اهدای جایزه حقوق بشری گوانگجو به مادران خاوران

مادران خاوران با ابراز خشنودی از اينکه با اهدای جايزه گوانگجو «صدای دادخواهی» آنها در سراسر دنيا «گسترده‌تر» می‌شود، گفتند: «ما به دنبال خون خواهی نيستيم و با کشته شدن حتی قاتلان فرزندان مان مخالفيم، ولی می خواهيم که مسوولان اين جنايت ها شناسايی و در دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی محاکمه شوند و چرايی و چگونگی اين اعدام ها برای ما و همه مردم ايران روشن شود تا شايد بتوانيم به اين وسيله از تکرار جنايت جلوگيری کنيم.»

مادران خاوران در هنگام دريافت جايزه گوانگجو

عدالت برای ايران: جايزه حقوق بشری بين المللی گوانگجو، امروز ۱۸ مه ۲۰۱۴ در شهر گوانگجو کره جنوبی از سوی بنياد ۱۸ مه به مادران خاوران اهدا شد.

معصومه دانشمند (مادر بازرگان) و پروانه ميلانی که برای دريافت جايزه مادران خاوران در اين مراسم شرکت کرده اند، با قرائت پيام مادران خاوران در مراسم اهدای جايزه اعلام کردند: «هرچند بسياری از ما پير و ضعيف و ناتوان و بيمار شده ايم و برخی نيز فوت کرده اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داريم، ما خانواده های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنيا که باشيم، برای کشف حقيقت تلاش خواهيم کرد تا بتوانيم يک زندگی انسانی بسازيم و ديگر هيچ کسی به خاطر داشتن عقيده اش به بند کشيده نشود و جان خود را از دست ندهد.»

هيات داوران جايزه گوانگجو برای حقوق بشر، مادران خاوران را به عنوان مادران و خانواده‌های زندانيان سياسی کشته‌شده در ايران که خواهان حقيقت و عدالت هستند٬ به همراه عادل الرحمان خان، فعال بنگلادشی که خود را وقف حمايت از حقوق اساسی و استقرار حقوق بشر کرده به صورت مشترک برنده جايزه امسال اعلام کرده است.

تصاوير ويدئويی ضبط شده از قرائت پيام مادران خاوران در مراسم اهدای جايزه حقوق بشری گوانگجو را در [اينجا] ببنيد

پروانه ميلانی٬ خواهر رحيم ميلانی و معصومه دانشمند، مادر بيژن بازرگان، امروز پيش از مراسم اهدای جايزه در يک کنفرانس مطبوعاتی با حضور رسانه های کره ای نيز شرکت داشتند.

آنها در مراسم اهدای جايزه، با شرح آنچه در ايران بر خانواده زندانيان سياسی اعدام شده در دهه شصت رفته است، اعلام کردند: «در طی اين سال ها بسياری از ما، تنها به خاطر داشتن خانواده ای دگرانديش يا برای پيگيری کشف حقيقت يا برای شرکت در مراسم يادبود کشته شدگان خودمان يا ديگری از کار برکنار يا ممنوع الخروج يا به اشکال مختلف تحقير و تهديد و از زندگی اجتماعی محروم شده ايم، ولی عليرغم تمامی اين اذيت و آزارها ما هم چنان ايستاده ايم تا بتوانيم به کشف حقيقت و برقراری عدالت ياری رسانيم.»

مادران خاوران و عادل رحمان خان به صورت مشترک برنده جايزه گوانگجو شدند

مادران خاوران با ابراز خشنودی از اينکه با اهدای جايزه گوانگجو «صدای دادخواهی» آنها در سراسر دنيا «گسترده‌تر» می‌شود، اضافه کردند: «ما به دنبال خون خواهی نيستيم و با کشته شدن حتی قاتلان فرزندان مان مخالفيم، ولی می خواهيم که مسوولان اين جنايت ها شناسايی و در دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی محاکمه شوند و چرايی و چگونگی اين اعدام ها برای ما و همه مردم ايران روشن شود تا شايد بتوانيم به اين وسيله از تکرار جنايت جلوگيری کنيم.»

