استراتژی "خشونت‌ورزی متقابل": بزرگ‌ترين ضعف سکولار دمکرات‌ها، امير فصيحی

ويژه خبرنامه گويا

شايد تنها حُسن کنگره سکولار دمکراتهای ايران که در سوم و چهارم ماه اگوست ۲۰۱۳، در واشنگتن، برگزار شد، رواج هرچه بيشتر واژه سکولار دموکراسی در گفتمان سياسی ايرانيان و اتصال آن به روح گفتمان مشروطه خواهانِ يکصد سال پيش باشد. اميدوارم، همانگونه که برگزار کنندگان اين برنامه نويد دادند، محصول اين کنگره، گردهمايی مجددی در سالگشت پيروزی مشروطه در امرداد سال آينده باشد. غير از آن، شايد اين کنگره را می شود "بی فايده و بيهوده" خواند و حتا گردهمآئی به ضرر سکولار دموکراتها.

بگذريم از اينکه رنجنامه تبعيض و خشونت عليه زنان، اقليتهای قومی و مذهبی و نابودی ميراث فرهنگی، برای بسياری از سکولار دمکرات ها، چيزی جز تکرار مکررات و اتلاف چند ساعت وقت از کنفرانس فشرده دو روزه نبود، از اينکه درسخنرانی آقای مهدی خلجی در باب دشوار بودن راه رسيدن به سکولار دموکراسی نکات تازه ای ديده نمی شد و همپنين در سخنرانی های ديگر روز اول نيزهيچ راهکاری برای رسيدن به سکولار دمکراسی وجود نداشت. بگذريم از اين که به نمايش گذاشتن چند سازمان بدون تشکيلات و عضو و بودجه و يکی از يکی ناشناخته تر و متاثرتر از ديگری، در اصل به نمايش گذاشتن ضعف و ناچيزی سکولار دمکرات های خارج از کشور بود، از بی نظمی جلسه در روز آخر کنگره، عدم آشنايی گرداننده جلسه با قواعد پارلمانی "رابرتس" (۱) برای اداره کردن جلسه، بی اعتنائی حضار و مدير جلسه به تذکر دکتر آل رضا برای اجرای جلسه بر اساس قواعد شناخته شده پارلمانی و اجازه دادن به دکتر کرمی برای اتلاف و پايمال کردن ۲۵ دقيقه از وقت کنگره. بگذريم از انتخابات برای تشکيلات و کميته ها و انديشکده هايی بدون اساسنامه يا هدفِ مشخص.

دو ماه قبل از برگزاری کنگره، در ايميلی خصوصی به دکتر نوری علا، نياز به تمرکز هرچه بيشتر اين گردهمآئی بر روی راهکار و استراتژی "خشونت پرهيز" برای سکولار دمکرات های ايران را اصرار کردم و تذکر دادم که هر گردهمآئی که امروزتمرکزِبرنامه خود را بر راهکار و استراتژی نگذارد "بی فايده و بيهوده" خواهد بود. به دکتر نوری علا قول دادم تا با شرکت در اين کنگره، راهکارها و استراتژی خشونت پرهيز را مطرح نمايم. متأسفانه به دلايلی از سفر به اين کنگره محروم ماندم. اما چند روز پيش از شروع برنامه، ضمن فرستادن پيامی به برگزارکنندگان کنگره و ابراز خشنودی از برگزاری آن، بار ديگر ضرورت گفتگو و بحث جدی در مورد راهکار و استراتژی "خشونت پرهيز" برای فروپاشی نظام جمهوری اسلامی را، جدا از استراتژی "اصلاح طلبی" و استراتژی "مسلحانه" مطرح کرده و درخواست مطرح کردن آن را در کنگره شدم. (۲)

اما در تمام مدتی که برنامه های اين دو روز را از طريق پخش ماهواره ای تعقيب می کردم، مطلقن به بحث و بررسی در باره استراتژی خشونت پرهيزی به عنوان راهکار سکولار دمکرات ها، برنخوردم. گويی برگزارکنندگان اين کنگره، پيشاپيش راهکار و استراتژی سکولار دموکرات ها را تعيين کرده و نيازی به بحث در اين باب نمی ديدند.

