محسن مخملباف دکترای افتخاری سينمايی خود را به شهدای جنبش سبز تقديم کرد، خانه فيلم مخملباف

دانشگاه نانتق پاريس که دومين دانشگاه بزرگ کشور فرانسه است روز ۵ شنبه ۱۸ نوامبر امسال (۲۰۱۰) دکترای افتخاری سينما را به محسن مخملباف اهدا کرد.وی پيش از اين دکترای افتخار ادبيات را از دانشکده سنت اندروز اسکاتلند دريافت کرده بود.
محسن مخملباف هنگام دريافت دکترای افتخاری سينما ، درباره شرايط سياسی کنونی ايران و وضعيت دشوار سينماگران ايران سخن گفت. متن گفته های وی چنين است:

خانم ها، آقايان، اساتيد محترم!
ترجيح می دادم در چنين شرايطی، تنها درباره هنر و سينما صحبت کنم.اما چگونه می توانم فراموش کنم شرايط دشوار دوستان سينما گرم در ايران امروز را؟!

سينماگر ايرانی سينما را چون آينه ای در مقابل جامعه قرار می دهد تا مردمی را که توسط تلويزيون دولتی و سينمای حکومتی با دروغ بمباردمان شده اند را به حقيقت خود باز گرداند.

در حقيقت، اين حقيقت گويی فيلم ساز ايرانی است که او را به زندان می فرستد.در واقع اين واقعيت نمايی اوست که آثارش را به سانسور محکوم می کند. و در نهايت، همين رئاليزم اوست که پاسپورتش را از او می گيرد و يا داغ تبعيد بر پيشانی او می زند . آری چنين است وضعيت سينمای ايران.

سينماگرانی که در ايران مانده اند يا زير فشار سانسورند ، يا در خطر دستگيری ويا در زندان و زير شکنجه.

و سينماگرانی که مهاجرت کرده اند اگرچه به آزادی شخصی می رسند اما برای خلق هنر شاعرانه خود دچار دشواری های ديگری هستند.

اگر فيلم ساز ايرانی در کشورش زير سانسور ايدئولوژيک له می شود، در جهان آزاد زير سانسور سرمايه خرد می شود.

اکنون نيم قرن است که سينماگران مولف ايران، در کنار ديگر سينماگران مولف جهان، در حال مبارزه با سينمای صنعتی هاليود بوده اند.هاليودی که هنر را معمولا به يک کالای صنعتی چون مک دونالد تبديل کرده است.
سينمای هاليودی که ۹۰ درصد سالن های سينمای جهان را به سيطره خود درآورده است و فرصت تنفس هنر مستقل را از طريق تريبون سينما نمی دهد.

اگر جنگ سينماگر مولف ايرانی در کشورش، جنگ شعر و سياست است، تضاد سينماگر مولف ايرانی در تبعيد، جنگ بين شاعر ماندن و تاجر شدن است.

در اين جا آزادی سياسی هست، اما تو به عنوان يک فيلم ساز مولف، به وسيله پول بايکوت می شوی.

من به شخصه هر دو جور سينما را تجربه کرده ام.در بيرون از ايران می کوشم به وسوسه های هاليود نه بگويم، تا به شعر و سينما خيانت نکرده باشم.و در داخل ايران با سانسور فيلم ها و کتابهايم روبرو بوده ام.تا آن جا که مجبور به تبعيد شده ام. و امروزه اگر به ايران برگردم، با مجازات اعدام روبرو خواهم شد.

برخی از کتابها و فيلم های من هيچ گاه از چنگ سانسور رها نشده اند و برخی سالهای طولانی زيرسانسور بوده اند. و در ايران امروز تمامی آثاری که نام من بر آن هاست در سانسور کاملند.

سال پيش فيلمی که فيلم نامه اش را من نوشته بودم به شرط آن که نام من به عنوان فيلم نامه نويس از فيلم حذف شود، اجازه اکران يافت.(فيلم شاعر زباله ها)

دو ماه پيش فيلم يک فيلم ساز برجسته ايرانی اصغر فرهادی در حال فيلم برداری توقيف شده بود، به دليل آن که اين فيلم ساز، نام من و چند فيلم ساز ديگر را با صدای بلند گفته بود و آرزو کرده بود روزی به ايران برگرديم.

چندی پيش تر سينماگر برجسته ايرانی ديگر، جعفر پناهی ،سه ماه در زندان ماند، تنها به جرم آن که در خانه خود مشغول ساخت فيلم بود.
هم اکنون محمد نوری زاد فيلم ساز حقيقت گوی ايرانی در زندان زير شکنجه است به جرم آن که به رهبر ايران از درون زندان نامه نوشته است تا دست از کشتار جوانان بردارد.

سه سال پيش وقتی در افغانستان فيلم می ساختيم، سپاه پاسداران حکومت ايران، نارنجکی جنگی را سر صحنه فيلم برداری ما پرتاب کرد که بيش از ۲۰ زخمی و يک کشته به جا گذاشت. کسی که کشته شد يک مرد سياهی لشکر ۴۳ ساله بود که برای دستمزد يک روز کار به سينما آمده بود و بی آن که بداند چرا، قربانی ديکتاتوری ايران شد.

سال گذشته ميليونها جوان ايرانی به خيابانها ريختند تا آزادی را فرياد کنند و با موبايل های خود تصاوير واقعی ای از آزادی خواهی مردم ايران را به دنيا فرستادند. تصاويری که در تغيير سرنوشت سياسی مردم ايران، اهميت شان به گمان من، حتی از تاريخ سينمای ايران بيشتر است.

در سال گذشته ۱۵ هزار نفر از اين جوانان برای آزادی در زندان به سر برده اند و حدود ۱۰۰ نفر از آنها کشته شدند که همه آنها از من به اين افتخار لايق ترند.

اساتيد محترم اجازه دهيد اين دکترای افتخار را به اميد روز آزادی ايران، تنها به امانت از شما بپذيرم.تا روزی در وطنم ايران ،آن را به مادرانی تقديم کنم که فرزندانشان پيش از دريافت دکترای افتخار، به افتخار شهادت برای آزادی نائل شده اند.