نمايشگاه همه مادران من، به خاطر يک سالگی کمپين يک ميليون امضا، کانون زنان

کانون زنان ايرانی -مهرزاد غنی پور : نمايشگاه نقاشی با عنوان «همة مادران من» ديروز در اولين سالگرد کمپين يک ميليون امضا در فرهنگسرای بهمن در حالی برگزار شد که ۳۳ نفر از نقاشان برجسته، آثار خود را در آن به نمايش گذاشتند و موضوع اصلی بيشتر آثار ارائه شده در اين نمايشگاه مسألة حضانت و حق سرپرستی به‌عنوان يکی از موارد تبعيض‌آميز عليه زنان که در کمپين يک ميليون امضا نيز مطرح‌شده، بود.

اولين تابلويی که پس از ورود به نمايشگاه توجه را به خود جلب می‌کند، تابلوی رزيتا شرف‌جهان، نقاشی است که اشاره به تبعيض‌ها و نابرابری‌ها در کارهای هنری او پيش از اين نيز ديده می‌شد.او با اين تابلو که نيمی از آن عکس و نيم ديگرش نقاشی است، انتقاد خود را نسبت به سکوت جامعه سنتی در برابر خشونت و شقاوتی که در آن جامعه وجود دارد، ابراز می‌کند؛ تصوير زنانی که دهانهای خود را با چادر پوشانده‌اند.در تابلوی نقاشی ديگر، تصوير زن در يک قاب و تصوير سس گوجه‌فرنگی در قاب مشابهی کنار هم قرار دارند. گويی نقاش می‌خواسته نگاه به زن را که در حد کالای مصرفی تنزل يافته نشان دهد.تابلوهای ديگری هم هست که در آن احساسات درونی زن از ديد نقاش مرد به تصوير کشيده شده است.

الهه مقدمی نيز از نقاشانی است که مضامين زندگی شخصی خود را در ارتباط با خانواده و فرزند به تصوير کشيده است.او ابزار آشپزخانه و ادوات مربوط به مامايی را که به دنيای زنان مربوط هستند، ابزارهای زنانه می‌داند و در تصاوير خود از اين ابزارها برای نشان دادن موقعيت اجتماعی زنان استفاده کرده است.

اومی‌گويد:«گاه هديه‌ای که به يک زن داده می‌شود يک وسيله‌ خانگی است و در اينجا به خود زن توجهی نمی‌شود بلکه بيشتر توجه به استفاده از آن ابزار است.»

در تصاوير او سينک ظرفشويی به کرات ديده می‌شوند و او در اين باره می‌گويد:«بيشتر اوقات تصويری که از زن داده می‌شود، تصوير زن پشت سينک ظرفشويی است نه پشت ميز کامپيوتر.»

مقدمی در تابلوی ديگرش در انتهای پايينی دستگاه رحم وتخمدان، ريشه‌ای ترسيم کرده و به آن نمود درخت داده و زن را ريشه زندگی دانسته که کودک از شيره بدن او تغذيه می‌کند.
لوله‌ها و شيرهای آب نيز که در بيشتر تابلوهای او ديده می‌شوند، نشان از اين دارند که همه چيز در مسير مردسالارانه کاناليزه شده و اگر مردان تصميم بگيرند شير راببندند ديگر چيزی به زنان نمی‌رسد.

ژينوس تقی‌زاده، يکی ديگر از نقاشان که مشغول نقاشی در اين کارگاه است، در حالی که رنگ را از روی دستانش پاک می‌کند می‌گويد:« از آنجا که به موضوعهای اجتماعی علاقمند بوديم به سراغ مساله زنان وحقوق آنها که در عين حال خيلی از ما هم به نوعی با اين مسائل درگير بوديم ، رفتيم.»
سهيلا حقيقت،از نقاشان اين نمايشگاه نيز می‌گويد:« نابرابريها هميشه برايم مسئله بوده و معتقدم که حقوق برابر زن و مرد رعايت نمی‌شود.اگر در خانواده‌ای جدايی صورت بگيرد،حضانت به پدر داده می‌شود و اگر پدر بی‌صلاحيت باشد، بچه فورا به پدر پدر يا عمو يا خانواده پدری داده می‌شود،طوری که انگار مادر اصلا وجود خارجی ندارد.»

او به نمايشگاه آخرش که با موضوع زن برگزار شده بود اشاره می‌کند:« از نمايشگاهم برداشت سياسی شد در حالی که حرف من فقط زن بود.»
سيمين بهبهانی، شاعر معاصر نيز از بازديدکنندگان اين نمايشگاه بود:«وقتی وارد نمايشگاه شدم، احساس کردم که به يکی از غرفه‌های بهشت وارد شده‌ام. بسيار خوشحالم که اين همه زنان ودختران جوان با عشق وعلاقه در چنين شرايط دشواری توانسته‌اند چنين نمايشگاهی برپا کنند و بزرگترين پيروزی را از آن خود کنند.»

او رو به هنرمندان می گويد:« پيامهای خود را با تصوير به جامعه برسانيد چرا که هنر بهترين وسيله ارتباط با ديگران است. شما با اين کار می توانيد در پيشبرد اهداف کمپين موثر باشيد زيرا وقتی مراجعه‌کنندگان تابلوهای شما را می‌بينند، کوشش شما برای دستيابی افراد به زندگی بهتر را درک می‌کنند و با شما همياری می‌کنند.»

منصوره شجاعی، مسئول بخش هنری کمپين نيز به کارگاه نقاشی که در سه روز اول در محل نمايشگاه داير است اشاره می‌کند:« قصد داريم از نقاشيهايی که در اين کارگاه کشيده می‌شود، نمايشگاه ديگری برگزار کنيم تا يک حرکت سلسله‌وار ايجادکنيم.»
اين نمايشگاه که از چهارم شهريور کار خود را آغاز کرده تا چهاردهم شهريور هر روز از ساعت ۹ تا ۶ بعد از ظهر برپا خواهد بود.