نامه سرگشاده مهديه گلرو، دانشجوی محروم از تحصيل، به احمدی نژاد

جناب آقای رئيس جمهور
سلام
سه سال است اعتراض می کنم، به رياست دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه که سواد اقتصاديش در حد ليسانس هم نيست، به رئيس انتصابی دانشگاه حاج آقا شريعتی که دانشگاه را با حوزه- دانشجو را با طلبه و نظام دانشگاهی را با نظام ارتش و سپاه اشتباه گرفته است و صدور بيش از ۱۰۰ ترم محروميت از تحصيل از سوابق افتخار آميز ايشان در علامه است. به وزير علوم که رای اعتماد ناپلئونی آورد و ۳ سال و اندی است که مسئوليت عقبگرد در نظام آموزشی و آکادمی را ايشان بر عهده گرفتند اعتراض خود را ابراز کردم.
تريبون آزاد گذاشتيم و حرف زديم- تجمع کرديم و فرياد زديم- تحصن کرديم و نشستيم - زندان رفتيم و صبوری کرديم اما هيچ نديديم جز بی عدالتی و هيچ نشنيديم جز حرف نا حق.

اين بار داد خود را از باشما بيداد می کنم؛ شما که دکتريد! شما که رئيس جمهور آزادترين کشور دنياييد! شما که مهرورز و عدالت پيشه ايد! شما که ياور امام زمانيد! شما که اميد هوا ميکنيد اما اميد ما را نا اميد کرده ايد! شما که همزاد آرمانهای انقلابيد اما نه آرمان استقلال و آزادی همزاد آرمان انقلاب فرهنگی، کشتار، جنگ و اعدام هستيد. شما که از روزی که پا بر عرصه قدرت گذاشتيد پای ما را از دانشگاه بريديد. ۶ ترم محروميت از تحصيل همپای حضور شما در پاستور است. ۳ سال محروميت از يکی از حقوق اوليه و تاکيد شده در قانون اساسی هم اندازه دوران مهرورزی و عدالت پيشگی شماست. چرا عدالت ورزی شما شامل حال ما دانشجويان نشده است؟؟ هرچند آنچنانکه هموطنانم نيز ميدانند شامل حال کارگران، زنان و معلمان نيز نشده است.شايد نميدانی که کارگر و زن و معلم و دانشجو هر يک نمايندگانی در اوين دارند.
آه به خاطر نداشتم تو اصلا نميدانی در ايران زندان است!! تو اصلا نمی دانی ايرانی گرسنه است، معلم نان ندارد، زن شهروند درجه دو است و دانشجو در پادگان درس می خواند.نمی دانی چون اگر ميدانستی امروز در پاستور نبودی که اگر ميدانستی حتما خجالت ميکشيدی و چنين سر بالا نمی گرفتی. چرامهری که می گويی به من و هموطنانم روا نميداری؟
دلم ميسوزد وقتی دانشگاه های غزه و لبنان ويران می شود چون حس آن دانشجويان محروم شده از تحصيل را درک ميکنم. اما چرا تو با آنها همدردی می کنی؟ تو که نه انقلاب فرهنگی اول را ديدی و نه انقلاب فرهنگی دوم راکه دانشگاهت بر سرت ويران شود. اما چرا با آن بيگانگان همدردی و با ما نه؟! چرا با صد ها دانشجوی ايرانی که سه سال است دانشگاهشان بر سرشان ويران است همدردی نمی کنی؟ چرا وقتی دوران تو شروع شد دوران ما تمام شد؟ پس بايد محکم ايستاد تا دوران تو نيز تمام شود چون جای تو هميشه در پاستور نيست اما جای دانشجو هميشه در دانشگاه است و نه پشت درهای بسته دانشگاه و ميله های زندان.
دور گردون گردوروزی بر مراد ما نرفت / دائما يکسان نباشد دور گردون غم مخور