 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
همیشه زمان مانند نیزاری
از تنت می گذشت
اما
تو
با قامتی بلند و چتری در دست
همچون قارچی
زیر باران راه می رفتی
در
انتهای آبخانه ی غربت
پیش می رفتی
و
مدام بارانی از زمان
و
رگباری از لحظه ها
بر سرت فرو می ریخت
تو بی وقفه می نوشتی
و
باران خاطراتت را می شست
از ذهن
تو بی وقفه می نوشتی
و
باران خاطراتت را می کشت
در ذهن
بی درنگ می نوشتی
تا فراموش نکنی
تا به خاطر بسپاری
می نویسی
تا در خاطره ها بمانی
مسافرنامه ای می نویسی
و
همیشه مسافر می مانی
مهستی شاهرخی
2002 پاریس
