 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
«كميته‌ي بين‌المللي المپيك روز چهارشنبه ششم ژوئيه گذشته به منظور تصميم نهايي درباره‌ي محل برقراري بازي‌ها در سال 2012 ميلادي در سنگاپور تشكيل جلسه داد تا درباره‌ي پنج شهر مورد نظر يعني نيويورك، مسكو، مادريد، پاريس و لندن تصميم نهايي خودش را اتخاذ كند.»
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) احسان نراقي كه در پاريس به سر مي‌برد، در اين باره افزوده است: « در دوره اول و دوم و سوم راي گيري سه پايتخت اوليه حذف شدند تا اينكه براي دور چهار كه دور نهايي بود لندن 54 و پاريس 50 راي بدست آوردند كه در نتيجه برنده‌ي اصلي لندن از كار درآمد.
تا قبل از اين روز عموم علاقمندان به خصوص فرانسوي‌ها مطمئن بودند كه آنها برنده‌ي نهايي خواهند بود و چون فرانسوي‌ها به علل امتيازاتي را كه از نظر اقتصادي و سياسي و فرهنگي مي‌توانستند از اين جريان بدست آورند، به اين انتخاب هم دلبسته بودند و هم سخت اميدوار بودند. طبيعتا اين خبر يأس عميقي در اين كشور بوجود آورد.
از آنجا كه اين تصميم‌گيري از اهميت بسياري برخوردار است لازم است دلايل آن را با نگاه دقيق تري بشكافيم.
اولا بايد گفت: انگلستان داراي امتيازاتي بود كه به شرح آن مي‌پردازيم: يكي اينكه از اول ژوئيه انگلستان به مدت شش ماه رياست دوره‌يي اتحاديه‌ي اروپا را به عهده داشت. توني بلر، نخست وزير نسبتا جوان و پرشور اين كشور از چند روز قبل به اتفاق همسرش در سنگاپور حضور داشت و بدون سر و صدا با اغلب اعضاي كميته‌ي بين‌المللي المپيك ديدار كرده بود. ضمنا براي روز هفتم ژوئيه، فرداي روز راي گيري كميته‌ي المپيك در انگلستان مهماندار اجلاس رؤساي 8 كشور صنعتي بود و قبلا تصميم خود را درباره‌ي بخشيدن قروض كشورهاي آفريقايي را به اين مجمع 8 كشور صنعتي يعني كشورهاي ثروتمند جهان اعلام كرده بود. طبيعتا اين اقدام او موجب جلب توجه و محبوبيت او بخصوص در ميان كشورهاي جهان سوم شده بود. ديگر آنكه توني بلر در كسوت سياستمداري بود كه براي سومين مرتبه با اكثريت قابل توجهي حزبش را به قدرت رسانده بود و توانسته بود با وجود ركود اقتصادي اروپا، پررونق ترين كشور اروپايي را بوجود آورده و سوسياليسم را با ليبراليسم به نحو پوياي با هم توأم كند. ديگر اينكه در انگلستان ورزش جزو زندگي مردم از فقير و غني است در حاليكه در فرانسه چنين نيست. غالب روشنفكران و سياسيون، نظير انگلستان زياد اهل ورزش نيستند. نكته مهم ديگر اينكه توني بلر براي مديريت احتمالي المپيك در لندن شخصي را به نام سياستين، يكي از قهرمانان معروف المپيك كه دو نشان طلا در دو ميداني در بيش از بيست سال پيش بدست آورده بود و در سال‌هاي اخير به نمايندگي حزب محافظه كار انتخاب شده بود را به اصرار به اين سمت انتخاب كرده بود و او را به مدت دو سال با اقصي نقاط عالم اعزام داشته بود تا او با زبان مخاطبين حرف بزند و بتواند موافقت افراد مؤثر در همه‌ي كشورها را در انتخاب لندن براي المپيك 2012 جلب كند كه اين شخص به گفته يكي از روزنامه‌نگاران در سال گذشته دو شب در يك اتاق در يك هتل نخوابيده يعني دائما در حركت بوده است و به همه گفته است: من به شما قول مي‌دهم كه موفق ترين و در‌خشان‌ترين المپياد تاريخ را در سال 2012 در لندن برپا كنيم.
نكته ديگري كه انگلستان به كميته‌ي المپيك عرضه كرد اينكه اين كشور طرحي را براي ساختن شهرك مخصوص بازي‌ها در شرق لندن خواهد داشت و 15 ميليارد دلار براي آن هزينه خواهد كرد و مدرن ترين وسايل را در آنجا به كار خواهد گرفت.
ضمناً نبايد از اين نكته غافل بود كه ورزش احتياج به مدرنيته دارد. طبيعتا توني بلر 52 ساله در برابر شيراك 73 ساله از اين جهت از امتياز بيشتري برخوردار بوده است.
حال ببينيم فرانسه در مقابل اين تدابير انگلستان چگونه عمل كرده است كه البته طرح‌هاي جالبي براي پذيرايي از شركت كنندگان تهيه كرده بود، ولي اتكاي فرانسوي‌ها بيشتر به ميراث فرهنگي و امكانات وسيع و زيبايي‌هاي پاريس بود كه بدون شك از نظر توريسم جالت توجه است ولي اعضاي كميته‌ي المپيك دنبال اعتلاي مقام ورزش هستند و به آساني تحت تأثير انگيزه‌هاي ديگر قرار نمي‌گيرند.
ديگر اينكه شيراك، رييس جمهور فرانسه همان روز راي گيري آمد در جلسه‌ي كميته‌ي بين‌المللي نطق آتشيني كرد و بيشتر از عشق و علاقه‌ي مردم فرانسه به خصوص مردم پاريس به پذيرايي از قهرمانان جهان سخن گفت؛ ولي چندان از تداركات فني ورزش سخن نگفت.
بايد گفت كه فرانسوي‌ها بيشتر به اعتبار تاريخي و فرهنگي خودشان متكي بودند و تصور مي‌كردند مخالفت آنها با جنگ عراق در جهان سوم محبوبيتي براي آنها وجود آورده است كه در اين راي گيري مؤثر خواهد بود و در صورتيكه اعضاي كميته زياد مسايل سياسي جهان را در نظر نمي‌گرفتند.
|
advertisement@gooya.com |
|
شكي نيست كه مسايل سياسي هم اثر خود را دارد چنانچه يقينا آمريكايي‌ها در پس پرده از حمايت انگليس در مقابله با فرانسوي‌ها خودداري نكرده‌اند، هر چند در اين كنفرانس 8 كشور توني بلر براي دو طرح خود يعني جلوگيري از افزايش گرما در كره‌ي زمين و بخشيدن قروض آفريقايي كه آمريكا نظر مساعدي به آن ندارد، به كمك فرانسوي‌ها احتياج دارد ولي همين امر از شگرد‌هاي اين مرد با تدبير است كه مي‌تواند با تضاد‌ها بسازد و در دنياي سياست شناگر قابلي باشد.
نتيجه آنكه انگلستان تحت رهبري مردي چون بلر توانست با استفاده از كليه عوامل سياسي، فني، علمي و تبليغاتي موفقيت مهمي بدست آورد كه براي كشور سود بسيار در بردارد.»
