چنين گفت پروين! احمد وحدت‌خواه

مشکل مضاعف زنان ايرانی در جنبش آزادی‌خواهی ميهن ما حضور آن دسته از روشنفکران مذهبی است که جز در محدوده‌ی تعاريف کلی و ديدگاه‌های بشردوستانه‌ی خود اعتقاد چندانی به برابری‌های واقعی اجتماعی و سياسی ميان زنان و مردان در يک جامعه‌ی دموکراتيک ندارند

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

ويژه خبرنامه گويا

فيلسوفی گفته است هرآنچه به فکر معقول انسان بيايد امکان پذير است. ايرانيان بايد بر اين گفته تاريخی بيافزايند که هر آنچه در فکر معقول انسان هم نمی‌گنجيد در اين سی و دو سال به دست جمهوری اسلامی امکان پذير گشت!

در تازه‌ترين اين پديده‌ها، پروين احمدی‌نژاد گفته است که بنيانگزار انديشه فمينيسم و برابری زن و مرد در جوامع انسانی فردريک ويلهم نيچه فيلسوف شهير آلمانی بوده است و چون اين شخص اعتقادی به دين نداشته است اصولا موضوع برابری‌های اجتماعی ميان زنان و مردان يک توطئه غربی‌ها برای سست کردن اعتقادات مسلمانان است!

نيچه در اثر بيماری ناشی از اختلالات عصبی بيش از چهل سال از ۵۶ سال عمر کوتاه خود را تحت مراقبت‌های پزشکی مادر و سپس خواهر کوچک خود بود.

از او آثار ادبی، فلسفی و تاليفات زبانشنانسی و شرق‌شناسی متعددی به جای مانده است که از قضا مهم‌ترين و بحث برانگيز‌ترين آن‌ها کتاب معروف وی «چنين گفت زرتشت» می‌باشد که نيچه آن را بر مبنای فلسفه و آيين ايرانيان باستان نگاشته است.

مباحث فلسفی اين کتاب مورد نظر اين نوشتار نيست اما در بخشی از اين اثر که نيچه به موضوع تداوم حيات انسان‌ها در اثر آميزش ميان مرد و زن می‌پردازد وی به اعتقاد خود به برابری طبيعی ميان آن‌ها از ديدگاه قوانين هستی اشاره می‌کند که بعد‌ها و در دهه ۷۰ ميلادی با وقوع انقلاب جنسی در اروپا مورد استفاده سياسی و تبليغاتی سازمانهای فمينيست قرار گرفته بود.

به اعتقاد نيچه انسان در روند شناخت ذات و هستی خود علاوه بر تعمق به جهان اطراف و طبيعتی که او را در ميان گرفته است و به او عمر می‌بخشد، نگاهی عميق و فلسفی نيز به جنسيت خودش در مقام مرد يا زن، و نقش آن در ادامه نسل بعدی از خود دارد. از اين رو نيچه نقش و اهميت زن در بقای نوع انسان را اگر نه بيشتر، حداقل برابر مرد می‌داند و خواهان شناسايی اين حقيقت در ميان جوامع اروپايی زمان خويش بوده است.

کينه سازمان يافته رهبران جمهوری اسلامی و هواداران متعصب و عقب افتاده آن با انديشه‌های فمينيستی و حقوق برابر ميان زنان و مردان در جوامع پيشرفته موضوع جديدی نيست و به قول شيرين عبادی اصولا انقلاب اسلامی در دشمنی با حقوق زنان يا بهتر گفته باشيم در سرکوب آن‌ها خلاصه می‌شود.

اما چرا اين عقده گشايی‌های ارتجاعی که تاکنون با موضوعات سخيفی مانند اندازه حجاب و شرايط صيغه و نپوشيدن چکمه با شلوار جين توسط حکومت دنبال می‌شده است امروز ناگهان به مدار «روشنفکری» افتاده است و پای نيچه و عقايد فلسفی او را به ميان کشيده است؟

کتمان نمی‌توان کرد که زنان ايرانی درميان نخستين و مهم‌ترين قربانيان جنايات سياسی و عقيدتی جمهوری اسلامی در تاريخ معاصر ما بوده‌اند. تا جايی که حتی بخش عمده‌ای از جامعه مرد سالار ايرانی اگر نه شريک جرم اين جنايات، حداقل ناظری منفعل در برابر آن‌ها بوده است.

رژيم و منابع امنيتی و تحليل گران آن با جمع بندی از وقايع پس از کودتای خرداد ۸۸ لايه‌های اجتماعی شرکت کننده در جنبش سبز را به خوبی شناسايی کرده‌اند و در خفا به اين نتيجه رسيده‌اند که بدون حضور زنان ميهن ما اين جنبش مجال و توان پيروزی را ندارد.

از سوی ديگر پنهان هم نمی‌توان کرد که عليرغم وجود خيل گسترده‌ای از زنان می‌انسال ايرانی که در دوران نوسازی ايران پيش از انقلاب با مفاهيم مدرنيسم آشنا شده‌اند و جمعيت کثيری از زنان جوان کشور ما که در اثر ارتباطات اينترنتی با فرهنگ غربی بزرگ شده‌اند، زنان ايرانی هنوز چهارچوب‌های سنتی جامعه ايرانی را به نوعی رعايت می‌کنند.

مترادف ساختن فمينيسم با بی‌دينی و يا برنامه‌های توطئه آميز غرب برای از ميان بردن ساختارهای خانواده که از سوی عوامل رسمی و جيره خواران حکومتی مطرح می‌شود می‌تواند در نبود آزاديهای اجتماعی بر بخش‌هايی از جنبش زنان ما تاثير گذاشته و آن‌ها را از صحنه مبارزه سياسی دور نگه دارد.

مشکل مضاعف زنان ايرانی در اين راه حضور روشنفکران مذهبی ما در جنبش آزاديخواهی است که جز در محدوده تعاريف کلی و ديدگاه‌های بشر دوستانه خود اعتقاد چندانی به برابری‌های واقعی اجتماعی و سياسی ميان زنان و مردان در يک جامعه دموکراتيک ندارند.

قرنی پيش صادق هدايت در «پروين دختر ساسان» چهره زن جنگجو و قهرمان ايرانی در مقابل شبيخون اعراب را به نمايش می‌گذاشت و امروز کارمان به جايی رسيده است که پروين احمدی‌نژاد برای نوادگان او به نام نيچه نسخه نوين اسارت می‌نويسد!

avahdatkhah@gmail.com