آيا کسی نيست باطبی را منصرف کند؟ سعيد عباسيان

چند روزی است که يکی ديگر از دانشجويان مبارز کشورمان، احمد باطبی، دست به اعتصاب غذايی خطرناک زده است. شرح شکنجه ها و آزارهايی که احمد در طول هفت سال اخير در زندانها و بيرون زندانهای جمهوری اسلامی متحمل شده را خوانده و شنيده ايم و ميدانيم که او نيز همچون زنده ياد اکبر محمدی بخشی ازسلامتی خود را در زندان از دست داده است. تمامی اينها برای در دست گرفتن يک تی شرت خونين از يک دوست دانشجو و همرزم، و تصويرزيبای آن لحظه ی تاريخی که بر روی جلد مجله ی معتبر اکونوميست آمد. آخر در کجای دنيا کسی را به جرم شرکت در تظاهرات و در دست گرفتن يک تی شرت خونين اين همه سال شکنجه ميدهند؟

ديروز متنی در سايتهای خبری منتشر شد به قلم دکتر حسام فيروزی پزشک معالج احمد که در آن متن آقای فيروزی نسبت به ادامه ی اعتصاب احمد و عواقب خطرناک آن برای سلامتی و حتی حيات او هشدار داده بود. در متنی ديگردر سايت گويا يکی ديگر از دوستان احمد، آقای اميد فرخی، نيز نسبت به مرگ احتمالی احمد هشدارداده و نوشته اند که احمد ديگر حتی بدون عصا نيزقادر به راه رفتن نيست و اگر ازمرگ نيز رهايی يابد شايد به احتمال زياد تا پايان عمر ويلچر نشين خواهد شد. من نه سياستمدارم، نه سياست باز و نه عضو هيچ حزب و سازمان سياسی سوئدی يا ايرانی، و بالطبع سودای قدرت و نزديکی به آن را نيز ندارم. اما در اين پهنه ی عريض سياست و با اين همه افراد ريش سفيد و گيس سفيد دارای نام و نشان در داخل و خارج کشور که بر ای آينده ی ايران و رسيدن به قدرت نقشه کشيده و در صف ايستاده اند آيا کسی نيست از احمد درخواست کند به اعتصاب غذايش پايان دهد؟ جوانانی چون احمد باطبی و اکبرمحمدی سرمايه های غير قابل جبران کشورمان هستند، چرا اجازه ميدهيم اين سرمايه ها از دست بروند؟

در پايان چند کلمه خطاب به احمد عزيز دارم. احمد جان! من به عنوان يکی از ميليونها ايرانی که نگران جان و سلامتی توست با حفظ احترام برای عقايد وهمچنين انگيزه های تو جهت شروع اين اعتصاب، از تو تقاضا دارم که هر گونه خود صلاح ميدانی در اسرع وقت به اين اعتصاب غذا پايان دهی. ايران و ايرانی به جوانانی چون تو و اکبر محمدی احتياج فراوان داشته و دارد. زندگی پر بار تو بسيار بيشتر از مرگت تآثيرگذار خواهد بود. بايد زنده بمانی چرا که ما احتياج به زندگانی آگاه و هشيار چون تو داريم.

احمد جان! چنانچه تو نيز ما را ترک کنی اتفاقات چندانی رخ نخواهد داد: چند بزرگداشت، چند اعلاميه، وچند تظاهرات برای تو، همين! زندانبانان تو هم از بزرگ و کوچک ککشان نخواهد گزيد چرا که از شر تو نيز راحت خواهند شد. و در اين ميانه هم کسانی يا گروههايی پيدا خواهند شد که مرگ تو را وسيله ی کسب شهرت و اعتبار زودگذر و نردبان ترقيهای احتمالی در آينده خواهند کرد. آری دوست عزيزم! مسئله به همين سادگی است!. تو که خودت در دانشگاه جامعه شناسی خوانده ای و ماکياولی های معاصر وطنی و پديده ی شناخته شده ی فرصت طلبی را بهتر ازمن ميشناسی. دوست عزيز! خواهش ميکنم همين الان به اعتصاب غذايت پايان بده و بگذار تا با هم ستايشگر زندگی باشيم و نه مرگی از اين گونه. زنده بمان تا به اتفاق دوستان دانشجويت و ساير ايرانيان در داخل و خارج کشور اين راه را ادامه دهيم؛ راهی که اميدوارم در نهايت به ساختن ايرانی نو، آباد ، آزاد و سرشار از عد الت منتهی شود. بمان تا در اين ساختن شريک و سهيم باشيم.

با احترام - سوئد
هفتم آگوست ۲۰۰۶