در میان افکار عمومی ایرانیان، درباره وضعیت امروز و آینده کشور صرف نظر از میزان تحصیلات ، پایگاه اقتصادی و اجتماعی ،جهت گیری سیاسی و آگاهی عمومی فصل مشترکی وجود دارد : امروز ما خوب نیست اما از فردای ما بهتر است .این گزاره را آمار و ارقام نیز که خالی از هر گونه حب و بغض هستند تائید می کند . چنین تلقی از اوضاع را نمی توان به مخالفت لخت با وضعیت موجود فروکاست که در چشم اندازی سیاسی صرفا از سوی مخالفان جمهوری اسلامی مطرح می شود.
تقریبا در همه ساحت های زندگی میتوان رد پایی جست که گزاره مورد اشاره را تائید می کند و صرفا محدود به «وضعیت اقتصادی » که به طبع ماهیت بیشتر از سایر وضعیت ها احساس می‌شود نیست. به عبارت دیگر امنیت زدایی تنها از عرصه اقتصاد صورت نگرفته است. چنین وضعیتی حوزه آموزش از عمومی تا عالی،محیط زیست از شهری تا روستایی، فرهنگ و هنر در همه اشکال و طبقات مختلف اجتماعی از جوانان و زنان تا بازنشستگان را از خود متاثر ساخته و یک «ناامنی سراسری» را بر جامعه تحمیل کرده است. روشن است نخستین پیامد چنین وضعیتی بسته شدن پنجره امید به آینده در گستره جمعی است و بدتر از چنین وضعیتی تنها جنگ است که آن هم رخ داد و محتمل است از سر گرفته شود. بی دلیل نیست حجم مهاجرت بی سابقه در تاریخ ما صرفا قابل قیاس با کشورهایی است که جنگی دامنه دارو طولانی را تجربه می کنند.
تحریم ایران پس از انقلاب با اشغال سفارت امریکا آغازشد و به تدریج ودرمناسبتهای مختلف گسترش یافت . پس از افشای فعالیتهای هسته ای و برنامه جمهوری اسلامی برای دستیابی به بمب اتمی وارد فاز تازه ای شد و رمق را از اقتصاد ایران گرفت و روز به روز آن را در قیاس با رقبا کوچکتر کرد تا جایی که تورم همه کشورهای حوزه خلیج فارس به اضافه ترکیه و پاکستان روی هم هنوزاز ایران پائین تر است.
آیت ا.. خامنه ای که علاقه خاصی به کره شمالی دارد و به آنجا نیز در دوران ریاست جمهوری سفر کرده تضمین امنیت جمهوری اسلامی را نه در تمکین به خواست و اراده مردم بلکه در تقویت نظامی و دستیابی به فناوری پیشرفته هسته ای جستجو می‌کرد . تصور داشت با فتوایی مبنی بر حرمت سلاح هسته ای و سیاست نه جنگ و نه مذاکره در نهایت از بمب رونمایی می کند غافل از آنکه غرب دم خروس را می بیند نه قسم حضرت عباس را. از همین روآنها برای جلوگیری از« گریز هسته ای »تردیدی به خود راه نداده و بمباران مراکز هسته ای و نظامی را در دستور کار قراردادند. کودکانه بود که تصور بمباران مراکز هسته ای و نظامی ایران در صورت پافشاری بر گریز هسته ای جایی در محاسبات مقامات نظامی و سیاسی ایران نداشت و روشن ساخت حاکمیت ایران پس از نزدیک به نیم قرن حکمرانی سراسر آزمون و خطا متاسفانه هنوزاز ساز و کار موجود در نظام بین الملل شناختی پیدا نکرده است.
برجام قراربود سازو کاری برای بازگشت جمهوری اسلامی به نظام بین الملل ، پذیرش نظم موجود در خاورمیانه و توقف ماجرا جویی در منطقه باشد و راستی آزمایی برنامه هسته ای در مرکزیت آن قرداشت اما هرگز قرار نبود در این چارچوب محدود بماند. به همین دلیل بود حسن روحانی از برجامها صحبت می کرد و علی خامنه ای از برجام، عده ای از روح برجام سخن می گفتند و عده ای از جسم برجام و در نهایت چون ماهیتی از برجام که مد نظر امریکا بود محقق نشد، امریکا ازآن خارج شد و زنجیره ای از اقدامات را پی گرفت که در دولت بایدن نیز ادامه یافت و حالا با بازگشت ترامپ به صورت جدی تری دنبال می‌شود.
حادثه هفتم اکتبرو زنجیره حوادث پس از آن که تا امروز ادامه دارد صحنه خاورمیانه را به کلی تغیر داده است.از محور مقاومت جز جمهوری اسلامی که با اتکا به خشونت و سرکوب عریان سر پاست و حیثیت سیاسی و نظامی آن پس از جنگ ۱۲ روزه در داخل و خارج از بین رفته است باقی نمانده است . مکانیزم ماشه و بازگشت تحریم های سازمان ملل توقف فعالیتهای مراکز هسته ای که نابود شده اند یا برنامه غنی سازی که پولی برای از سرگیری آن نیست را مد نظر ندارد. هدف ایجاد تغیرات ساختاری در نهاد قدرت در جمهوری اسلامی در غیاب اپوزسیون منسجم ومتحد با اتکا به فشارهایی است که مردم خسته، نا امید و عصبانی پس از تنگ تر شدن حلقه تحریم ها بر نظام مستقر وارد خواهند کرد. هدف تکه تکه کردن هیات حاکمه ایران و کمک به برکشیدن بخشی است که داوطلب تغیرات ساختاری بشود.
