 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
انتقادها از رييس جمهورى آمريكا بالا گرفته است. با وجود اين وى در آخرين اظهاراتش گفته كه سال جديد، سال درگيرى‌هاى بيشتر در عراق خواهد بود و سياست آمريكا در عراق كماكان ادامه خواهد يافت. درست در چنين زمانى كتابى از پاول برمر، سرپرست سابق تشكيلات آمريكايى اداره موقت عراق وارد بازار شده بنام ”يك سال زندگى من در عراق“. برمر در اين كتاب از خاطراتش سخن مى‌گويد و آشكارا از سياست‌هاى بوش در جنگ عراق انتقاد مى‌كند. برمر مى‌نويسد كه در ماه مه سال ۲۰۰۴ ميلادى از دولت آمريكا خواست تا نيروى نظامى حاضر در عراق را به ميزان قابل ملاحظه‌اى تقويت كند، ولى اين درخواست رد شد. روز دوشنبه گذشته ـ نهم ژانويه ـ كاخ سفيد و پنتاگون ادعاى وى را تاييد كردند.
برمر: خانم‌ها و آقايان ما دستگيرش كرديم.
پاول برمر، سرپرست پيشين تشكيلات آمريكايى اداره موقت عراق، با اداى اين شش كلمه در بامداد يكى از روزهاى دسامبر ۲۰۰۳ بهترين روز خود در طول ۱۴ ماه ماموريتش در عراق را به تصوير كشيد. امروز كه از آن هنگام سه سال مى‌گذرد اوضاع به گونه‌‌ى ديگرى است. اين را هم برمر مى‌گويد و هم خاطراتش كه در ۴۱۷ صفحه از كتاب ”يك سال زندگى من در عراق“ گنجانده شده است. برمر مدعى است كه از همان ابتدا به دونالد رامسفلد، وزير دفاع آمريكا در مورد شمار اندك نظاميان آمريكايى در عراق هشدار داده و پاسخى دريافت نكرده بود.
برمر در مصاحبه با شبكه تلويزيونى آمريكايى NBC مى‌گويد: در آن هنگام گفتم كه به ۵۰۰ هزار سرباز، يعنى به سه برابر تعداد نيروى آن‌زمانى‌مان در عراق نياز داريم.
برمر معتقد است كه جنگ عراق از همان ابتداى خود فاقد سياست راهبردى معين بود، پيشروى بود، بر پايه وهم و خيال. برمر مى‌گويد، به ديك چينى، معاون رياست جمهورى آمريكا در سال ۲۰۰۳ گفته است كه آمريكاييان در جنگ با عراق برنامه مشخصى ندارند و چينى نيز تاييد كرد.
اما تا جائيكه به جرج دبليو بوش، رييس جمهورى آمريكا مربوط مى‌شود، كتاب برمر در بدترين زمان به بازار آمده. زمانى كه طبق آخرين نظرسنجى‌ها شمار هواداران سياست‌هاى بوش به ۳۹ درصد تنزل كرده و موج انتقاد از او هر روز بالا مى‌گيرد. برمر كه خود آماج انتقاد منتقدان قرار دارد و گفته مى‌شود كه اشتباهاتى داشته، به جاى اينكه نيروهاى امنيتى عراق را آموزش دهد، نظاميان عراقى را خلع سلاح كرده و خلاء امنيتى حاصل از اين اقدام را درست ارزيابى نكرده، امروز زبان به شكايت از بوش مى‌گشايد. برمر همراه با بسيارى ديگر بوش را نكوهش مى‌كند كه عمده همّ و كوشش ماموران مخفى و اطلاعاتى آمريكايى را بر پيدا كردن سلاح‌هاى كشتار جمعى صدام حسين متمركز كرده بود، سلاح‌هايى كه هرگز يافت نشدند و تصور اينكه شايد در اختيار شورشيان عراقى قرار گرفته باشند نيز واهى بود.
برمر كتابش را اينچنين آغاز مى‌كند: بغداد در آتش مى‌سوخت. اما امروز بوش است كه از آتش انتقادها و اتهام‌هاى مندرج در اين كتاب مى‌سوزد. برمر مى‌نويسد، در سال‌هاى ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ بارها از رييس جمهورى خواسته تا سربازهاى بيشترى به عراق اعزام كند و مقاومت شورشيان را ناچيز نپندارد. اما رييس جمهورى واكنشى نشان نداد. پاول برمر همچنين در پاسخ به اين سئوال كه چرا آن زمان اين موضوع را به آگاهى عموم نرساند، مى‌گويد كه وظيفه و سمتش ايجاب مى‌كرده كه مسائل را مخفى نگاه داشته و تنها با رييس جمهور در ميان بگذارد. پس از آن اين رييس جمهور است كه بايد تصميم بگيرد، رييس جمهورى براى انجام همين وظايف است كه در كاخ سفيد نشسته و حقوق دريافت مى‌كند.
برمر همچنين در كتابش مى‌نويسد كه با كاندوليزا رايس، وزير امور خارجه آمريكا نيز در مورد كاستى‌هاى سياست آمريكا در عراق گفتگو كرده است. برمر مى‌نويسد، ما آمريكايى‌ها نتوانستيم از عراقى‌ها حمايت كنيم، ما اشغالگرانى بوديم فاقد موفقيت.
اما به رغم ناموفق بودن آمريكايى‌ها، برمر ناراضى كنونى، چند ماه پس از پايان ماموريتش در عراق، رضامندى نصيبش شد. سرپرست پيشين تشكيلات آمريكايى اداره موقت عراق به پاس خدماتش در اين كشور ”مدال آزادى“كه مدال پرافتخارى در آمريكاست را دريافت كرد، آن هم از دستان مردى كه برمر او را به خاطر اهمالش قابل سرزنش مى‌داند، از دستان جرج دبليو بوش.
