یدالله کریمی‌پور

جناب لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت ملی درباره‌ی دلیل عدم حضور ایران در نشست شرم‌الشیخ از جمله می‌گوید: سطح جلسه پایین بود و جای ایران‌آنجا نبود.

و اما بعد:

در سال‌های آغازین جنگ ایران و روس، فتحعلی‌شاه که از اخبار پیروزی‌های اولیه‌ی سپاه ایران دلگرم شده بود، غرور شاهانه‌اش گل کرد. او که خود را سایه‌ و نایب خدا بر زمین می‌پنداشت، در نامه‌ای به تزار روس نوشت:

«ما که از فرزندان جمشید و داریوشیم و از دودمان کیان، رأی بر آن نهاده‌ایم که اگر پطر کبیر شما از گور برخیزد و تمام سرداران روس با او همراه شوند، باز هم تاب رویارویی با ما را ندارند. اگر بخواهیم، از این‌جا تا پطرزبورغ را با دم شمشیر طی می‌کنیم.»

تزار با خواندن این‌ نامه فقط لبخند زد و گفت: «بگذارید این پادشاه شرقی در خیال پدران باستانی‌اش بماند.»

چند ماه بعد، سپاه ایران در نبرد آصکران و سپس اصلاندوز به سختی شکست خورد. مستوفی با طنز خاص خویش در این‌باره می‌نویسد:

«شاه تا مدت‌ها از شنیدن نام روس رنگ به رخسار نداشت و دعا می‌کرد دیگر هیچ سرداری خیال فرستادن پیام تهدیدآمیز به فرنگیان نکند.»