بوی بهار می‌دهد
خاطره‌ی خجسته‌ات.
عطرِ انار می‌دهد
موی به پُشت، بسته‌ات.

در همه جای جانِ ما
شعله به شعله، گشته‌ای!
واژه‌ی شادمانه را
بر دل ما نوشته‌ای!

شب، که ترا صدا زند
خنده به روی ما زند.

مستِ مَیِ تو می‌شود
گلشنِ نوشکفته‌ام.

گوش، به حرف من بده!
هوش، به حرف من بده!

جُز تو! انار خنده‌رو!
شعرِ تری نگفته‌ام.

۲

سلام ای غزل!

پس، تو بوده‌ای که نيمه شب
آب را به خانه‌ی انار، برده‌ای!

پس، تو بوده‌ای که سيب را
از طنينِ يک ترانه، سرخ کرده‌ای!