حکم شرم آور زندان در پاسخ به دادخواهی زنی داغديده ولی استوار! همبستگی جهانی با مادران پارک لاله ايران

خبر حکم چهار سال و نيم زندان منصوره بهکيش در روز ۱۵ فروردين ۱۳۹۱ در طی چند ساعت نه تنها توجه بسياری از خبرگزاری های داخلی و خارجی را به خود جلب کرد، بلکه اعتراض سريع بسياری از فعالان و نهادهای حقوق بشری از جمله فدراسيون بين المللی جامعه های حقوق بشر و سازمان جهانی مبارزه با شکنجه را برانگيخت.

زنی که به جرم دادخواهی شش تن از نزديک ترين اعضای خانواده اش که در سال های ۶۰ توسط حکومت جمهوری اسلامی به قتل رسيده يا اعدام شده بودند، اينک خود که مسئوليت نگهداری مادر ۹۱ ساله داغديده اش را نيز دارد، محکوم به زندان می شود.

گر چه دادگاه های حکومت جمهوری اسلامی در صدور احکام ضد انسانی يد طولايی دارند؛ ولی آنچه خبر صدور اين حکم شرم آور را سريع جهانی کرد، اين است که همدردی با مادران و خانواده های جان باختگان دهه ۶۰ و مادران عزادار کشته شدگان جنبش سبز و همراهی با مادران پارک لاله که با شمع و گل و عکس عزيزان جان باخته در پارک ها تجمع می کردند، "اجتماع و تبانی عليه امنيت ملی" و "تبليغ عليه نظام" محسوب می شود!

هر بار می شنويم که وکيلی به جرم دفاع از موکل خود در زندان های جمهوری اسلامی در بند می شود، باز نمی توان حيرت نکرد!

هر بار می شنويم که مدافع حقوق بشر ديگری به جرم آرمان های انسانی خود حبس و شکنجه می شود، باز نمی توان به شنيدن حديثی ديگر از اين دست عادت کرد!

و هر بار می شنويم که مادر يا ديگر اعضای خانواده داغداری به جرم دادخواهی عزيزانش تهديد و زندان می شوند، باز نمی توان از اين وقاحت در تحير نماند!

مگر نه اين است که ژيلا کرم زاده مکوندی، اين زن شاعر و از حاميان مادران عزادار، تنها به جرم همراهی با مادران پارک لاله، اينک در زندان به سر می برد و بسياری ديگر از اين مادران و زنان آزاده با احکام طولانی، مرتباً تحت آزار و پيگردهای غير قانونی قرار می گيرند و يا ناچار به ترک وطن در دشوار ترين شرايط شده اند!

مگر نه اين است که منصوره بهکيش تنها به دليل حضور در خاوران و بهشت زهرا، شرکت در مراسم يادبود يا در همراهی و همدردی با مادران خاوران و مادران عزادار بارها تهديد، احضار، و بازداشت می شود. يک بار در تابستان ۱۳۸۷ يک روز پس از شرکت در مراسم يادبود يکی از مادران خاوران، به شکلی بسيار توهين آميز در محل کارش در بانک کارآفرين بازداشت می شود. اين بازداشت سه روز بيشتر طول نمی کشد، ولی منجر به از دست دادن کارش می شود. در حمايت از مادران عزادار نيز دو بار دستگير می شود. يک بار در ۱۴ آذر ۱۳۸۸ به همراه ۲۸ تن و بار ديگر در تاريخ ۱۹ ديماه همان سال به همراه ۲۹ نفر ديگر از مادران در پارک لاله تهران بازداشت می شود. همچنين در تاريخ ۲۲ خرداد ۱۳۹۰ در خيابان ولی عصر تهران دستگير و مدت يک ماه را در سلول های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوين در حبس می ماند و تحت شديدترين بازجويی ها قرار می گيرد و سرانجام با قيد کفالت سنگين آزاد می شود.

" همبستگی جهانی با مادران پارک لاله ايران" ضمن اعتراض شديد به حکم ضد انسانی منصوره بهکيش و ديگر همراهان مادران پارک لاله چون ژيلا مکوندی، مانند هميشه برخواست های برحق آن مادران پای می فشارد: آزادی تمامی زندانيان سياسی- عقيدتی، لغو مجازات اعدام، و محاکمه عادلانه، علنی و مردمی آمران و عاملان جنايات صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی.

اين کارزار موکداً از حاکمان جمهوری اسلامی می خواهد به باز داشت های غير قانونی و آزار و اذيت های خود سرانه خانواده های جان باختگان و آسيب ديدگان پايان داده و از ديگر سو دست ياری به سوی تمامی وجدان های بيدار جهان و نهادهای بين المللی حقوق بشری دراز می کند تا حکومت ايران را ملزم به رعايت مفاد اعلاميه جهانی حقوق بشر و عهد نامه های بين المللی خود در اين خصوص بنمايند.

حاکمان ايران بايد بدانند پاسخ دادخواهی منصوره ها، حبس و زندان نيست و استخوان های هزاران فرزند خفته در خاوران ها و بهشت زهرا ها هم چنان در انتظار روز دادرسی فرياد می کشند.

همبستگی جهانی با مادران پارک لاله ايران
۲۱ فروردين ۱۳۹۱