هشداری برای هموطنان، احسان نراقی

در چند روز گذشته ملاقات و بحث مفصلی با يکی از دوستانم داشتم که در يک دانشگاه معتبر ايالت متحده به تدريس ‏علوم سياسی اشغال دارد و در عين حال عشق و علاقه او به ايران برايم قابل ترديد نيست. بايد اضافه کنم اين مرد پر ‏تلاش و دانشمند بعد از اشغال سفارت آمريکا در تهران، به اميد اينکه روابط ايران و آمريکا به حال عادی باز گردد، ‏تلاش های زيادی کرد. ‏

به هر صورت صحبت ما طبيعتا به جريان تهديدات آمريکا و خطراتی که متوجه ايران است کشيد‎ ‎و او مطالبی را ‏مطرح کرد که لازم ديدم آنها را به شرح زير خلاصه کنم:‏

اول اينکه اگر چه اکثريت مردم آمريکا علاقه ای به حمله به ايران ندارند، اما گروه معدودی از محافظه کاران ‏جمهوريخواه که از ابتدای روی کار آمدن بوش فکر حمله به ايران را دنبال می کردند، روز به روز پر و بال بيشتری ‏می گيرند.‏

نکته ديگر اينکه صهيونيست های آمريکايی نيز که مخالفان سرسخت ايران هستند، با توجه به سخنان مسئولين جمهوری ‏اسلامی در دو سال اخير و موضع گيری های نشريات وابسته بدان ها عليه اسراييل، به نحو علنی و بی سابقه ای ‏خواستار حمله نظامی ـ به صورت دريايی و هوايی ـ به ايران هستند؛ در حاليکه تا پيش از روی کار آمدن محمود ‏احمدی نژاد، و در طول حيات جمهوری اسلامی مواضعی بدين حد علنی از آنان ديده نشده بود. اين مسئله را نيز بايد ‏افزود که صهيونيست های آمريکايی در دفاع از اسراييل و صهيونيسم از همه متعصب ترند. ‏

به واقع امروز جمهوری اسلامی دو دشمن تمام عيار در برابر خود دارد:اسراييل و صهيونيست های آمريکايی. به ‏عبارت ديگر امروز جبهه ضد جمهوری اسلامی بيش از آمريکايی ها در دست صهيونيست های آمريکايی است، و آنان ‏هم در مظلوم نمايی سابقه ای طولانی دارند.‏

در همين ارتباط است که نخست وزير اسراييل هفته گذشته پايتخت های مهم جهان را زير پا گذاشت تا حکومت های ‏مختلف را با اين جبهه همرای و همدل کند. ‏

از سوی ديگر تجربه جنگ با عراق، برای آمريکايی ها اين نتيجه را در پی داشت که تنها اتکا به يک کشور اروپايی ـ ‏حتی انگلستان ـ برای چنين برخوردی کافی نيست؛ شرط موفقيت زمينه سازی منطقه ای و جهانی است. در همين ‏راستاست که آنان در کنار خطر اتمی، دو مسئله ديگر را به طور جدی پيش کشيده اند که عبارتست از حمايت رژيم ‏جمهوری اسلامی از تروريسم جهانی و نقض حقوق بشر در ايران که امروز بيداد می کند. به عنوان مثال قطعنامه ای ‏که هفته گذشته نمايندگان ۲۷ کشور اروپايی در پارلمان اروپا در ارتباط با افزايش اعدام ها در ايران ـ به گونه ای که ‏می رود تا از اين نظر ايران را در رتبه اول قرار دهد ـ تصويب کردند می تواند در راستای اين سياست مورد تحليل ‏قرار گيرد.‏

از طرف ديگر مسائلی مانند نقض آزادی ها، صدمه به مطبوعات، ممانعت از انتشار کتاب ها ـ وضعيتی که تاکنون به ‏اين حد در جمهوری اسلامی سابقه نداشته ـ و بخصوص حملات عليه دانشجويان فرصت های کافی را برای پيشبرد اين ‏سياست فراهم آورده است. بی جهت نيست که می بينيم حتی کانديداهای حزب دموکرات آمريکا هم با حمله به ايران ‏موافقند؛ امری که در دوران جنگ عراق ديده نمی شد.‏

از اين رو وقت آن است که هشدارها را جدی بگيريم و به نبض اتفاقات گوش بسپاريم؛ ايران امروز به هشياری نياز ‏دارد.

احسان نراقی- پاريس