چرا نیروی دریایی آمریکا برای جنگ با چین تمرین می‌کند؟

بی بی سی - دولت آمریکا ترجیح می دهد که از مناسبات دوستانه با دولت چین صحبت کند ولی کاملا مشخص است که نیروی دریایی این کشور با انجام تمرین های نظامی خود را برای درگیریهای محتمل با چین آماده می کند.

به ندرت به خبرنگاری اجازه داده می شود که وارد یک ناوهواپیمابر اتمی شود و پس از نوشتن این گزارش مقامات نیروی دریایی آمریکا ممکن است دیگر به من اجازه چنین بازدیدی ندهند.

روی عرشه ناوهواپیمابر جورج واشنگتن چنان صدای شدیدی به گوش می رسد که من هیچگاه به عمرم تجربه نکرده‌ام. به فاصله چند متری از نقطه ای که من ایستاده‌ام یازده فروند از جنگنده های بسیار مدرن اف/ای-۱۸ سوپرهورنت آماده پروازند.

اولین جنگنده که در صف اول قرار دارد با تسمه ای فولادی به منجنیق مخصوص لحظه صعود قلاب شده است. صدای موتور این جنگنده همزمان با آماده شدن برای پرواز به اوج می رسد. لحظاتی بعد این جت ۱۵ تنی در میان ابری از بخار سفید با سرعت به سمت انتهای عرشه رها می شود و مثل یک اسباب بازی از روی عرشه بلند شده و به آسمان می رود.

چند ثانیه بعد خدمه عرشه در اونیفورم های رنگارنگ خود، با خونسردی و آرامش مشغول آماده کردن جنگنده بعدی برای پرواز هستند.

تماشای عملیات نیروی دریایی آمریکا از این فاصله نزدیک مهیب و ترسناک است. هیچ نیروی دریایی دیگری در جهان چنین تسلیحات و تجهیزات پیشرفته ای ندارد.

اما در لحظاتی که من روی عرشه ناو هواپیمابر جورج واشنگتن مشغول فیلمبرداری برای گزارش خود در مورد "تمرین های نیروی دریایی آمریکا برای جنگ با چین" بودم، متوجه شدم که افسران بخش روابط عمومی نیروی دریایی که میزبان و مراقب من بودند کمی نگران و آشفته به نظر می رسند.

این عبارات شعارگونه همواره تکرار می شوند که نیروی دریایی آمریکا "برای درگیری و جنگ با هیچ کشور مشخصی تمرین نمی کند." ولی بعید است که این دو واحد جنگی نیروی دریایی، شامل ناوهای هواپیمابر و ناوشکن ها، فقط به خاطر تفریح در آبهای اطراف جزیره گوام واقع در غرب اقیانوس آرام مستقر شده باشند. هدف از این رزمایش تمرین روشهای جنگی است که وزارت دفاع آمریکا آن را "نبرد هوا دریا" می نامد.

این تاکتیک نظامی اولین بار در سال ۲۰۰۹ مطرح شد و به طور مشخص برای مقابله با افزایش خطر نظامی چین طراحی شده است.

چند دقیقه بعد از به پرواز درآمدن جت های جنگنده، در طبقه فوقانی ناوهواپیمابر جورج واشنگتن با دریادار مارک مونتگومری ملاقات کردم که فرمانده واحد ویژه ای است به نام "گروه تهاجمی پنج ".

نیروهای تحت فرمان او برای اجرای عملیاتی تمرین می کنند که به گفته او برای شرایط موسوم به "ممانعت از دسترسی به منطقه" طراحی شده است، یعنی در شرایط فرضی که دشمن بخواهد مانع تردد و عملیات آنها در منطقه شود.

دریادار مونتگومری می گوید:"وقتی که ما از توانایی های خود صحبت می کنیم منظور توانایی های عملیاتی و نامحدود ما در هر حریم دریایی است که بخواهیم."

او می افزاید :"با توجه به اینکه برخی از کشورها تسلیحات پیچیده خود برای جلوگیری از دسترسی و نفوذ به حوزه نفوذشان را توسعه داده اند، ما هم ناگزیر شده ایم که تاکتیک ها، تکنیک و روشهای خود را برای عملیات به شیوه ای که این محدودیت ها مانع ما نشوند توسعه دهیم."

