به زنان رهاتر از ما، سپيده پورآقايی

بدانيد که مسير ما بسيار دشوارتر و پر خطرتر از راهی است که شما پيموده‌ايد . ما در برابر يک نظام و فرهنگ مردسالار سرسخت ايستاده‌ايم. قانون پشتيبان ما نيست. قوه قضاييه خود در سرکوب ما نقش اصلی را دارد. در هر جای جهان که هستيد از هر طريقی که ممکن است ياريمان کنيد

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

امروز همصدا شده ايم تا نگذاريم تلاش زنانی که برای حقوق برابر به پا خواستند و به ما الهام بخشيدند از حافظه تاريخی مان پاک شود. حقوقی که امروز در کشورهای دموکراتيک و مدرن نصيب زنان شده، ماحصل کارزار بی وقفه و اراده پولادين تمامی زنانی است که نپذيرفنتد جنس دوم باشند و در اين راه حتی بسياری از مردان را نيز با خود همراه کردند. به جرات می توان گفت، اين کوشش ها مسير تاريخ را تغيير داده است.

اما من از کشوری می آيم که زنان آن به جرم رابطه جنسی به مجازات مرگ از طريق سنگسار محکوم می شوند. کشوری که در آن -حق طلاق با مردان است. کشوری که تحت سلطه حکومت مستبد مذهبی ، زنان نصف مردان محسوب می شوند. جان يک مرد دو برابر يک زن می ارزد. آنها حق انتخاب پوشش ندارند.هر مردی می تواند چند همسر داشته باشد اما اگر زنی رابطه خارج از ازدواج داشته باشد به اشد مجازات می رسد. همه اين قوانين ظالمانه هم تحت لوای فقه و شرع اسلام اجرا می شوند. اما با تمام اين محدوديتها و تحقيرها از سوی حاکميت مذهبی، زنان ايرانی سالهاست که پيشتاز جنبش برابری طلب در خاورميانه بوده اند. آنان شجاعانه در برابر زندان، شکنجه و حتی مرگ ايستادگی کرده و از هر فرصتی برای طرح مطالبات خود استفاده کرده اند.

هنوز به خاطر داريم مرگ زهرا کاظمی را.يک زن خبرنگار ايرانی که چند سال پيش تنها به دليل تهيه عکس از خانواده زندانيان عقيدتی دستگير شد و در زندان به قتل رسيد.

زهرا بنی يعقوب، زن پزشک ايرانی بود که به جرم همراهی با مردی که می خواست با او ازدواج کند، توسط پليس دستگير شد و در بازداشتگاه به قتل رسيد. حاکميت اسلامی حتی تا امروز قاتلان آنان را به افکار عمومی معرفی نکرده و قاتلان اين زنان در پناه قوانين مرتجعانه و ضد بشری جمهوری اسلامی قرار دارند.

چند سال پيش بود که ندا آقا سلطان، دختر دانشجوی ايرانی که همراه ده ها هزار زن ايرانی در اعتراض به تقلب در انتخابات سال گذشته شرکت کرد، مورد اصابت گلوله قرار گرفت، کشته شد.در حاليکه قاتلش حاشيه امنيتی به زندگی عادی خود ادامه می دهد.

اما مادران اين زنان شجاع، همچون فرزندانشان تا همين امروز و بی باکانه فرياد اعتراض خود را به گوش همه جهانيان رساندند تا پيام روشنی را به زنان و مردان آزاديخواه در سراسر جهان برسانند.

امروز زندانهای ايران تنها با معترضين، فعالين حقوق بشر و روزنامه نگاران مرد پر نشده بلکه زنان بسياری تنها به دليل اعتراض به قوانين نابرابر و بی عدالتی به حبس محکوم شده اند و زندانی هستند. بسياری از آنها تاوان همگام شدن و حضور در جنبش مردمی سبز ايران را می پردازند. همه شواهد نشان می دهد که در مقايسه با قيام های ساير کشورهای خاورميانه در مصر، ليبی، تونس، بحرين و... نقش و حضور زنان در اين خيزش ها هرگز به پای حضور زنده و پيشرو زنان ايرانی نرسيده است. امروز پيام روشن زنان نسل من در ايران به همه زنان جهان اين است.

بدانيد که مسير ما بسيار دشوارتر و پر خطرتر از راهی است که شما پيموده ايد . ما در برابر يک نظام و فرهنگ مرد سالار سرسخت ايستاده ايم. قانون پشتيبان ما نيست. قوه قضاييه خود در سرکوب ما نقش اصلی را دارد. در هر جای جهان که هستيد از هر طريقی که ممکن است ياريمان کنيد. در هر مقام و جايگاهی که هستيد دست هايتان را در دست های ما بگذاريد تا شايد بتوانيم گره کور تعصب ، جهل و مرد سالاری را در منطقه پر آشوب خاورميانه باز کنيم. ما زندان می رويم، کشته می شويم. شما فرياد پيکرهای بی جان ، زخم خورده و زندانی ما را در دنيا رسا کنيد.