آیت الله جوادی آملی: ملت فقیر و بدهکار قدرت قیام ندارد چه رسد به مقاومت

این مرجع تقلید شیعه در قم، گفت: ملتِ فقیر فلج است، ملتی که جیبش خالی است، کیفش خالی است، تهیدست است، بدهکار است، مدیون است، فلج است و ملت فلج قدرت قیام ندارد، چه رسد به مقاومت

متن پیام آیت الله جوادی آملی به شرح ذیل است:

بسم الله الرحمن الرحیم

اقتصاد مقاومتی از منظر دین در چند عنصر خلاصه می‌ شود:

اولاً دین، مال را معرفی کرد؛ ثانیاً خطر فقر را بازگو کرد؛ ثالثاً راه تنظیم اقتصاد را عاقلانه و عادلانه ارائه داد.

اما عنصر اول فرمود: مال، عامل قیام و قِوام یک ملت است؛ در سوره مبارکه «نساء» فرمود: ﴿لا تُؤْتُوا السُّفَهاءَ أَمْوالَکُمُ الَّتی‏ جَعَلَ اللَّهُ لَکُمْ قِیاماً﴾؛ ملت اگر بخواهد قائم و مقاوم باشد چاره‌ای نیست که کیف و جیبش پر باشد؛ ملتی که دستش تهی است، از ستون محروم است، از قیام و مقاومت طرْفی نمی ‌بندد؛ این مال است که عامل قیام یک ملت است.

ملتِ فقیر فلج است، ملتی که جیبش خالی است، کیفش خالی است، تهیدست است، بدهکار است، مدیون است، فلج است و ملت فلج قدرت قیام ندارد، چه رسد به مقاومت.

پس برابر سوره «نساء» ثروتِ ملت، ستون آن ملت است و برابر سوره «حشر» ثروتِ ملت، خون ملت است، اگر این ستون، زیر سقف باشد، همه را پوشش می‌ دهد و اگر خون در تمام جامعه جریان داشته باشد هر کسی به اندازه ظرفیت و استعداد خود بتواند از آن طرْفی ببندد، این جامعه سر پا و زنده است.

مطلب بعدی خطر تلخ فقر است؛ مستحضرید که قرآن کریم از لوازم و ظرایف ادبی عرب بهره ‌های فراوانی برده است و همراهان خود را آگاه کرد. کسی که گداست و چیزی ندارد به او نمی‌گویند فقیر، بلکه به او می‌گویند فاقد؛ یعنی مال ندارد. فقیر بر وزن «فعیل» به معنی مفعول است، فقیر؛ یعنی کسی که ستون فقراتش شکسته است، کسی که گرفتار حادثه تلخ «فاقرة الظهر» شد؛ که در سوره «القیامة» آمده؛ این می‌ شود فقیر؛ همان ‌طوری که قتیل به معنای مقتول است، فقیر هم به معنی مفعول است؛ یعنی کسی که ستون فقراتش شکسته است.

ملتی که جیبش خالی است، دستش تهی است، زمین‌گیر است؛ البته اول مسکین است بعد فقیر.

مسکین؛ یعنی گرفتار سکون، بی‌ حرکتی؛ ملت تهیدست از حرکت و پویایی ایستاده است و محروم است، یک؛ در اثر شکسته بودن ستون فقرات، زمین‌گیر است و مبتلا به نشستن است، دو؛ از این جهت گفتند فقیر، بدتر از مسکین است.

این تعبیرهای تند قرآن کریم که اگر ملتی دستش تهی بود، قدرت حرکت ندارد و ساکن است، اولاً؛ قدرت ایستادن ندارد و نشسته است، ثانیاً؛ برای همین جهت است.

بنابراین اگر ملتی شغل نداشته باشد، بدهکار باشد، گرفتار بانک‌های ربوی باشد، این ملت هرگز قائم نیست، چه رسد به مقاومت، چه رسد به ایستادگی در برابر حوادث تلخ.

مطلب بعدی که قرآن کریم از این راه گوشزد می ‌کند می ‌فرماید: ملتی که سفره اش خالی است و بدهکار است و فرزند بیکار دارد و خودش هم بازنشسته است، این ملت دهنش به چاپلوسی باز است؛ هرگز اهل نقد نیست، هرگز اهل اعتراض نیست.

کسی که دستش تهی است، زبانش به چاپلوسی بسته است.

ممکن نیست ملتی تهیدست باشد، زبانش به اعتراض و نقد و پاسخ‌ گویی و مسئله ‌دانی و مسئله ‌خواهی و طلب ‌خواهی، باز باشد.

دهان ملت وقتی فقیر باشد به چاپلوسی باز است، کمر او شکسته است.

خلاصه بحث اقتصاد مقاومتی آن است که مال، ستون مملکت است و اهل اختلاس و اهل رومیزی و اهل زیرمیزی و کسی که ضعف مدیریت دارد و کسی که توان آن را ندارد کشوری که یک درصد جمعیّت دنیا را دارد؛ یعنی هفتاد میلیون و بیش از هشت درصد امکانات روی زمین در دست اوست، نتواند خود را اداره کند، گرفتارِ ﴿لا تُؤْتُوا السُّفَهاءَ أَمْوالَکُمُ الَّتی‏ جَعَلَ اللَّهُ لَکُمْ قِیاماً﴾.

در این مملکت همه چیز هست؛ جوان ‌های فعال و بیکار فراوان، مال به دست بانک‌های ربوی، که ﴿یَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا﴾ است از یک سو و سرمایه ‌دارانی که مشخص نیست از چه راهی در آوردند و در چه راهی صرف می‌ کنند از سوی دیگر.