 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
ميزان نيوز: نهضت آزادی ايران در تحليلی که پيرامون شرايط حاکم بر جامعه علمی و دانشگاهی ايران در آستانه سال تحصيلی جديد منتشر ساخته است با ابراز تاسف عميق خود را از شرايط حاکم بر جامعه علمی و دانشگاهی و هشدار به حاکميت در مورد تکرار تجارب تلخ برخوردهای دهه ۶۰ با دانشگاه و انقلاب فرهنگی تنهاراه برون رفت از مشکلات کنونی و برخورد با جريانهای ياد شده را تنها تحرک بيشتر و صبر و مقاومت جنبش دانشجويی اعلام نمود
شور و اشتياق هر ساله در آغاز سال تحصيلی و بازگشايی دانشگاه ها و مدارس ، پيام ها و شادباش های شخصيت ها و گروه های مختلف را به همراه داشته است. نهضت آزادی ايران آغاز سال تحصيلی ۱۳۸۶-۱۳۸۵ را به اهل علم و دانش صميمانه تبريک می گويد. چرا که حضور حدود ۱۸ ميليون دانشجو ودانش آموز آينده درخشان علمی را برای کشور نويد می دهد اما حوادث و رخدادهای سال جاری نگرانی ها و دغدغه های بسياری را برای دلسوزان ملت و روشنفکران پديد آورده است که نمی توان به سادگی از کنار آنها گذشت.
ضايعات رخ داده برای خانواده دانشگاهيان به حدی است که نااميدی را بر دلها چيره نموده، شادی جشن آغاز سال تحصيلی را توام با نگرانی هايی کرده است.
مهمترين فشارها و آسيب‌ها به جامعه دانشگاهی که در قالب پروژه ای ضد فرهنگی در دولت نهم به شدت پيگيری شده به شرح زير بوده است:
۱- محدود سازی فعاليت های دانشجويی، شامل بازداشت‌های سريالی فعالان دانشجويی، منحل کردن تعدادی از انجمن‌های اسلامی و تشکل‌های اصلاح طلب در دانشگاه‌ها همراه با توقيف اموال و مهر و موم کردن دفاتر آنها، جلوگيری از برگزاری انتخابات انجمن های اسلامی و خودداری از صدور مجوز برگزاری مراسم و سخنرانی بوسيله آنها، توقيف و جمع آوری ده ها نشريه دانشجويی و زير فشار قرار دادن نويسندگان و مسئولان مربوط، از طريق احضار آنان به دادگاه‌ها و کميته‌های انضباطی.
۲- تضييع حقوق مدنی و شهروندی فعالان سياسی دانشگاهی با گسترش عملکرد نهادهای نظارتی و گزينشی در ادارات و سازمان‌های دولتی با هدف اخراج اصلاح طلبان و دگرانديشان؛ در اين رابطه می توان به ده ها مورد محروميت پذيرفته شدنگان آزمونها از ادامه تحصيل بخصوص در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا اشاره کرد که همه برخلاف اصول يکم، دوم، سوم و چهارم قانون اساسی و مغاير با مفاد اعلاميه جهانی حقوق بشر و ميثاقهای بين المللی است که دولت ايران نيز آنها را امضا نموده است. همچنين اقدام به تصفيه استادان آزادانديش دانشگاه‌ها زير عنوان بازنشستگی و محروم ساختن آنان از امکانات علمی و دانشگاهی.
۳- طرح انتصاب رؤسای غيرمستقل در دانشکده‌ها و دانشگاه‌ها، اعمال سليقه و نفوذ وزارتخانه‌ها و نهادهای دولتی غير مرتبط در مديريت و اداره دانشگاه‌ها و افزايش حوزه اختيارات واحدهای حراست در دانشگاه ها و اقدامات خودسرانه آنها بدون هماهنگی با مديريت دانشگاه ها.
۴- تلاش در راستای تغيير ماهيت دانشگاه ها از آکادمی‌های علمی آزاد به مراکز تاييد و آموزش ايدئولوژی حکومتی از طريق تعطيل نهادهای مستقل توليد انديشه و گسترش فرهنگ گفتگو در دانشگاها و اقدام به تاسيس تشکل‌های کاذب و بدون پايگاه دانشجويی در درون دانشگاه ها که بصورت بازوی اعمال فشار نيروهای بيرون از دانشگاه عمل می کنند. در همين راستا، کرسی های به اصطلاح آزاد انديشی نه در راستای بسط آزادی انديشه، که با هدف هدايت و مهندسی افکار دانشجويان در چارچوب ايدئولوژی حاکم، ايجاد می شود که وظيفه سانسور انديشه ها و افکار منتقد و مستقل را در دانشگاه ها برعهده خواهند داشت.
