دیدنیها >> گزارش و گزارش تصویری از تظاهرات پاریس در اعتراض به قتل هاله سحابی

خبر کوتاه بود و مثل صاعقه فرود آمد : هاله سحابی را کشتند. باورمان نمی شد. نمی خواستيم باور کنيم. نمی توانستيم باور کنيم.
اما پس از شوکِ گيج کننده اوليه، اين واقعيت دردناک برای پذيراندن خود، زنجيره دراز جنايت های جمهوری اسلامی را مانند کابوسی هولناک از برابر چشمانمان گذراند.
باورمان نمی شد پيکرهای شکنجه شده و چهره برای هميشه خاموش توماج، مختوم، واحدی و جرجانی که در زير پلی در خارج شهر پيدا شدند؛
باورمان نمی شد کشتار زن و مرد، بزرگ و کوچک در قارنا و ديگر نقاط کردستان؛
باورمان نمی شد صدای تيرهای خلاص روزانه را در سالهای سياه شصت و بعد خبری کوتاه که امروز ۸۶ نفر خرابکار اعدام شدند، امروز ۱۲۳ نفر محارب اعدام شدند، امروز ۱۶۷ نفر منافق اعدام شدند و ...؛
باورمان نمی شد هزار هزار اعدام در آن تابستان شوم و گورهای دسته جمعی و خانواده های داغدار در حسرت اشک ريختن برای عزيزان جان باخته شان؛
باورمان نمی شد پيکر سلاخی شده حميد حاجی زاده، کارون ۹ ساله، پروانه و داريوش فروهر، پيکرهای بی جان محمد مختاری و جعفر پوينده و ...؛
باورمان نمی شد پيکر دشنه آجين فريدون فرخزاد، شاپور بختيار، سروش کتيبه، عبدالرحمن برومند و ...؛
باورمان نمی شد پيکرهای سوراخ سوراخ شده قاسملو، شرفکندی، اردلان، دهکردی و ...
باورمان نمی شد در خون تپيدن ندا، سهراب، کيانوش، مينا، مصطفی، فاطمه، عليرضا و ...
باورمان نمی شد سرنوشت ترانه و امير و محسن و محمد و کابوس کهريزک،
باورمان نمی شد رقصيدن بر فراز دار پيکر احسان، محمدعلی، فرزاد، شيرين و ... ،
و باورمان نمی شود هنوز. مگر ممکن است اين همه قساوت؟ مگر ممکن است اين همه جنايت؟
دريغ که اين کابوس سياه، واقعيتی تلخ است که مردم ايران از سی و دوسال پيش آن را زندگی می کنند.
می بايست باورمان می شد که هاله را کشتند. که هاله را جمهوری اسلامی کشت. و بايد کاری می کرديم. به اعتراض فرياد بر می داشتيم و جهانيان را از اين همه بيداد که بر مردم ما می رود باز و باز آگاه می کرديم.
پس، فردای روز قتل هاله سحابی، پنجشنبه دوم ژوئن ۲۰۱۱، ايرانيان ساکن پاريس را به تظاهرات در ميدان حقوق بشر دعوت کرديم تا سخنرانانی از سه نسل، نسل عزت الله سحابی، نسل هاله سحابی و نسل فرزندان هاله از او و پدرش و هزارانِ ديگری بگويند که رويايی جز آزادی و عدالت نداشتند و پاداششان در جمهوری اسلامی تازيانه و زنجير و مرگ بود.
ميهن جزنی، هوشنگ کشاورز صدر، کريم لاهيجی، شهلا شفيق، علی اکبر موسوی خوئينی، مرتضی کاظميان، سوده راد و آيدا قجر برايمان از هاله سحابی و ديگر فرزندان مردم ايران، از دل به دريا افکنان، از به پای دارنده آتش ها، از آنانی که در برابر تندر می ايستند و خانه را روشن می کنند، سخن گفتند.
در دل همه مان اين باور و اميد بود که به پايان شب سياه استبداد مذهبی بر کشورمان نزديک می شويم.

کميته مستقل ضد سرکوب شهروندان ايرانی – پاريس
Comité indépendant contre la répression des citoyens iraniens
www.whereismyvote.fr

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]