تا ببری سر به سلامت برو
ساکت و آرام به کنجی خموش

گفتمش ای خواجه ی عاقل بدان
چشمه ی عشق است درونم به جوش

شيخ ِ تبهکار غلط کرد دوش
گفت به شاعر که: «ازين پس خموش!»

کيست چنين بی شرف ِگُه به ريش
تا ز همينجا فکنم تُف به روش؟

کيست چنين جاهل بی آبروی
غاصبک، تاجرک دين فروش؟

تا به نهيب قلمم، گُربه سان
راست فرستمش به سوراخِ موش

شيخ فرومايه چه داند که شعر
بردَمد از دانش و فرهنگ و هوش؟

او چه شناسد که دلِ شاعران
چون خم می از چه درآيد به جوش؟

شيخ چه داند که در اين سينه ها
کيست که چون رعد برآرد خروش؟

او چه شنيده ست جز آوای وحش
در همه عمری که بريده ست گوش؟

شعر چه داند ز چه شور است و شوق
شيخ که جز هيچ ندارد به دوش؟

شاعر ، آزاده ترين مردم است
دل ندهد جز به پيام سروش !

اوست ولی غاصب دريوزه خوی
تکيه گه وی سپه لاش و ولوش

سکّه قلب است به بازار جهل
تيغِ تباهی ست به چنگِ وحوش

پيسی و پَستی ست از او سايه ور
دهشت و شومی ست از او خرقه پوش

تالی حجاج و قُتيبهَ ست و سَعد +
مدعی ی مملکت داريوش !