مغالطه ظریف در نیویورک، علی‌اصغر رمضان‌پور

محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران در نیویورک گفته است: «کسانی که مرتکب جرم شوند و قانون کشور را نقض کنند، نمی‌توانند پشت این‌‌که روزنامه‌نگار یا فعال سیاسی هستند، پنهان شوند. مردم باید به قانون احترام بگذارند.»

می توانیم در همین جمله آقای ظریف جای سیاستمدار را با روزنامه نگار عوض کنیم و بگوییم « کسانی که مرتکب جرم شوند و قانون کشور را نقض کنند، نمی‌توانند پشت این‌‌که سیاستمدار یا دولتمرد هستند، پنهان شوند. مردم باید به قانون احترام بگذارند.» به این دلیل روشن که آقای ظریف پیش از آن که دادگاه جیسون رضایی برگزار شود و به قول خودش روند قضایی تمام شود تشخیص داده است که آقای رضایی مجرم است و نقض قانون کرده است.

بر اساس همین قاعده است که از دید کسانی مانند او زندانیانی مانند میرحسین موسوی که بی محاکمه زندانی شده است یا محمد خاتمی که بی محاکمه دچار محرومیت های شدید اجتماعی شده است لابد باید تا آخر عمر در انتظار پایان روند قضایی بمانند.

ظاهرا از دید آقای ظریف لازم نیست حکومت به قانون احترام بگذارد فقط این مردم هستند که باید به قانون احترام بگذارند آن هم نه آنچنان که در کتاب قانون آمده است بلکه آن طور که در سخنان دولتمردان می آید.

چرا؟ برای این که در حال حاضر بیش از همه دولتمردان و سیاستمداران ایران هستند که قانون اساسی کشور را نقض می کنند و مثلا پشت این که دارند مذاکرات حساسی انجام می دهند پنهان می شوند و از اضطرار مردم که مجبورند به امید برداشتن تحریم ها صدایشان در نیاید سو استفاده می کنند. به روزنامه نگاران تهمت می زنند و نادیده می گیرند که در مورد صدها زندانی سیاسی و روزنامه نگار که در زندان هستند ابتدایی ترین قوانین همین جمهوری اسلامی در همه مراحل دادرسی تا پایان زندان رعایت نمی شود.

آقای ظریف گفته «دولت برنامه‌ای برای بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران دارد» بی آن که بگوید مردم دو سال است در انتظار همین وعده هستند. و می گوید‌ «ما باید اجازه دهیم که روند قضایی در ایران طی شود و من معتقدم که در پایان بهترین نتیجه به دست خواهد آمد.» بی آن که بگوید او که مسوولیتی در قبال روند قضایی ندارد چرا از جانب قوه قضاییه ای سخن می گوید که رییس آن هر سخن مخالفی را به عنوان جرم تلقی می کند و تهدید می کند.

آقای ظریف به بهانه این که در امریکا دارد حرف می زند مغالطه می کند و خودش را به آن راه می زند تا به یاد نیاورد که سخنان او بیش از آن که به نفع او دولتش تمام شود به نفع مخالفان او ودولتش در ایران تمام می شود.