به مادرم خبر رسید

که کُشتنِ سحر رسید

به سَر زنان وُ خسته جان:

که زندگی به سر رسید...

طنابِ دارِ دشمنم

چو حلقه زد به گردنم

بِسانِ یاسِ آسِمان

منم غمینِ میهَنَم

چو بغضِ مادرم دمید

دلِ شکسته ام تپید:

که می رود غریبِ تو

سپیدۀ دلم رَمید

به واپسین نگاهِ تو

به هق هق وُ به آهِ تو

بدان که عاشقت منم

همیشه در پناهِ تو

تو بعدِ رفتنم بخوان

به بامِ شهرِ آشیان

که بوده سهمِ عاشقان

همیشه خنجرِ خزان

جَرَس به دستِ جاهلی

که قاضی ام چو عادلی

به امر وُ عدلِ من جهان

بهشتِ عدلِ نازلی...

من اعتراضَم وُ سرود

زِ رودِ مُردۀ کبود

زِ رنجِ مردمِ وطن

زِ او که زندگی زُدود

من اعتراضم وُ صدا

زِ بندِ دینِ تو رها

تمامِ عشق وُ هستی ام

فدایِ مردمم فدا

تمامِ جُرمِ جانِ ما

جوانیِ جهانِ ما

چه هم زمانیِ بدی

که مُردِگی نشانِ ما

تمامِ لحظه ها سیه

عزا وُ عزلتِ تَبَه

نه آرزو نه زندگی

فِسُرده وُ تَبَه پِگَه

نه موجِ کوچکِ نوا

نه نور وُ نارِ بینوا

چراغِ خانه ها خموش

سکوت وُ وحشتِ سرا

ذلیلِ دار وُ این اذان

چو بانگِ قاریان وزان

زِ گورِ گَندِ خود بُرُون

مُقَنّیان دوان دوان

چه نکبتی به روزگار!

پرنده مُرده در حصار

نویدِ شادی ام بیار

به پَر گشودنِ بهار...

تو قُقنُسِ قیامِ ما

به قُلّه ها کلامِ ما

صدا وُ دست وُ اتحاد

شکوهِ ما دوامِ ما

سه شنبه 18 شهریورماه 1404///9 سپتامبر 2025