حماسه خودمونی! احمد وحدت‌خواه

ویژه خبرنامه گویا

هنری فورد مخترع معروف آمریکایی گفته بود همه آزاد هستند ماشین فورد او را در هر رنگی که مایل هستند سفارش دهند به شرطی که آن رنگ فقط سیاه باشد.

روند انتخاب آقای حسن روحانی به عنوان رئیس جمهوری جدید رژیم حاکم بر کشور ما بی شباهت به پروسه تولید ماشین های آقای فورد و عرضه آن به بازارهای داخلی و خارجی نبوده است.

عطش بی پایان و برحق ملت ما برای کسب آزادیهای اجتماعی و سیاسی و پایان دادن به مشکلات عمیق اقتصادی و رسیدن به یک همبستگی ملی برای رفع خطراتی که سرزمین و مردم ما را تهدید می کند، بخشی از آنها را به این نتیجه رسانده بود که به هرحال شرکت در این داستان مثبت تر از دوری از آن است. تا اینجای قضیه ما با انتخاب مردم برای حضور یا غیبت در این قمار ملی، نه موضوع خود چگونگی انتخابات و اصالت و یا نتایج آینده آن صحبت می کنیم.

با این حال حتی نحوه دعوت رژیم از مردم برای شرکت در انتخابات مبنی بر گویا «سوختن در آتش جهنم» و هجویات دیگر در صورت رای ندادن نیز خود ماهیت استبدادی آن را به نمایش گذاشت.

اگر در برخی کشورهای جهان رای دادن برای انتخاب نمایندگان سیاسی و اجتماعی جزء حقوق خدشه ناپذیر مردم آنهاست، در میهن ما ولایت فقیه کار را به جایی رسانده است که مردم حتی حق رای ندادن را هم ندارند!

اما آن روزی که رفسنجانی پیش از ظاهرا مردود شدن در کاندیداتوری خود از سوی شورای نگهبان از آقای روحانی درخواست کرد که صبر پیشه کند و به سود او از دور رقابت ها خارج نشود روشن بود که نزدیکترین متحد او در میان معدود نامزدهایی است که از منظر سیاسی سرشان به تنش می ارزد روحانی است. خاتمی هم که پیش از آن در همه جا رسما اعلام کرده بود که به اصلاح طللبان اصولا اجازه شرکت در این انتخابات داده نمی شود.

به عبارت دیگر، برخلاف دوره های پیشین که بستر انتخابات ریاست جمهوری تقابل جناح های متضاد درون حاکمیت بوده است، این بار این داستان حتی تا حد نبرد پشت پرده و شخصی میان رفسنجانی و خامنه ای هم تقلیل پیدا کرده بود.

اشتباه محاسبه خامنه ای در به پیش گذاشتن هفت کاندیدای هم خط خود در مقابل تنها نماینده رفسنجانی در این بود که اکثریت مردم ما کوچکترین نزدیکی سیاست ها و حتی ریخت و قیافه ای را که یادآور دوران مصیبت زای احمدی نژاد باشد را به حساب خامنه ای می گذارند و دست رد بر آن خواهند زد.

بی جهت نبود که خامنه ای بارها با تظاهر و منت گزاری بر بیطرفی خود نسبت به همه کاندیداها اصرار می کرد تا آنها را در چشم مردم مستقل و قائم به ذات خود نشان دهد.

نهایتا انتخاب حسن روحانی هزینه ای است که ملت ستمدیده ما باید برای جشن آشتی کنان آقایان خامنه ای و رفسنجانی بپردازد تا در پناه آن رهبری همچنان قدرت خود و «استوانه انقلاب» ثروت و مکنت خود را حفظ کرده باشند.

******

کوروش صهیونیست؟

شیمون پرز رئیس جمهوری تشریفاتی اسرائیل در مصاحبه ای با روزنامه دیلی تلگراف لندن این هفته گفته است که به اعتقاد او و بسیاری از هم میهنان او کورش پادشاه هخامنشی به خاطر آزاد سازی قوم یهود از اسارت فراعنه مصر «نخستین صهیونیست تاریخ بوده است».

آقای پرز در بیان این گفته نسنجیده به اکثر ایرانیانی که فارغ از تعلقات دینی و عقیدتی خواهان خاورمیانه ای عاری از جنگ و مصیبت برای همه ساکنان این منطقه از جمله اسرائیلی ها هستند هیچ کمکی نمی کند.

شوربختانه پس از انقلاب اسلامی در ایران و در اثر تبلیغات رژیم زاییده آن از یکسو و بی عدالتی هایی که در سرزمین های اشغالی فلسطینیان از سوی دولت های متعدد اسرائیل صورت گرفته است واژه صهیونیست در میان ایرانیان که ذاتا هیچگونه پدر کشتگی و جنگی با یهودیان ندارند با بار منفی مترادف شده است.

اعطای این لقب به کورش حتی اگر به نیت سپاسگزاری از منش انساندوستانه او و فرزندان امروزی او صورت گرفته باشد ناخود آگاه این پادشاه عدالت گستر را که در نظر سنجی سال گذشته بی بی سی به عنوان نماد تمدن بشردوستانه و شخصیت ملی ایرانیان در همه طول تاریخ ما به ثبت رسیده است فردی بوده که گویا از ۲۵ قرن پیش نسبت به ریشه مصائبی که امروز مردم خاورمیانه با آن دست بگریبان هستند آشنایی داشته و حتی بر آن مهر تایید زده است!

آقای پرز همواره و به درستی در سخنرانی های خود در مورد ایران حساب حاکمیت را از مردم جدا نگاه داشته و بر علایق فرهنگی ملت ما به همزیستی با همنوعان خود تاکید کرده است. امید است این تشبیه سازی او در مورد شخصیتی که مورد غضب برخی رهبران جمهوری اسلامی هم می باشد مستمسک دیگری برای بازیها و تبلیغات سیاسی طرفین فراهم نکند.