تابنده مثل خورشيد در صبح سبز اميد
سرخی کند چو لاله بر صحن کوهساران

توفنده چون تمنا در تو به توی رويا
يادی هماره زنده درنبض روزگاران

زآن ها که کوه ظلمت بی وهن می دريدند
فرياد تا فرازَد با واژه های عصيان

پرواز تا بيابد، پروا چنان که شايد
آن سوی رسم ِ"بايد،"بر بال های ايمان

رفتند چون شقايق ديوانه وار و عاشق
گلبرگ هايشان درميهن شده پريشان

هستند جاودانه، سرخ اند و عاشقانه
بر بال هر ترانه در جا به جای ايران

آواز کن دوباره ،ای شعر پر شراره
گلبانگ آرزو را با ياد سربه داران