قلم، ویدا فرهودی

شعله‌وش رقص‌کنان بر دل شب می‌تازد
پی سرخای فلق، هستی خود می‌بازد

بنگرش جوهری از خون شقايق در رگ
عاشق است و به دل نازک خود می‌نازد

دل تـُردی که به هر پچپچه‌ای چرخ‌زنان
پرده‌ی وهـم دران، نقش تری پردازد

صدف واژه کـُند آب و کـِشد جوهر او
دست در پيچ و خم زمزمه چون می‌يازد

تا بدانی که چه شد، چهره‌ی گل را که دريد
قهقرای خس‌وخاشاک عيانت سازد

خم اگر گاه کند گردن او، زُهـد کريه
ياد هر سرو سهی، قامت او افرازد

جاودان پايد و دارد عَلَم عشق به دست
گردشش لرزه بر اندام ريا اندازد

تا صدا در قفس و مرغ سحر زندانی است
فوج بی‌تاب قلم بر دل شب می‌تازد

ويدا فرهودی