دریادار مونتگومری حاضر نیست جزییات این تمرین های نظامی را برای من تشریح کند. اما کشتی ها و هواپیماهای جنگی تحت فرمان او اکنون با شبکه پیچیده ای از تهدیدها و خطرات از هوا، خشکی، زیرآب، فضا و حتی فضای سایبری روبرو هستند.

او می گوید:"تصور ما این است که برخی از کشورها قابلیت این را دارند که کار ماهواره های اطلاعاتی را مختل کرده و یا ارتباطات ماهواره ای را محدود کنند. به همین خاطر ما باید برای عملیات در شرایطی که همه این ارتباطات قطع شده باشند تمرین کنیم."

نیروی دریایی ارتش خلق چین هنوز برای نیروی دریایی آمریکا حریف قابلی نیست و بعید است در آینده نزدیک به چنین قابلیت هایی برسد. به جای آن ارتش چین در حال توسعه تسلیحاتی بوده که با کمک آنها می تواند ناوهای آمریکایی را از حریم دریایی خود دور نگه دارد.

این تسلیحات عبارتند از زیردریایی های جدید که تشخیص موقعیت آنها دشوارتر است، موشک های ضد کشتی دوربرد و مافوق صوت و موشک های بالستیک میان برد و بسیار دقیقی که احتمالا بیش از سایر تسلیحات موجب نگرانی آمریکا هستند.

در بخشی از تمرین های نظامی روی عرشه ناوهواپیمابر جورج واشنگتن صدای آژیر خطر پخش می شود و تمرین برای مقابله با یک حمله فرضی به کشتی شروع می شود. صحنه طوری چیده شده که گویا بخشی از این کشتی دچار حریق شده است. واحدهای ویژه ای برای کنترل آتش سوزی و ترمیم خسارات وارد عمل می شوند.

در ده سال گذشته مهمترین شعار سیاسی حکومت چین که بسیار تکرار شده "قدرت‌گیری صلح آمیز" بوده است.هدف آن دادن تضمین به کشورهای همسایه است که افزایش قدرت نظامی چین را خطر تلقی نکنند.

ولی از زمان آغاز ریاست جمهوری شی جین پینگ در سال گذشته، یک تفاوت فاحش در رفتار چین اتفاق افتاده و این کشور خارج از قلمرو دریایی خود ادعای مالکیت چند جزیره را مطرح کرده است.

کشتی های نیروی دریایی چین به شیوه ای تهاجمی در اطراف جزایر دیااویو (که در ژاپن سنکاکو خوانده می‌شوند) واقع در دریای چین شرقی که از مدتها پیش در کنترل ژاپن بوده اند، گشت زنی می کنند. چین برای ساختن جزایر تازه ای در دریای چین جنوبی میلیاردها دلار هزینه کرده است.

به گفته نیروی دریایی آمریکا در ماه اوت ۲۰۱۴ یک جنگنده چینی در حریم هوایی بین المللی و بر فراز دریای چین جنوبی یک هواپیمای شناسایی ارتش آمریکا را تعقیب کرده و با مانورهای تهاجمی به شش متری این هواپیما نزدیک شده است.

به گفته دریادار مونتگومری تمام این حوادث باعث شده که نقش نیروی دریایی آمریکا در این منطقه به نسبت گذشته حیاتی تر شود. او می افزاید:"نیروی دریایی آمریکا مهمترین عامل امنیت و ثبات در منطقه آسیا - اقیانوسیه است."

او می‌گوید "ما حدود هفتاد سال است که در این بخش از جهان حضور داریم. به اعتقاد من نیروی دریایی آمریکا در بخشهای مختلف این منطقه مثل دریای شرقی چین، دریای جنوبی چین و یا دریای فیلیپین نقش خوبی ایفا می کند، اوضاع را آرام نگه می دارد، به دولتهای دوست اطمینان می دهد و باعث می شود که حریف اقدامات غیرقانونی وپنهانی انجام ندهد"

تردیدی نیست که رهبران چین با این ادعاها کاملا مخالفند. هدف دراز مدت چین تسلط کامل بر تمام دریاهایی است که به مرزهای این کشور نزدیک هستند. و اگر نیروی دریایی آمریکا بخواهد جلوی این تلاش چین را بگیرد آیا احتمال وقوع درگیری افزایش نمی یابد؟

اما از توکیو گرفته تا تایپه، اکثر کشورهای منطقه از حضور فعال نیروی دریایی آمریکا در این آب‌ها خوشنودند.