آنها با تاکيد بر اينکه «خاوران تنها گورستانی نيست که دگرانديشان را به شکلی غيرمتعارف دفن کرده اند»، ادامه دادند: «احتمالا در تهران و قطعا در شهرستان ها، گورستان هايی مشابه و حتی ناشناخته ای وجود دارد که عزيزان ما را بی خبر از خانواده های شان در آن جا مدفون کرده اند و خانواده ها را برای دانستن حقيقتِ چرايی و چگونگی اين کشتارها مورد اذيت و آزار قرار می دهند. تمامی اين خانواده ها جزو مادران خاوران هستند.»

تصاوير ويدئويی ضبط شده از زمان اهدای جايزه حقوق بشری گوانگجو به مادران خاوران را در [اينجا] ببنيد

در بخشی از اين پيام که به صورت مشترک از سوی مادر بازرگان و پروانه ميلانی قرائت شد، آمده است: «ما مادران و خانواده‌ها چندين بار به مقامات دولتی نامه نوشتيم ولی تا به حال هيچ مقام مسوولی پاسخی مبنی بر چرايی و چگونگی اعدام‌های فردی و گروهی به ما نداده است.ما به گزارشگران ويژه سازمان ملل نيز اعتراض کرديم و صدای دادخواهی خود را به آن ها رسانديم، ولی متاسفانه پيگيری های ما تا کنون بدون نتيجه باقی مانده است. هم اکنون انتظار داريم که فعالان حقوق بشر در سراسر دنيا و مقامات مسئول حقوق بشر در سازمان ملل، از جمله آقای احمد شهيد “گزارشگر ويژه سازمان ملل درباره وضعيت حقوق بشر در ايران”، حق ما خانواده ها را برای دانستن حقيقت و برگزاری آزادنه مراسم يادبود به عنوان مساله ای به روز به رسميت بشناسند و برای رفع اين بی حقوقی و نقض آشکار حقوق بشر بکوشند.»

بنياد گراميداشت ۱۸ مه که هر سال، جايزه گوانگجو برای حقوق بشر را اهدا می کند يک سازمان غيرانتفاعی و غيردولتی است است که در سال ۱۹۹۴ از سوی بازماندگان قتل عام مخالفان در ماه مه ۱۹۸۰ درشهر گوانگجو کره جنوبی تاسيس شده است.

مادران خاوران می‌گویند که اهدای جایزه گوانگجو «صدای دادخواهی» آنها در سراسر دنیا «گسترده‌تر» می‌کند

هدف از راه اندازی اين بنياد گراميداشت خاطره قيام ۱۸ مه و ادامه مبارزه و همبستگی با آن به منظور کمک به اتحاد صلح آميز کره و فعاليت در جهت صلح و حقوق بشر در سراسر جهان است. ۱۸ ماه مه سالگرد جنبش دموکراتيک مردمی در گوانگجو بر عليه نيروهای مسلح دولتی است که پس از کودتای چون دوو هوان بر منطقه مسلط شده بودند.

در جريان اين رخداد دست کم ۱۵۴ تن کشته٬ ۷۴ تن مفقود و چهار هزار ۱۴۱ تن مجروح و بازداشت شدند. در دوران رياست جمهوری چون دوو هوان، رسانه‌های دولتی از اين رخداد به عنوان يک شورش کمونيستی ياد می‌کردند٬ اما از سال ۲۰۰۲ با برپايی يک قبرستان ملی و تعيين روز ۱۸ می‌به عنوان روز ملی بزرگداشت قربانيان اين رخداد برای جبران صدمات وارده به بازماندگان اين کشتار و خانواده‌های قربانيان تلاش می‌شود.

