به بهانه جشن هاي سالگرد انقلاب ۱۳۵۷، پيمان پاکزاد

همزماني برگزاري انتخابات در عراق و سالگرد انقلاب بهمن ماه ۱۳۵۷ در ايران از جهاتي متفاوت درخور توجه است.
رهبران روحاني در تهران - حکومت جمهوري اسلامي را الگويي موفق و بالنده از پيشرفت ، استقلال و غرور ملي مي دانند. الگويي که طبعا مي بايست مورد استقبال ۶۵٪ از جمعيت شيعه مسلمان در عراق و بسياري از کشورهاي منطقه قرار گيرد. واقعيت اما اينگونه نيست. تندروترين شيعيان در عراق ، از تبديل اين کشور به ايران دوم هراس دارند. عبدالعزيز حکيم ، رهبر مجلس اعلاي شيعيان عراق که به همراه دوستانش ربع قرن گذشته را در ايران گذرانيده ، بارها و بارها مجبور به اعلام صريح برائت از مشي سياسي جمهوري اسلامي ايران شده است.
فساد اداري ، حکومتي چند پارچه ، بي ثباتي داخلي و تهديد روزافزون خارجي و بيسار بيشتر از اينها همه ، نمود عيني حاکميت جمهوري اسلامي ايران در منطقه و جهان است.
حکومتي که ۲۶ سال پيش با وعده عدالت اجتماعي و برابري روي کار آمد ، امروز کشور را در باتلاقي از صنايع ورشکسته ، کمبود در بخشهاي خدماتي ، بحران بيکاري ، استقراض خارجي ، تورم ، فحشا و اعتياد فرو برده است و اينها همه چشم انداز روشني حتي براي دوستان حکومت آيت الله ها در خارج از ايران نيست.
آيت الله سيد علي خامنه اي رهبر حکومت ايران ، چندي پيش در سخنراني خود مجددا بر « ارتداد واجب القتل » سلمان رشدي نويسنده انگليسي پاي فشرد. سوال اينجاست که چرا يک دهه پس از تلاش ماموران دولتي ايران و وزارت خارجه حکومت تهران براي کمرنگ جلوه دادن فتواي قتل رشدي ، رهبر جمهوري اسلامي ايران مجددا به ميدان مي آيد و فتواي قتل را تکرار مي کند. پاسخ بسيار ساده است. برنامه دراز مدت ايران براي آشتي و باجگيري از جامعه بين المللي شکست خورده و ايران اسلامي دوباره به لاک تهاجمي آشناي خويش مي خزد.
در حقيقت عدم آگاهي از پيچيدگيهاي روابط و حقوق بين الملل و ناسازگاري ماهوي حکومت تهران با معيارهاي دنياي سياست مدرن است که هر روز بيش از روز پيش واژه « تهديد روحانيون در تهران » را معنا مي بخشد.
حاکمان ايران در سوداي رهبري جهان اسلام اند. و جهان اسلام اما در کشاکش بحرانهاي سياسي ۸ سال گذشته ايران ، چهره خشم فروخورده ملي ايرانيان از حاکميت فساد و تبعيض را به روشني مشاهده نموده است. روياي انقلاب اسلامي در ايران ديگر براي هيچکس جذاب و انگيزه بخش نيست.
تصاويري که از رفتار مردمان عادي کوچه و بازار در ايران بر شکبه هاي خبري بين المللي پخش مي شود. از اساس با چهره اي که دستگاه تبليغي روحانيون از کشور هفتاد ميليوني ايران ارائه مي دهد متفاوت است. ايرانيان جوان بي توجه به الگوهاي انقلاب اسلامي مو و لباس خود را به شيوه هنرپيشه هاي هاليوود مي آرايند. الگويي که ۲۵ سال پيش قرار بود با شعار مرگ بر آمريکاي روحانيون براي هميشه از ايران اسلامي رخت بربندد.
۸۵% از جوانان ايراني به گفته مقامات دولتي خواستار مهاجرت از اين کشورند.

شمار مبتلايان به ايدز در پاييز گذشته ده برابر نسبت به سال قبل رشد داشته است. جواني به نام محمد بيجه ۲۶ کودک را در خرابه هاي حاشيه تهران به قتل مي رساند ، بدون آنکه دستگاههاي انتظامي و پليس مانع جدي براي او به وجود آورند و يا شکايت خانواده هاي کودکان مفقود را جدي گيرند.
به راستي جمهوري اسلامي ايران چه اندازه در تحقق ، اهداف آرمانها و شعارهاي اوليه اش موفق بوده است ؟ به عبارت ديگر در آستانه ۲۶ سالگي انقلاب بهمن ، جامعه اخلاقي - انساني و اسلامي موعود روحانيون چقدر در عالم واقعيت وجود دارد.
اين پرسشي است که مردم ايران بهتر از هر کس ديگر در جهان پاسخش را مدتهاست که مي دانند.

پيمان پاکزاد ‚ زوريخ
Peymanpakzad@gmx.ch
فوريه 2005