بيش از آن، در برابر نظر دکتر کرمی که خواستار استراتژی "اصلاح طلبی" برای نيروهای سکولار دمکرات بود، دکتر نوری علا، به درستی اين استراتژی را بخاطر به رسميت شناختن و پذيرش نظام جمهوری اسلامی و همکاری و مشارکت در چهارچوب قانون اساسی جمهوری اسلامی که در آن تبعيض و يا نوعی خشونت وجود دارد، رد کرد. اما به جای آنکه راهکار يا استراتژی در چهارچوب مشخص ميان خشونت پرهيزی يا مبارزه مسلحانه ارائه دهد، استراتژی ای را ارئه داد که نه خشونت پرهيز بود و نه خشونت ورز. ايشان مثل هميشه گفت: "ما خشونت پرهيز هستيم ولی اگر دشمن مشتی در دهان ما بکوبد، ما هم متقابلن بر دهان او مشت خواهيم کوفت." اين بيان که مورد استقبال بخشی از شرکت کنندگان نيز قرار گرفت، نه استراتژی خشونت پرهيز است و نه در شکل ظاهر امروزيش خشونت ورز. اين استراتژی، که من آن را استراتژی "خشونت ورزی متقابل" می نامم، ماحصل راهکار و استراتژی ارائه شده پس از دو روز کنگره سکولار دمکرات های ايرانی بود. گويی دکتر نوری علا و برخی از شرکت کنندگان آن کنگره، پس از گذشت سی و چهار سال از عمر نظام جمهوری اسلامی، هنوز نمی دانند که با چه نوع حکومتی طرف اند، که اين حکومت سرکوبگر فقط در دهان دختربچه ها وپسربچه های بی گناهی می کوبد که در پارک ها دست يکديگر را گرفته اند، و در عوض، در برابر دشمنان سياسی خود، بخصوص سکولار دمکراتها، از شکنجه و زندان و قتل استفاده می کند. در عمل، اين استراتژی چيزی نيست جزاستفاده متقابل از خشونتِ هم جنسِ جمهوری اسلامی که در نهايت به يک مبارزه مسلحانه همچون سوريه در برابر نظام منجر خواهد شد.

تقسيم استراتژی به دو راه اصلاح طلبی و مبارزه مسلحانه (از نوع خشونت ورزی متقابل) و ناديده گرفتن استراتژی مبارزه خشونت پرهيز از طرف سکولار دمکراتهای نسل پنجاه و هفت که عمدتا اين کنگره را برگزار و مديريت می کردند، نتيجه ای جز راندن ده ها ميليون ايرانی نسل امروز بسوی اميد به اصلاح طلبی و در نتيجه به مشارکت در نظام ندارد. سکولار دمکرات های نسل جوان ايران، تمايلی به خشونت ورزی و گرايشی به استراتژی تو دهان زدن متقابل ندارند.

برای سکولار دمکراتهای نسل گذشتهِ طرفدار استراتژی "خشونت ورزی متقابل" که در امريکا و اروپا زندگی می کنند وخود را امروز پرچم داران سکولار دمکراسی ايرانی می بينند ، شايد درک هراس نسل ما از همکاری و مشارکت با هر حرکت سياسی ای که منجر به خشونت ورزی شود دشوار باشد. ولی اين هراس يک واقعيت اجتمايی است که در نبودِ يک راهکار و استراتژی خشونت پرهيز، می تواند منجر به جذب ده ها ميليون سکولار دمکرات درون کشور به استراتژی اصلاح طلبی از طريق مشارکت در نظام جمهوری اسلامی ، پشت کردن آنها به سکولار دمکراسی و نهايتا حفظ نظام جمهوری اسلامی شود.

نبود سکولار دمکراتهای نسل امروز در اولين کنگره سکولار دمکراتهای ايرانی در واشنگتن، نشان تفاوت عميقِ نگاه به راهکار و استراتژی ميان نسل خشونت پرهيز امروز با نسل پيش می باشد. ابراز نظر دکتر خوئی در برنامه "افق" مبنی بر اين که مبارزه مسلحانه تنها راه رسيدن به سکولار دمکراسی است، موجب شرم من و ساير سکولار دمکراتهای خشونت پرهيز خارج از کشور، در پاسخ به ده ها ميليون سکولار دمکرات داخل ايران است. اميدوارم سکولار دمکراتهای خشونت پرهيز برای گرفتن پرچم سکولار دمکراسی از دست کسانی که تنها راهکار رسيدن به سکولار دمکراسی را در خشونت ورزی يا "خشونت ورزی متقابل" می دانند کوشا باشند تا استراتژی مبارزه خشونت پرهيز را در جامعه رواج دهند. در شرايط امروز، باور به استراتژی "خشونت ورزی متقابل" ميان گردان کنندگان نخستين کنگره سکولار دمکراتها، بزرگترين ضعف سکولار دمکراتهای ايران و بيشترين توجيه برای ادامه اصلاح طلبی در جامعه می باشد.

به اميد ايرانی آباد و آزاد.

امير فصيحی

*برای مرور پيام به کنگره سکولار دمکراتها و جزئيات استراتژی خشونت پرهيز، لطفا مراجعه شود به مقاله قبلی در سايت گويا.

ــــــــــــــــــــــ
۱- Robert’s Rules of Order
۲- http://news.gooya.com/politics/archives/2013/07/164360.php