***

متن کامل پيام مادران خاوران در مراسم اهدای جايزه گوانگجو

متن کامل پيام مادران خاوران در مراسم اهدای جايزه بين‌المللی حقوق بشری گوانگجو که روز ۲۸مه ۲۰۱۴در کره جنوبی به صورت مشترک به مادران خاوران از ايران و عادل الرحمان خان، فعال حقوق بشر بنگلادشی اعطا شد.

هيات داوران جايزه حقوق بشری گوانگجو
با درود و احترام

ما مادران و خانواده‌های خاوران از انتخاب شما بسيار سپاسگزاريم و خشنوديم که به اين وسيله صدای دادخواهی ما در سراسر دنيا گسترده‌تر می‌شود. ما سال‌ها است که برای به رسميت شناختن حقوق از دست رفته خود و کشف حقيقت آنچه بر عزيزانمان رفته است ايستاده‌ايم و تلاش می‌کنيم. در اين راه فشارهای زيادی بر ما تحميل کردند و می‌کنند. بار‌ها ما را تهديد و احضار و بازداشت کردند، بار‌ها از برگزاری مراسم فردی و گروهی در منازل شخصی و گورستان خاوران محروممان کردند، بار‌ها ما را از خاوران باز گرداندند يا پلاک ماشين‌‌هايمان را کندند و حتی اجازه ندادند سنگی بر گور عزيزانمان بگذاريم و گاهی دسته گل‌هايی که با خود آورده بوديم را از ما گرفتند يا زير پا له کردند.

در طی اين سال‌ها بسياری از ما، تنها به خاطر داشتن خانواده‌ای دگرانديش يا برای پيگيری کشف حقيقت يا برای شرکت در مراسم يادبود کشته شدگان خودمان يا ديگری از کار برکنار يا ممنوع الخروج يا به اشکال مختلف تحقير و تهديد و از زندگی اجتماعی محروم شده‌ايم، ولی عليرغم تمامی اين اذيت و آزار‌ها ما هم چنان ايستاده‌ايم تا بتوانيم به کشف حقيقت و برقراری عدالت ياری رسانيم.

در دهه شصت خورشيدی يعنی از سال ۱۳۶۰ (۱۹۸۱ ميلادی) تا حدود سال ۱۳۶۷ شمسی (۱۹۸۸ميلادی)، هزاران نفر از عزيزان ما را يا اعدام کردند يا زير شکنجه کشتند يا در خيابان به گلوله بستند و جنازه‌ای نيز به ما تحويل ندادند و آن‌ها را بی‌خبر از خانواده‌ها به شيوه‌ای بسيار توهين آميز در گورستان خاوران و گورستان‌های مشابه به خاک سپردند و تا مدت‌ها در بی‌خبری مطلق بسر می‌برديم.

هرچند بسياری از ما پير و ضعيف و ناتوان و بيمار شده‌ايم و برخی نيز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داريم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنيا که باشيم، برای کشف حقيقت تلاش خواهيم کرد تا بتوانيم يک زندگی انسانی بسازيم و ديگر هيچ کسی به خاطر داشتن عقيده‌اش به بند کشيده نشود و جان خود را از دست ندهد.

خاوران قطعه زمينی در جنوب شرقی تهران و بخشی از گورستان غير مسلمان هاست. اين گورستان از سال ۱۳۶۰شمسی و پس از اولين اعدام‌های فعالان سياسی دگرانديش و عمدتا چپ راه اندازی شد. حکومت آن را لعنت آباد ناميد و خانواده‌ها آن را گورستان يا گلزار خاوران ناميدند. هيچ يک از دفن شدگان در اين گورستان توسط خود خانواده‌ها به خاک سپرده نشده‌اند و حکومت آن‌ها را مخفيانه در گورهای فردی و جمعی مدفون کرده است.

