قدیمها راحت تر میشد چم و خم رسانه را فهمید. کشف جعل آسانتر بود. کافی بود نادرستی خبر درج شده در روزنامه افشا شود تا بقولی دوزاری ها جا بیفتد.گاهی یک خبرنگار با وجدان پا میان میگذاشت و از دسیسه و نیرنگ جماعتی علیه بقیه پرده بر میداشت. البته گاهی نیز وجود روزنامه نگاری ژرفکاو در رادیو و تلویزیون کفایت میکرد تا پشت صحنه فلان ماجرا را رو کند. این که چه بامبول و کلکی در پسا پشت دید مردم سر هم شده است تا با اشارات گمراه کننده اذهان عمومی را فریب دهند.
آن اذهان عمومی که بعد و با تاخیر متوجه درک و دریافت غلط خود میشد، در اصل فریبکاری را تجربه کرده بود.
امروزه اما قضایای مبادلات اطلاعات بمراتب سخت تر شده است. چون ما با قُلدری و قدر قدرتی اربابان در جهانی روبروئیم که "جهان مجازی" (اینترنت) خوانده میشود. فضایی که میتواند تاثیر جعل و جعلیات را به توان دو برساند. فراگیری انقلاب دیجیتالی بمراتب از انقلاب صنعتی سریعتر اثر میکند.
در این فضای غیر ملموس و مه آلوده ، چند شرکت تکنولوژی سطح بالا و نیز به اصطلاح خدماتی، سرنخها را در دست دارند. صاحبان فوق ثروتمندشان بقولی یک تئاتر عروسکی راه اندخته اند. تئاتری که به پهنای کُل سیاره است و بر صحنه اش چند میلیارد بازیگر پرسه میزند. آدمهایی که خود و دیگری را فراموش کرده اند.
بر همین منوال آدم عقل پیچیده و انسانیت گُم کرده، متوجه نیست که در اصل فیک نیوز(اخبار جعلی) را مثل نُقل و نبات نشخوار میکند. مجاز و دروغ نوعی واقعیّت عادتی شده که در میان ما به گردش است. در احدی هم میل افشاگری بر نمی انگیزد.
اصلا ما پذیرفته ایم که بخشی از واقعیت زندگی ما را آن توطئه ها و زد و بندهای دنیای مجازی بسازند. کسی هم ککش نگزد. این که چرا باید با دروغ و منبع دروغ ساز که رسانه و شبکه های ارتباط جمعی است، همزیستی مسالمت آمیز داشت. طوری که بی خیال و بی تفاوت نفس کشید. مگر آتش و پنبه میتواند با هم بسازد؟ بدون کشاکش و ستیز با هم یکی شود؟ آیا درست است و شدنی که راست و دروغ رسانه ای دست در گردن هم با ما همراه گردند؟ مگر نگفته بودند که مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید میترسد؟ چرا بی مهابا به جاده میزنیم؟ چرا اندازه نگرفته پاره میکنیم؟
جماعت ایرانی که در سال پنجاه و هفت خورشیدی سر جمعی به سی چهل میلیون نفر نمیرسید، بواقع یکی از این دستجات مارگزیده رسانه ای بایستی باشد.نیش بی بی سی یادتان هست؟
لیکن از منظر امروزی ما جماعتی شده ایم که بسی ترحم بر انگیز جلوه میکند . بطوری که هم دوست و هم دشمن برایش دل میسوزانند. البته بشرطی که در این میان از سر تقصیرات یا ایراداتش گذشته باشند.
از زوایه دید کنونی که نمای فراختری را میبیند، آن ایرادها و تقصیرها در واقع به عارضۀ خودشیفتگی بر میگشت که در اغراقها و گزافه گوئی های گذشته بیان میشد. وقتی بدون بال و پر خود شناسی و آگاهی میخواست پرواز کند و بالا بپرد و اوج بگیرد.آن اندرز نیاکانی را از یاد برده بود که، یا مکن با فیلبانان دوستی یا بساز آن خانه ای در قد فیل!
وانگهی آن مش تقی و حاج جعفر و غضنفری که میخواست فراتر از شرق و غرب باشد، مدام شعارموزون نه شرقی، نه غربی، فلانی و بهمانی را سرمیداد. چون به ذکر "ایران اسلامی" یا فراخوان"اسلام ایرانی"، این محصول "عجی مجی لاترجی" یا شُعبده "هکوس پوکوسی" مغرور گشته بود.
گویی که پروژۀ "بازگشت به خویشتن" ، یعنی آن برساخته کارگاه آقازاده ای بنام سید حسین نصر، احسان نراقی و شرکا، تخم دو زرده کرده بود. همین تخم دو زدره را حضرت عمام هنگام رهبری قیام و قبل از راحل شدن، برای ملت اُمت شده نیمرو درست کرد. نیمرویی که یک وجب روغن رویش ماسید. اینگونه چربی خون بالا رفته، ملتی را مریض و رنجورساخت.
البته به جز دوست و دشمن واقعی و تاریخی، در این میانه دشمن دوست نمایی از کلیه امکانات "دنیای مجازی" برای مغزشویی و تحمیق کمک میگیرد تا دایه مهربانتر از مادر باشد. او یکی از اهریمنان زمان، از لحاظ تیره و تباری، برآمده از یهودیان اروپای شرقی است. اسمش بنیامین نتانیاهو و از چندین سال پیش در فکرگسترش نفوذ وافزایش مساحت حاکمیت خویش است. جالبی قضیه اینجا ست که گاهی طرح سیراب کردن ایران ایرانیان را اعلام میدارد و گاهی نیز مدافع عمران و آبادانی میشود. گرچه بطور واقعی به دهه ها تمامیت ارضی ما را مورد تهدید و تعرض قرار داده است. بهانه اش هم این بوده حرف و عمل روحانیت شیعه ( حاکمان ایران) ضد اسرائیل است. او که در اصل یک پای دعوای فامیلی میان عموزادگان(فرزندان اسحاق و اسماعیل) است، در این سالها با همسایگانش کاری کرده که دفاتر تاریخ از فجایع و کشتارها پُر شده است.
