لباس سرمدی از تن برون آر
که گريد بر تنت, بر قد و شانه

فرو نه خشم و کين, برجای بنشين
که ظلمت سر زد از حد و کرانه

مخوان از تازيان هر دم روايت
نياور آيه را عذر و بهانه

مکش آزادگان بر چوبه دار
مزن بر پشت کس با تازيانه

چرا حمله بری بر بند و زندان؟
تو ای فرمانده ی خونين شبانه

مگو ديگر ز جنگ و مرگ و دشمن
گهی بر خوان کتاب شاعرانه

گذر در گلشن و بنگر به گلبن
شنو از مرغ زيبا صد ترانه