اما خاوران تنها گورستانی نيست که دگرانديشان را به شکلی غير متعارف دفن کرده‌اند. احتمالا در تهران و قطعا در شهرستان‌ها، گورستان‌هايی مشابه و حتی ناشناخته‌ای وجود دارد که عزيزان ما را بی‌خبر از خانواده‌‌هايشان در آنجا مدفون کرده‌اند و خانواده‌ها را برای دانستن حقيقتِ چرايی و چگونگی اين کشتار‌ها مورد اذيت و آزار قرار می‌دهند. تمامی اين خانواده‌ها جزو مادران خاوران هستند.

ما مادران و خانواده‌ها تلاش کرديم از سال ۱۳۶۸شمسی (۱۹۸۹ميلادی)، مراسم عمومی يادبود برای جان باختگان کشتار گروهی زندانيان سياسی در تابستان ۶۷را هر سال در نزديک‌ترين جمعه به دهم شهريور و جمعه آخر سال در خاوران برگزار کنيم؛ هرچند دولت از سال‌ها پيش درب اصلی خاوران را به روی ما بسته است و با امنيتی کردن آنجا مزاحمت‌های فراوانی برای ما ايجاد کرده و می‌کند تا از جمع شدن ما خانواده‌ها جلوگيری کند و گاهی هم موفق شده است، ولی ما هم چنان حضور می‌يابيم تا يادشان را گرامی بداريم.

ما مادران و خانواده‌های خاوران، عليرغم خطراتی که همواره برای ما ايجاد کردند، تلاش کرده‌ايم در هر فرصتی برای کشف حقيقت و برقراری عدالت بکوشيم.

ما هم چنين تلاش کرديم هر سال مراسم بزرگ داشت جان باختگانمان را در منازل شخصی خود برگزار کنيم تا بتوانيم يادشان را گرامی بداريم و سياست انکار و فراموشی را به چالش بکشيم.

ما چندين بار به مقامات دولتی نامه نوشتيم ولی تا به حال هيچ مقام مسوولی پاسخی مبنی بر چرايی و چگونگی اعدام‌های فردی و گروهی به ما نداده است.

ما مادران و خانواده‌های خاوران، عليرغم خطراتی که همواره برای ما ايجاد کردند، تلاش کرده‌ايم در هر فرصتی برای کشف حقيقت و برقراری عدالت بکوشيم.

ما به گزارشگران ويژه سازمان ملل نيز اعتراض کرديم و صدای دادخواهی خود را به آن‌ها رسانديم، ولی متاسفانه پيگيری‌های ما تا کنون بدون نتيجه باقی مانده است. هم اکنون انتظار داريم که فعالان حقوق بشر در سراسر دنيا و مقامات مسئول حقوق بشر در سازمان ملل، از جمله آقای احمد شهيد «گزارشگر ويژه سازمان ملل درباره وضعيت حقوق بشر در ايران»، حق ما خانواده‌ها را برای دانستن حقيقت و برگزاری آزادنه مراسم يادبود به عنوان مساله‌ای به روز به رسميت بشناسند و برای رفع اين بی‌حقوقی و نقض آشکار حقوق بشر بکوشند.

ما به دنبال خون خواهی نيستيم و با کشته شدن حتی قاتلان فرزندانمان مخالفيم، ولی می‌خواهيم که مسوولان اين جنايت‌ها شناسايی و در دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی محاکمه شوند و چرايی و چگونگی اين اعدام‌ها برای ما و همه مردم ايران روشن شود تا شايد بتوانيم به اين وسيله از تکرار جنايت جلوگيری کنيم.

هرچند بسياری از ما پير و ضعيف و ناتوان و بيمار شده‌ايم و برخی نيز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داريم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنيا که باشيم، برای کشف حقيقت تلاش خواهيم کرد تا بتوانيم يک زندگی انسانی بسازيم و ديگر هيچ کسی به خاطر داشتن عقيده‌اش به بند کشيده نشود و جان خود را از دست ندهد.