۵- اقداماتی مانند حذف يا کاهش يارانه کاغذ، سانسور و مميزی سليقه‌ای کتاب‌ها، با هدف محدود کردن دسترسی دانشجويان، روشنفکران و دانشگاهيان به مراجع علمی معتبر و محدود ساختن نشر کتب و مطبوعات. بطوريکه بسياری از ناشرين در حال ورشکستکی هستند.
موارد ذکر شده نشان دهنده آن است که پس از روی کار آمدن دولت نهم اراده ای قوی برای تسلط بر دانشگاه های مستقل شکل گرفته است. فشارها و محدوديت های اعمال شده بر جامعه دانشگاهی به حدی است که حتی از سوی برخی از ناظران ، دوران کنونی تاريک ترين دوران فعاليت دانشگاه ها در قرن اخير نام گرفته است.
از نظر نهضت آزادی ايران تنها فعاليت آکادميک آزاد و مستقل می تواند به پيشرفت علمی و تکنولوژيک کشور کمک نمايد و سلب آزادی و ايجاد محدوديت در دانشگاه تنها وسيله ای برای دستيابی به اهداف و تحقق آمال حاکميت خواهد بود. اگر علم در خدمت قدرت قرار گيرد، سرمايه گذاری علمی به صورت بهينه و متناسب با نيازهای واقعی کشور و منافع ملی صورت نخواهد گرفت. دانش رسمی در اسارت قدرت تنها به بندگی انسان ها و خسران منجر خواهد شد.
از سر گيری اين گونه فشارها و محدوديت ها نمايانگر آن است که نيروهای دولتی قصد تکرار تجارب دهه ۶۰ يا تجربه انقلاب فرهنگی در کشورهايی مانند چين را دارند، مگر نتيجه انقلاب فرهنگی چين جز فاجعه برای آن کشور چه بود؟. مگر نتيجه ۱۶ سال انقلاب فرهنگی ، محدود کردن دانشگاه ها و تصفيه استادان و دانشجويان، پديد آمدن جنبش دانشجويی و روشنفکری در سال ۷۶ نبود؟ مگر نه اين است که آزموده را آزمودن خطاست؟ پس حاکميت ايران با چه محاسباتی در اين انديشه است که در زمانه ای که عصر جهانی شدن و انفجار اطلاعات خوانده می شود همان شيوه‌های تجربه شده را از نو تکرار کند؟
نهضت آزادی ايران راه برون رفت از مشکلات کنونی و برخورد با جريانهای ياد شده را تنها تحرک بيشتر و صبر و مقاومت جنبش دانشجويی می داند. تنها با يک همبستگی درونی بر گرد محور دفاع از آکادمی آزاد، به عنوان يک اصل کلی، می توان به پايداری در برابر فشارها پرداخت. از اين رو به گروه ها و طيف‌های گوناگون دانشجويی و دانشگاهی توصيه می شود که در شرايط دشوار پيش رو و در برابر دشمنان آزاد انديشی ، سياست همگرايی درپيش گيرند و شگردهايی که از سوی نيروهای تماميت خواه در جهت حذف گروه های دانشجويی به کار می رود، کم اهميت، بدون پشتوانه داخلی و غيرقابل اعتماد ارزيابی می شود و هدف اين شگردها ايجاد تفرقه در ميان دانشجويان و حذف تدريجی و نوبتی تمام گروه‌های اصلاح طلب است. لذا هرگونه حرکت انفرادی بدون مشارکت همه گروه های دانشجويی، موجب تضعيف و نابودی کل جنبش دانشجويی خواهد شد.
نهضت آزادی ايران بار ديگر تاسف عميق خود را از شرايط حاکم بر جامعه علمی و دانشگاهی ايران اعلام داشته و همانند گذشته و در راستای ادای فريضه امر به معروف و نهی از منکر، حاکميت را از پيمودن راهی که آغاز کرده است و نتيجه ای جز از دست رفتن سرمايه های عظيم انسانی و علمی و فرار آنها به خارج از مرزهای کشورمان در پی نخواهد داشت، بر حذر می دارد.
