اکثریت مطلق سلطنت‌طلبان مخالف انتخاب «زُهران ممدانی» هستند؛ کسی که یک چپ سوسیالیست شیعه، طرفدار سرسخت فلسطین و همسو با حماس است. ممدانی، بر خلاف خمینی حدود ۴۷ سال پیش، نیت واقعی خود را با خدعه و تقیه و نیرنگ پنهان نکرد. در آن زمان هیچ انتخاب دیگری غیر از خمینی وجود نداشت، و او می‌گفت حتی کمونیست‌ها نیز بعد از انقلاب کاملاً آزاد خواهند بود.

اما ممدانی هرگز افکار چپ ضداسرائیلی، ضد کاپیتالیستی و اهداف سیاسی رادیکال خود را پنهان نکرد و علناً اعلام داشت که در قلب کاپیتالیسم جهان، یعنی نیویورک، برنامه‌های سوسیالیستی خود را اجرا خواهد کرد. آن هم در سال ۲۰۲۵ میلادی، پس از نیم‌قرن تجربه تلخ شکست کمونیسم، سوسیالیسم و اسلام سیاسی، و با وجود پیشرفت اطلاعات، بلوغ فکری و دانش بشری در ۴۷ سال گذشته و علیرغم اینکه دو هفته پیش ممدانی با روحانی طرفدار جهاد و حمله به برج های دوقلو عکس گرفت و لبخند زد و افتخار کرد.

اگرچه هر دو (خمینی و ممدانی) شیعه رادیکال هستند و هر دو وعده «اتوبوس مجانی» داده‌اند، اما شباهت‌های دیگری نیز میان آن‌ها وجود دارد -- با فاصله‌ای ۴۷ ساله.

با این حال، علیرغم همه تجربیات تلخ بشری در طول این سال‌ها، در شهری که مسلمانان افراطی به برج‌های دوقلو حمله کردند و هزاران بی‌گناه را کشتند، مردم همین شهر در میان گزینه‌های موجود، به یک مسلمان طرفدار حماس و القاعده (ولو به شکلی خجالتی) رأی دادند. نمی‌دانم سلطنت‌طلبان این رأی‌دهندگان را چه خواهند نامید؟ «۲۰۲۵تاهی‌ها»؟ یا شاید «۲۵تی‌ها»؟ آیا به قول سلطنت‌طلبان، مردم نیویورک هم مانند مردم ۴۷ سال پیش ایران، به دلیل حماقت یا شکم‌سیری، به یک شیعه افراطی مهاجر ضد اسرائیلی و ضد امپریالیستی رأی دادند؟ یا اینکه از ترس عقرب جراره به مار غاشیه پناه بردند؟

نسل جوان سلطنت‌طلبِ عصبی و خشمگین، که غرق در ناآگاهی و بلاهت خودبزرگ‌بینی است و خود را علامه دهر و افلاطون و ارسطوی تاریخ می‌پندارد، باید نگاهی بیندازد به نتیجه انتخاب مردم نیویورک در دوران پسااینترنت و پسا یازده سپتامبر؛ دورانی که عصر انفجار اطلاعات و آگاهی و عریان شدن اسلام انقلابی است. مقایسه کنید زمان و مکان را: ۴۷ سال پیش، شاه هرگز اجازه نمی‌داد توضیح‌المسائل خمینی منتشر شود تا مردم بدانند او چه جانوری است. شاه به جای اطلاعات آزاد و دموکراسی، تنها بر ساواک تکیه کرده بود.