«اصلاح‌طلبانی» که ستایش‌گر قاسم سلیمانی شده‌اند

سایت خودنویس - تغییر نگاه برخی نویسندگان و فعالان سیاسی نسبت به مردی که با حمایت خود از بشار اسد، در قتل هزاران شهروند سوری، شریک جنایت محسوب می‌شود، با اعتراض‌هایی در فضای مجازی روبرو شده است. چندی پیش، دو نفر از تحلیل‌گران بی‌بی‌سی فارسی، با عناوینی که به قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس دادند، باعث تعجب بسیاری شدند. جمشید برزگر، سلیمانی را به «سرداران باستانی» تشبیه کرد و مسعود بهنود نیز، او را سرداری «عارف» خواند. اما تحلیل‌گران بی‌بی‌سی فارسی تنها کسانی نبوده‌اند که بی‌پرده، فرمانده مقتدر سپاهی را ستایش کرده‌اند. ابراهیم نبوی و محمد قوچانی نیز در این صف قرار دارند.

عمار ملی، فعال سیاسی در واکنش به این گرایش جدید میان برخی اصلاح‌طلب که نقش سلیمانی در کمک‌رساندن به بشار اسد و سرکوب‌گران سوریه را نادیده گرفته‌اند، مطلبی در فیس‌بوک نگاشته است:

سه روزنامه‌نگار سرشناس اصلاح‌طلب، فرمانده سپاه قدس، قاسم سلیمانی، را با سه واژه زیر توصیف کرده‌اند:

مسعود بهنود او را «سردار عارف» خواند (در برنامه صفحه ۲ بی بی سی). محمد قوچانی او را «سردار صلح» نامید (در سرمقاله مهرنامه) و ابراهیم نبوی وی را «آبروی ایرانیان» می‌داند (در صفحه‌اش در فیس‌بوک).

دیگر نقش جمهوری اسلامی و سپاه قدس در دفاع از حکومت بشار اسد و مشاوره نظامی و کمک تسلیحاتی به ارتش بشار اسد برای سرکوب مخالفان سوری یک واقعیت آشکار است و تمامی رسانه‌های حکومت هم به آن اعتراف و افتخار می‌کنند.

برای ماندن بشار اسد در قدرت، یک کشور تبدیل به ویرانه شد و نیمی از جمعیت آن آواره شدند و بیش از ۲۱۵ هزار نفر کشته شدند که حدود یک سوم آن زنان و کودکان هستند. و همه اینها به لطف فرماندهی مقتدرانه و عارفانه «سردار صلح» بوده است. «آبروی ما ایرانیان» در ارقام به جا مانده از تراژدی سوریه است.

آقایان بهنود، نبوی و قوچانی جزو معروف‌ترین و محبوب‌ترین روزنامه‌نگاران و روشنفکران نزدیک به جریان اصلاح‌طلبی در ایران هستند. بسیاری از جوانان به این سه علاقه‌مند هستند و به روایت‌ها و تفاسیر آنها اعتماد دارند. هر سه اینها در نوشته‌های‌شان به روایات و اتفاقات تاریخی بسیار استناد می‌کنند و بطور ویژه آقای بهنود، برای نوشته‌های تاریخ‌نگارانه‌اش معروف است.

وقتی حوادثی که ما در آن زیست می‌کنیم و خود با چشمان خود دیده‌ایم، این گونه وارونه و تحریف شده و در خدمت قدرت روایت و تفسیر می‌شود، می‌توان فهمید که چقدر روایت‌های تاریخی این روزنامه‌نگاران سرشناس قابل اعتماد است!

اگر زمانی برای‌تان سوال بوده است که چطور ممکن است عده‌ای از روشن‌فکران عکس «امام راحل» را در ماه دیده باشند و از او تصویری مقدس ساخته باشند، حال دیگر پاسخ آن واضح است.

بیچاره ملتی که معروف‌ترین روزنامه‌نگارانش این چنین واقعیت را قلب می‌کنند و از تجاوزگری، خشونت و شرم تصویری جعلی از عرفان و صلح و آبرو می‌نگارند...