در ستايش زوج سياسی، تقی رحمانی و نرگس محمدی، علی افشاری

از دوران بازجويی به خوبی ياد می‌آورم که تندخويان امنيتی چقدر نسبت به تقی رحمانی بغض و کينه داشتند و هر آن مترصد بودند تا طناب دار را بر گردن وی بيندازند. افسوس می‌خوردند چرا در دهه شصت کار او و همراهان‌اش نظير رضا علیجانی و هدی صابر را يک‌سره نساختند. رنج و مرارتی که امروز تقی رحمانی و همسرش می‌کشند به‌خاطر آن است که چرا سکوت پيشه نمی‌کنند و سر در گريبان عافيت و محافظه‌کاری نمی‌کشند

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

امسال چندمين نوروزی بود که تقی رحمانی در زندان گذراند. او سال تحويل را در کنج تنهايی سلول انفرادی و دور از کانون گرم خانواده اش گذراند. در فضای سرد و ملال آوری که برای او آشنا ست و چه بسا چون آينه ای گذار سال های عمر را به وی نشان می دهد. برای کسی که بيش از يازده سال تجربه زندان دارد و بخش عمده آن در دوره مخوف وسياه دهه شصت گذشته است ،ديگر زندان وسلول انفرادی غير عادی نيست و با آن انسی ناخواسته يافته است. او خلوت سلول انفرادی و سکون زندان عمومی را به اميد آزادی ونشستن لبخند رهايی بر لبان ملتی تحمل کرده و می کند که بيش از يک قرن است برای تعيين سرنوشت مبارزه می کند.

فشار خرد کننده سلول انفرادی و بازجويی های امنيتی بر وی کارساز نيست. وی اين بار نيز با سرافرازی از زندان بيرون خواهد امد و درس شکيبايی و مقاومت را به آزادی خواهان و بخصوص نسل جوان خواهد داد. بی ترديد او و خانواده اش از کسانی هستند که بيشترين هزينه ها را برای آزادی خواهی و تحقق خواست تاريخی ملت ايران پرداخت کرده اند. ظلم هايی که بر تقی رحمانی و نرگس محمدی رفته است تاوان پاکبازی وشجاعت زوج هايی است که عشق به انسانيت و آزادی را با عشق به يکديگر پيوند زده اند.

اين زوج قهرمان نماد های زندگی شرافتمندانه هستند که هيچگاه دغدغه مبارزه با ظلم و بر قراری سيمای انسانی در جامعه ايران را فراموش نکرده اند. نرگس محمدی چه زمانی که در دانشگاه امام خمينی قزوين در کسوت يک دانشجو فعال بود و چه در زمان های بعدی بخصوص دوران فعاليت در کانون وکلای دفاع از دموکراسی و حقوق بشر همواره صدايی برای تغيير بوده است و لحظه ای از مبارزه مستمر بر عليه استبداد و بيداد غافل نبوده است. حملات مکرر اصحاب جهل و ستم به او نتيجه سازش ناپذيری وی با قدرت است. اينگونه است که مراعات فرزندانش را نمی نمايند و نيمه شب چون حراميان به خانه وی حمله می کنند و به همه زندگی اش می می تازند و از مدارک پزشکی و سابقه بيماری های او نيز نمی گذرند تا شايد در سناريو سازی های اهريمنی شان بکار آيد!

از دوران بازجويی به خوبی ياد می آورم که تند خويان امنيتی چقدر نسبت به تقی رحمانی بغض و کينه داشتند وهر آن مترصد بودند تا طناب دار را بر گردن وی بيندازند. افسوس می خوردند چرا در دهه شصت کار او و همراهانش نظير رضا عليجانی و هدی صابر را يکسره نساختند. رنج و مرارتی که امروز تقی رحمانی و همسرش می کشند بخاطر آنست که چرا سکوت پيشه نمی کنند و سر در گريبان عافيت و محافظه کاری نمی کشند . زبان گويای آنها خاری است در چشمان استبداد ولايی که هويت مذهبی و روايت متفاوت آنها از اسلام به مثابه دينی رحمانی ،ظلم ستيز و سازگار با عقلانيت را رسوا کننده خرقه تزوير و خدعه اش بشمار می آورد.

