جان به جان عاشقی٬ ویدا فرهودی

بارها وقت غزل تا شهر رویا رفته ام
تا نهایت تا جنون،شیدای شیدا رفته ام

دفترم نوشیده از سر چشمه ی شوریدگی
جان به جان عاشقی تا ناکجاها رفته ام

با بهاران نرگسی بی تابِ عطرم کرده است
وقت سرمستی پیِ حل معما رفته ام

آخر از آغاز هستی پرسش سرخی مرا
برده تادلواپسی،تا ژرف معنا رفته ام

معنی اما مثل دُر در یک صدف پوشیده ماند
گر چه با رقص غزل حتا به یلدا رفته ام

سخت باشد وصف تلخ آن مسیر اما بدان
شعر را لرزانده ام، تا عمق یغما رفته ام

در گذار روز و شب ها بس که گفتندم ز"بند"
بند ها بگسستم وپس بی محابا رفته ام

رفته ام اما دلم در پیش تو جامانده است
باورم کن با تو تا آن سوی دنیا رفته ام

چون طلسم زُهد کهنه بشکند با واژه ها
بینی ام گرچه زمانی ناشکیبا رفته ام

می شود چشم تماشا روشن از آزادگی
با من از غربت مگو، تنها به رویا رفته ام

ویدا فرهودی
بهار 1393