و میدهد . رشته های تنیده شده با شعارهای ضد امپریالیستی ، ضد اسراییلی امید عبث اصلاح پذیری حکومت ! نزدیکی به اصلاح طلبان و....
بعد این همه سال جدا شدن ها وگروه ودسته درست کردن فدائیان بعنوان بزرگترین جریان چپ درسیمای اکثریت ،که منجر به تشکیل حزب چپ ودسته های متعددجمهوری خواهان گردید! اما گذشت زمان ،عکس العمل های این جریان ها در تند پیچهای تاریخی و موضعگیری های آنها نشان داد! هنوز در وجود آنها بند ناف بریده نشده ای هست که پیام آقای موسوی نخست وزیر دوران طلائی امام قند در دلشان آب می کند و جنگ دوازده روزه جمهوری اسلامی دوباره آن حس های پنهان رازیر عنوان وطن پرستی و دفاع از وطن و ایستادن در پشت سر جمهوری اسلامی رازنده می نماید . حس هائی که هنوز اجازه نمی دهد با نگاهی بیطرفانه به همایش بزرگ مونیخ بعنوان یک رخداد بزرگ و تفکر حمایت گرانه میلیون ها ایرانی که مشتاقانه این رخداد تاریخی را دنبال می کردند بنگرد و نقش خود بعنوان اپوزیسیون مدعی مبارزه با جمهوری اسلامی در این همایش ببیند.
برعکس جریان چپ وجریان های جمهوری خواهی با یورش وسیع به این همایش ،به گرایش میهن پرستانه آن که زیر عنوان حفظ تمامیت ارضی ایران ،سکولاریسم ،دمکراسی ،حکومت بر آمده از صندوق انتخاباتی کاملاآزاد که تعامل وروا داری از بنیاد های اخلاقی آن بود و تمام نیرو های اپوزیسیون را به جبهه ای فرا گیر جهت مبارزه با جمهوری اسلامی فرا می خواند!نه تنها پاسخی مثبت ندادند بلکه نو ک حمله خود را متوجه این همایش و تشتت در افکار عمومی نمودند.
حملاتی که زیر عنوان تلاش برای احیای سلطنت وعدم برخورد با حمله اسرائیل "بخوان همآوائی با جمهوری اسلامی"صورت گرفته ومی گیرد.
جریان ها وافرادی که زیر عنوان اپوزیسیون عملا بدون کوچکترین احساس ملی وخواست مردم به همگرائی وتشکیل صفی واحد در برابر جمهوری اسلامی به تقابل با همایشی بر خواستند که در بر گیرنده نمایندگانی از طبقات واقشار مختلف مردم ،آسیب دیده گان جنبش مهسا و مادران دادخواه بود.
به ردیف جلو نگاه می کنم ردیفی که آسیب دیده گان چشمی جنبش مهسا ومادران دادخواه وفرزند از کف داده نشسته اند .ادامه دارد.