اما ارزش تقی رحمانی فقط در شجاعت و ايستادگی وی در مبارزه محدود نمی شود. او نويسنده ای فعال و پژوهشگری خستگی ناپذير است. بررسی سير تحولات فکری وی روشن می سازد که او ذهنی پويا دارد و می کوشد تا با درک تحولات زمانه ،بينش جديدی را کسب نموده و به جامعه عرضه کند. ارائه تصوير آزادی خواهانه و مطابق با نياز زمانه و زدودن غبار خرافات از شيعه با الهام گيری از آثار دکتر شريعتی و ديگر نظريه پردازان ملی -مذهبی محور اصلی تکاپو های نظری رحمانی است.

وی آثار قابل اعتنايی را در خصوص آسيب شناسی تلاش های معطوف به دموکراسی خواهی ، سازش سنت و مدرنيته ،نظريه پردازی پيرامون استراتژی های سياسی ،حقوق بشر وبسط آزادی ها نوشته است. همچنين مدتی نيز در کسوت روزنامه نگاری فعاليت می کرد.

سجايای اخلاقی نيکو وشخصيت محکم و وارسته،ديگر فضيلت او است. تحمل شدائد وسختی ها وی را به افراط نکشاند. رفتار وی با بازجو ها و حکومت از سر بعض و کينه نبوده است. وی بخصوص در سال های اخير کوشيده است تا مشی مبتنی بر اعتدال و انصاف بروز دهد. او سالم زيسته و سلامت نفس و آزادگی وی الگوی يک کنشگر سياسی و اجتماعی نمونه را بازتاب می دهد .

در ميدان سياست علاوه بر ايده و ديدگاه ، شخصيت و سلوک فردی و اجتماعی کنشگر سياسی نيز اهميت دارد. صداقت وشفافيت ، همگرايی عمل و نظر ، رعايت پرنسيب های اخلاقی و اصول انسانی ، پرهيز از اتخاذ شيوه های مشابه حکومت ، اجتناب از مد گرايی سياسی و مهار جاه طلبی عناصر مهمی هستند که سرمايه اجتماعی مناسب را برای عبور از بحران های سياسی فراهم می کنند.
کارنامه تقی رحمانی حاوی نمره بالايی از اين خصائل ارزنده است . وی از آن دسته کنشگران سياسی بوده است که همواره نگاه واقعبينانه به سياست داشته است. برخورد احساساتی ،هيجان سالاری و رمانتيسم سياسی در مشی وی جايی ندارد. در عين حال واقعبينی وی معطوف به آرمانگرايی بوده است و هيچ تناسبی با محافظه کاری به معنای تسليم شدن در برابر واقعيت های تلخ ندارد.

در اين مسلک آرمان ها و ايده آل ها به عنوان هدف تعريف می شوند و با توجه به تنگنا ها و واقعيت های مختلف راهبرد هايی توصيه می گردد تا از وضع موجود بتوان به وضع مطلوب رسيد. دن کيشوتيسم و تخيل گرايی سياسی با نشاندن آرزو به جای واقعيت و درک نا درست از شرايط نه تنها عاجز از گام گذاشتن در مسير رو به جلو است بلکه با تنيدن پيله توهم در برابر چشمان ،کنشگران سياسی را در بن بستی فرصت سوز قرار می دهد و سعادت ملک و ملت را بباد می دهد .

تقی رحمانی منادی شيوه ای از عمل سياسی است که در چارچوب واقعيت ها توصيه به تحرک ومقاومت در برابر ناملايمات و سختی ها می کند. ا ز اين رو هزينه های گوناگون و اذيت و آزار اصحاب قدرت تاثيری بازدارنده در فعاليت مستمر وی ندارد و از سوی ديگر هيچگاه نيز تصوری غير واقعبينانه از خود و جايگاه سياسی اش پيدا نکرده است.

اين دوره زندان هم می گذرد و باز سياهی به روی شب پرستان مخالف حقيقت و آگاهی باقی خواهد ماند . وی از زندان بيرون خواهد آمد و فعاليت هايش را پی خواهد گرفت وسايه اش بر سر خانواده زجر ديده اش گسترانده خواهد شد.
تلاش های ارزنده و تحسن پذير وی و نرگس محمدی همراه با فعاليت زوج های سياسی مشابه سرمايه گرانقدر کنونی جامعه ما است که به انباشت و تداوم مبارزات در مسير موثر ياری می رساند .

زنده نگاه داشتن ياد زندانيان سياسی وعقيدتی و مطالبه مستمر آزادی آنها ،کارزار مبارزه برای آزادی و عدالت را پر توان می سازد.