به جنبش سراسری مردم مان خيره شويم! لاله حسين پور

عينک مان را بزنيم، بايد توان ديدن اجزای اين جنبش توده ای را داشته باشيم، وگرنه صرف ِ کف زدن برای چنين حرکت بزرگی که تا ديروزِ کودتای انتخاباتی کسی آن را باور نداشت و تا ديروزِ حرکت عاشورا نيز بسياری آن را دست کم می گرفتند، آری، صرف ِ کف زدن برای اين جنبش ديگر سودی ندارد.

جنبشی که با خون خود اثبات کرد که "ما هستيم"، برای ماندن اما، به نيرويی ماورای آنی که دارد، نيازمند هست. نيرويی که بالقوه در خود جنبش انباشته است وتنها مجاری می خواهد که جاری شود. نيرويی که نه تنها بر اثر خشم ۳۰ ساله طغيان می کند، بلکه با تلاش های ساليان دراز جنبش های مدنی انباشت شده است. تلاش هايی که بدون کنش های روزمره وخستگی ناپذير جنبش زنان، جنبش دانشجويی و جوانان، جنبش های کارگری، جنبش های ملی و قومی و غيره، ثمری را که امروز داده است، قطعا نمی داد. آن ها با تلاش هايی آگاهانه، با برنامه، با طمأنينه، مداوم و مستمر، شبکه در شبکه، زنجيرهايی را به هم بافتند که امروز با هيچ تهاجمی بازشدنی نيستند. مهم اين نيست که جنبش سراسری امروز در خيابان است يا در خانه های خود، مهم اين است که جنبش سراسری امروز زنجيرهای به هم بافته شده خود را محکم تر می کند. کافی است که دو سر زنجير به هم برسد تا ديگر جای تنفسی برای هر حکومتی که بخواهد تلنگری به اين زنجيرها بزند، باقی نگذارد. چه حکومت جمهوری اسلامی و چه هر حکومتی که بخواهد با سوء استفاده از شرايط موجود، قدرت را به دست گرفته و از عدالت اجتماعی بگريزد و هم چنان ظلم و تبعيض را با هر شکلی که داشته باشد، در جامعه رواج دهد.

بايد عينک مان را بر چشم زده و تنها جنگل را نبينيم و تنها به تحسين اين جنگل انبوه و پر درخت مشغول نشويم. اگر درختان آب ياری نشوند، جنگل نيز باقی نمی ماند. اگر جنبش های مدنی هر يک سر بلند نکرده و نقش خود را ايفا نکنند، جنبش سراسری حتی اگر به توفيقی برسد نيز از فردای انقلاب بهمن و يک جمهوری غيرانسانی ِ ديگر، فراتر نخواهد رفت.

ايده منحل شدن جنبش های مدنی در جنبش سراسری، نه تنها تک تک جنبش ها را تحليل خواهد برد، بلکه در نهايت کمکی به جنبش سراسری نيز نخواهدکرد. اين ايده، چه تئوريزه شود و چه در عمل اجراء شود، جز تضعيف جنبش سراسری نتيجه ای نخواهد داشت.

حال که رژيم جمهوری اسلامی عربده کشان به دور خود می چرخد و هر کس را که در شعاع دايره خود به آن برمی خورد، می گيرد و می برد و می کشد، ديگر نمی توان به دليل هزينه ندادن، خود را در پشت پهناور جنبش سراسری مخفی کرد. امروز همه هزينه می دهند. هزينه ای که به بار خواهد نشست و به هدر نخواهد رفت. اما هر هزينه ای بازتوليد می خواهد. انرژی انباشت شده، روزی به پايان خواهد رسيد و اگر جايگزينی نداشته باشد و اگر در هر لحظه شارژ نشود، در نهايت ماشينی با باطری خالی برجای می ماند.

مطالبات، مطالبات، مطالبات!

جنبش های مدنی مانند جنبش زنان، جوانان، دانش جويان، کارگری، ملی و غيره چگونه پای گرفتند؟ آن ها از خواسته های بی واسطه قشری که به آن تعلق داشتند، شروع کردند. گفتمان مطالبه خواهی را رواج دادند و تنها به اعتراض و دفاع از دستاوردهای به تاراج رفته شان بسنده نکردند. آن ها خواسته های شان را هر چه روشن تر، هر چه پررنگ تر و هر چه گسترده تر بيان کرده و نيروی توده ای خود را آرام آرام جمع آوری کردند.

هرگروهی می تواند با چند شعار آرمان خواهانه بخشی از نيروی روشن فکر را به دور خود جمع کند، اما آن گاه به جنبشی توده ای تبديل می شود که مطالبات وسيع ترين قشر جامعه را فرياد زند و از اين طريق نيرومند شود. بيان اين مطالبات و سازمان يابی شبکه های توده ای حول دست رسی به آن ها، سرمايه شکست ناپذير هر جنبشی است. می توان ادعا کرد، نابودی برای يک جنبش سراسری که متشکل از جنبش های مدنی و توده ای با درخواست های مشخص خود می باشد، ديگر معنايی ندارد. چنين جنبشی نه با سرکوب خيابانی و نه با دستگيری و اعدام افراد، فنا نمی شود. چنين جنبشی ديگر ساخته و پرداخته اراده چند نفر نيست، ريشه های چنين جنبشی در عمق دوانده شده اند و تنها حکومتی می تواند پاسخ گوی اين جنبش باشد که به مطالبات آنان احترام گذاشته و امکانات فراهم آمدن اين مطالبات را در اختيار آنان قرار دهد. چنين حکومتی نمی تواند خارج از قدرت خود توده های مردم شکل بگيرد. زيرا هيچ قدرتی جز قدرت توده های مردم قادر نيست ازمطالبات خود مردم حمايت کرده و دفاع به عمل آورد. پس زنده باد خودحکومتی توده های مردم!