 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
بگذار از کنار من ، دمسرد بگذرد
آواز آرزوی درختان.
بگذار شاعرانه ترين واژه
- در گفتگوی ساکتِ چشمانت –
بر من چو آفتاب نتابد.
يا آنکه در سرايش ِ باران
-آنجا که از تبسم ِ تابان ِ ارغوان
دستان ِ مهربان ِ تو باغيست-
در سايبان ِ عطر ِ تو ننشينم
اما زمن مخواه
نام ترا به خاطر نسپارم.
مهمان ِ مهربان ِ توام
وقتی سپيده را
در جان ِ واژگان ِ معطر نشانده ای
آغوش ِ آرزوی انارم
خنياگری! که آتش ِ آوازت
رويای روزگار ِ مرا رنگ می زند.
در دور دستها
در بادها دوباره ورق خوردم
پوزار بر کشيدم از تپه های تلخ
ناگاه چشمه ای
در رهگذار ِ تيره برآمد
گفتم: دل ِ زلال ِ مرا عطر ِ چشمه، بس.
بگذار در برودت ِ بی رحم
پاييز از جوانه ی جانم گذر کند
بگذار اين بهار
برمن پيام ِ سبز نيفشاند
اما زمن مخواه
عطر ِ ترا به خاطر نسپارم .
لبخنده ی بنفشه ی من ارمغان ِ توست
زيبايی ِ زلال ِ زمينم نيز.
بيزارم از دقايق ِ پژمرده
از تيک تاک ِ متروک
از ظلمت ِ ترانه ی تنهايی.
آن دم که در سياهی ِ دی ماه
ميلاد را شبانه، شکفتم
گفتم دلی به روشنی خورشيد
بايد به سينه داشت
تا عشق را هماره بباراند
بر جان ِ بی قرار
دستی که از تبارِ سپيده است
بگذار در زمانه ی بيداد
عشق مرا بدار بياويزند
اما ز من مخواه
شور ترا بخاطر نسپارم.
