 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
گاهی با يک حساب سرانگشتی ، می بينيم در ذهن خود، حدود ١٥ يا بيست شناسه و کلمه عبور (پسورد و يوزر نيم) حفظ کرده ايم.چندين کارت الکترونيکی در جيب داريم و بسياری از کارهايمان را با ايميل و اينترنت و حتی بوسيله گوشی سلفن يا موبايلم انجام می دهيم.اين وضعيت امروز را، حتی تا ده سال قبل هم نداشتيم و خيلی ها به مغزشان هم خطور نمی کرد که روزگاری آموزش، روابط انسانی و انواع ثبت نامها و خريدوفروشها بوسيله يک گوشی موبايل صورت بگيرد! اما برای فردا چه؟ بشر فردا چه استفاده های ديگری از تکنولوژی می کند؟ و ما در ايران، چه بهره اختصاصی از اين امکانات می توانيم در جهت يک زندگی بهتر ببريم؟
***
ديگر پيش بينی خيلی دشوار نيست. به زودی ايده هايی برای فراگيرتر شدن دموکراسی از طريق تشکيل «پارلمان آنلاين»و شوراها و نهادهای تصميم ساز آنلاين در سطح جهان مطرح می شود و نظامهای فعلی را دگرگون خواهد کرد. دنيا ناگزير می شود روشهای تصميم سازی و تصميم گيری در شورا و پارلمان را نوين کرده و از سيستم فعلی و سنتی، به سمت فراگير نمودن تصميم گيری های ملی از طريق شبکه های اينترنت و اينترانت، تغيير کند. دير نخواهد بود زمانی که شيوه کنونی اداره کشورها، در مقابل «آنلاين» شدن همه مظاهر زندگی، «ناکارآمد» شود. ديگر پذيرفتنی نيست يک آدم، نماينده يک جمعيت آدم باشد.مردم برای ابراز نظر خويش به نماينده نيازی ندارند.راهها مثل سابق طولانی و صعب العبور نيست و همه مردم می توانند با يک «کليک» نظر خود را اعلام کنند! ديگر اين فرم قديمی پارلمان که ٣٠٠ نفر آدم در يک ساختمان بنشينند و برای زندگی و سرنوشت ٧٠٠٠٠٠٠٠ نفر تصميم بگيرند، مقبوليت و مشروعيتی در مقابل «زندگی آنلاين» نخواهد داشت.تنها ده سال ديگر را فرض کنيد!
«سال ۲۰۱۸ در کشورهای ديگر، يک شهروند پيامکی دريافت می کند حاوی سئوالی درباره يک لايحه (مثلا'رابطه با يک کشور يا ماليات و غيره)که در «پارلمان مجازی کشور»، به رأی گذاشته شده! او شماره ملی و پسورد خود را وارد می کند و رأی خود را درباره لايحه مذکور می دهد! بدين ترتيب قوانين تصويب می شوند. اين شهروند همچنين می تواند از طريق لينکهای پيوست پيامک، سابقه آن لايحه و کامنت موافقان و مخالفان را نيز مطالعه بکند و درهر لحظه اجازه دارد «نتيجه رأی گيری» پارلمان آنلاين کشورش را مشاهده نمايد!و...»
***
بديهی است که مشارکت مستقيم شهروندان در اداره کشورشان ، شهروندان را مسئول تر و جامعه را سالمتر و پويا تر می سازد. «زندگی آنلاين فردا» اين پروسه را به نفع «دموکراسی آنلاين» شدت می بخشد و ديگر فارغ از دخالت قدرتهای سياسی و مافيايی، بساط «حاکميت يک اقليت بر اکثريت» برای هميشه برچيده خواهد شد.
در چنان جهانی، ما چه خواهيم کرد؟ آيا داريم برای مجلس «دوره يازدهم» و انتخاباتش مهيا می شويم؟ در سال ۱۳۹۷ ،يعنی همين ده سال بعد، روشهای پيشگيرانه امروزی مثل «توقيف مطبوعات»،«رد صلاحيت»، «شمارش دستی آراء» واز اين قبيل، چقدر کارکرد خواهند داشت؟ تا کی می توان يک کشور و جامعه را از پيشرفتهای تکنولوژی جهانی و مقتضيات زندگی آينده دور و کشوری را مانند يک «جزيره» از جهان جدا کرد؟ و کدام قدرتی می تواند از «آنلاين»شدن همه مظاهر زندگی جلوگيری کند؟
شکی نيست که اگر مسئولان و مديران کشور،از حالا به فکر «تغيير» و «به روز رسانی» ديدگاههای «خود» نباشند، در زندگی آنلاين فردا، از شدت و وسعت تغييرهای ناگزير و اساسی تکنولوژيک جهانی، غافلگير می شوند! و بالاجبار تن به «تغييرات بزرگتری» در سطح جامعه خواهند داد! و ما نيز «پارلمان آنلاين» خواهيم داشت. پارلمانی بی نظارت استصوابی، بی رد صلاحيت و بی خيلی چيزهای ديگر!
www.babakdad.blogfa.com
[email protected]
