همه قدرت های اتمی قرارداد منع گسترش را زير پا گذاشته اند، اسکات گاليندز، برگردان: بهنام افضل، دنيای ما

پيوستن کره شمالی به ليست ملت های دارنده سلاح های اتمی يک روز غم انگيز برای جهان است. همانطور روزی که آمريکا اولين قدرت اتمی جهان شد، و روزی که اتحاد شوروی دومين قدرت اتمی جهان شد و غيره... مادام که يک کشور توانايی نابود کردن کشور ديگری را دارد، بسيار طبيعی است آنهايی که فاقد آن قدرت هستند، دنبال بدست آوردن آن باشند.

در حالی که کره شمالی به هشتمين قدرت اتمی تاييد شده تبديل می شود ( اسراييل تاييد نشده، اما نهمين قدرت اتمی بحساب می آيد) بخشی از تقصير بايد متوجه پنج قدرت اتمی اوليه بشود. زمانی که قرارداد منع گسترش اتمی در سال ۱۹۷۰ به اجرا گذاشته شد، پنج کشوری که سلاح اتمی داشتند- ايالات متحده، فرانسه، چين، بريتانيا و اتحاد جماهير شوروی سوسياليستی- توافق کردند در جهت کاهش و نابودی نهايی زرادخانه اتمی خود کار کنند.

اکنون،بعد از ۳۶ سال، هيچ مذاکره ای برای خلع سلاح بين اين کشورها انجام نمی شود. کره شمالی از دهه ۱۹۸۰ به اين سو، کشوری در «آستانه» اتمی شدن بود. سقوط اتحاد شوروی ترتيبات امنيتی مشترک را از بين برد و موجب آن شد که کره شمالی بطور جدی يک برنامه سلاح اتمی را دنبال کند.

دولت کلينتون، با شناخت خطر، جهت تامين رآکتور برای مصارف صلح آميز در برابر توقف برنامه تسليحاتی، وارد يک موافقتنامه با کره شمالی شد. در سال ۲۰۰۳، کره شمالی اعلام کرد به علت قصور آمريکا در تحويل رآکتورها، از قرارداد منع گسترش خارج شده و برنامه تسليحاتی خود را از سر خواهد گرفت.

پيوستن کره شمالی به ليست ملت های دارنده سلاح های اتمی يک روز غم انگيز برای جهان است. همانطور روزی که آمريکا اولين قدرت اتمی جهان شد، و روزی که اتحاد شوروی دومين قدرت اتمی جهان شد و غيره... مادام که يک کشور توانايی نابود کردن کشور ديگری را دارد، بسيار طبيعی است آنهايی که فاقد آن قدرت هستند، دنبال بدست آوردن آن باشند.

در اوائل دهه ۱۹۹۰، در جريان مذاکرات برای بسط قرارداد منع گسترش اتمی، ايالات متحده و ديگر قدرت های اتمی موافقت کردند آزمايش سلاح های اتمی را متوقف کنند. عموماً نظر بر اين بود که بدون برداشتن چنان گامی، بسياری از ملت های ديگری که در«آستانه» قرار دارند، در قرارداد منع گسترش باقی نخواهند ماند. مدت طولانی است که پنج قدرت اتمی اوليه کمترين پيشرفتی در مذاکره پيرامون کاهش زرادخانه های خود نداشته اند؛ در واقع دولت بوش در حال ساختن سلاح های اتمی کوچکی است که می تواند به مسابقه تسليحاتی جديدی دامن بزند.

اگر همه قدرت های اتمی که کره شمالی را محکوم می کنند در باره متوقف کردن گسترش سلاح های اتمی جدی باشند، شايد بهتر باشد بخش زير از اولين قرارداد منع گسترش که در سال ۱۹۷۰ امضاء و در سال ۱۹۹۵ تمديد شد را بخوانند و بکار بندند:

ماده ۴- هر يک از امضاء کنندگان قرارداد تعهد می کنند با حس نيت برای اقدامات موثر در ارتباط با پايان دادن به مسابقه تسليحاتی اتمی در اسرع وقت و خلع سلاح اتمی، و برای يک موافقتنامه پيرامون خلع سلاح همگانی و کامل تحت کنترل اکيد و موثر بين المللی، مذاکره کنند.

لازم بيادآوری است که کشورها ممکن است از کلوب اتمی خارج شوند. اگر آفريقای جنوبی سلاح های اتمی خود را از بين نبرده بود، کره شمالی دهمين عضو کلوب می بود.

ايران ممکن است کشور بعدی نباشد

در سال ۲۰۰۳، در جريان کارزار انتخاباتی، لوئيز اناسيو لولا دسيلوا قراداد منع گسترش ۱۹۷۰ را غيرمنصفانه ناميد و از آن انتقاد کرد. او طی يک سخنرانی پرسيد:« اگر کسی از من بخواهد خودم را خلع سلاح کنم و فقط يک تيرکمان برای خودم نگه دارم، و بعد او با يک توپ جنگی بطرف من حرکت کند، اين چه سودی خواهد داشت؟» او بعداً گفت برزيل قصد توليد سلاح اتمی ندارد. اين حرف درستی است و من از آن حمايت می کنم، اما آن احساسی که لولا ابراز کرد، مادام که کشورهای بيشتر و بيشتری احساس کنند قدرت های اتمی سر آنها کلاه می گذارند، همچنان رشد خواهد کرد.

بياييد اميدوار باشيم کره شمالی آخرين کشوری باشد که به بمب اتمی دست يافته است، اما بياييد اين اميد را هم داشته باشيم که يک روز کره شمالی، فرانسه، بريتانيا، اسراييل، پاکستان، هند، روسيه، چين و آمريکا بمب های خودشان و همراه آنها خطر نابودی اتمی را از ميان بردارند.