واشنگتن‌پست: چرا اگر عراقی‌ها از داعش فرار می‌کنند ما باید برای آنها بجنگیم؟

روزنامه واشنگتن پست در گزارشی به قلم یوگن رابینسون با این عنوان که «اگر عراقی ها نمی خواهند برای خودشان بجنگند چرا ما برای آنها جنگیم؟» نوشت: وقتی عراقی ها برای بقاء کشورشان نمی جنگند، ما چرا باید چنین کار ی را انجام دهیم؟

این سوالی است که نشات گرفته از سقوط رمادی است و توخالی بودن اصل سیاست آمریکا را فاش کرد. منتقدان باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا این نکته را نادیده گرفته اند: در نهایت مهم نیست او چه تعداد نیرو به عراق باز خواهند گرداند یا اینکه آیا واقعا پوتین های نیروهای آمریکایی بار دیگر خاک عراق را لمس خواهد کرد یا خیر. واقعیت ساده این است که اگر عراقی ها برای دستیابی به یک کشور متحد و آرام دست به دست یکدیگر ندهند، هرج و مرج و ناآرامی در عراق همچنان ادامه خواهد داشت و این تهدیدی بالقوه برای منافع آمریکا خواهد بود.

ما باید فکر کنیم که چگونه می توان به بهترین راه ممکن این تهدید را محدود کرد یا به حداقل رساند. افزایش نقش نظامی آمریکا بدون شک باتلاقی را بوجود خواهد آورد که باعث خواهد شد ما دیگر امنیت نداشته باشیم.

گفته می شود حملات هوایی ائتلاف تحت فرماندهی آمریکا گروه دولت اسلامی عراق و شام ) داعش ( را تحت فشار قرار داده است. با این حال این گروه توانست شهر رمادی مرکز استان سنی نشین الانبار در غرب عراق را به تصرف خود درآورد و اکنون در حال تقویت کنترل خود بر این شهر مهم به لحاظ راهبردی است. زمانی که ستیزه جویان داعش جای پای خود را در رمادی محکم کنند ، دیگر بیرون کردن آنها از این شهر کاری دشوار خواهد بود.

یکی از تصاویری که از درگیری های روز یکشنبه در رمادی منتشر شد ، ویدئویی است که نشان می داد سربازان عراقی مستقر در این شهر به سمت درگیری با ستیزه جویان داعش نمی روند بلکه برعکس در حال فرار هستند. به نظر نمی رسید این اقدام نیروهای عراقی یک عقب نشینی تاکتیکی باشد بلکه به نظر می رسید آنها پا به فرار گذاشته اند.

گفته می شود اینها از نیروهای یگان های ویژه ارتش عراق بوده اند. نیروهای عراق آنقدر شتابزده بودند که تانک ها ، توپخانه ، نفربرهای زرهی و خودروهای هاموی را که آمریکا در اختیار آنها قرار داده است رها کردند. اکنون این تجهیزات در اختیار ستیزه جویان داعش قرار گرفته است و می توان گفت متعلق به آنهاست.

در مورد دیگر مواضع دولت عراق نیز که در اختیار نیروهای عراقی بود و اکنون به تصرف ستیزه جویان داعش درآمده است همین اتفاق رخ داده است . در حقیقت ما در حال کمک به مسلح شدن دشمن هستیم.

اوباما متعهد شده است که داعش را تضعیف و سرانجام این گروه افراطی ستیزه جو را از بین ببرد. راهبرد او شامل استفاده از نیروی هوایی آمریکا برای مستاصل کردن داعش و به عقب راندن ستیزه جویان این گروه است و درعین حال مشاوران نظامی آمریکایی آموزش های لازم را در اختیار نیروهای ارتش عراق قرار می دهند تا بتوانند مناطقی از این کشور را که داعش به کنترل خود درآورده است بازپس گیرند.

آمریکا بخش اعظم یک دهه حضور خود را در عراق صرف آموزش نیروهای مسلح عراقی کرده و اکنون شاهد نتیجه آن است : ارتشی که نمی تواند یا نمی خواهد بجنگد. دولت عراق در بغداد که تحت کنترل شیعیان است از قرار دادن تسلیحات لازم در اختیار رهبران قبیله ای سنی برای مقاومت در برابر ستیزه جویان داعش طفره می رود. نیروهای منطقه ای کرد نیز که دارای انگیزه و توانایی بیشتر هستند ، منطقه مختص خود را برای دفاع از آن در این کشور در اختیار دارند.

اگر ستیزه جویان داعش از شهر رمادی بیرون رانده شوند ، این کار را ارتش کادر عراق انجام نداده است بلکه یگان های شبه نظامی شیعه انجام داده اند که مسلح و آموزش دیده هستند و در برخی موارد نیز ایران آنها را هدایت می کند.
ممکن است به زودی روزی برسد که یک فرمانده ارشد ایرانی پیشروی به طرف رمادی را فرماندهی می کند و حملات هوایی آمریکا را به منظور حمایت از این عملیات درخواست می کند.

نتیجه منطقی سیاست اوباما نفوذ و افزایش تدریجی نقش آمریکا است و به تدریج نیروهای بیشتری را به عراق اعزام خواهد کرد و به آنها اجازه خواهد داد به همراه نیروهای عراقی در ماموریت های گشت زنی مشارکت داشته باشند. سپس تعداد این نیروها افزایش خواهد یافت و فرماندهی عملیات و ماموریت ها را در اختیار خواهند گرفت و این مسیر می تواند منجر به شکل گیری یک ویتنام دیگر شود.
راه های جایگزین چیست ؟ یکی از این راه ها می تواند زنده کردن دکترین « نیروی مقاومت ناپذیر و قاطع » کالین پاول باشد که شامل اعزام نیروهای کافی برای بیرون راندن همه ستیزه جویان داعش از عراق یک بار برای همیشه است.

ما یک بار این کشور را فتح و اشغال کردیم و قادر خواهیم بود بار دیگر این کار را انجام دهیم.

اما داعش همچنان بخش قابل توجهی از خاک سوریه را در اختیار خواهد داشت و اساسا می تواند همچنان یک تهدید باشد.
اگر آنگونه که اوباما می گوید هدف ما واقعا از بین بردن این گروه است باید وارد معرکه جنگ داخلی در سوریه شویم اما آیا ما می توانیم آنگونه که اکنون در کنار دوستان بشار اسد رئیس جمهور سوریه یعنی ایرانی ها می جنگیم ، در کنار این رئیس جمهور دیکتاتور سوریه نیز بجنگیم؟ یا با توجه به اینکه سیاست اوباما کنار رفتن اسد از قدرت است ، مجبور خواهیم بود این کشور را اشغال و برنامه دیگری را برای دولت سازی در سوریه آغاز کنیم؟ این راه به معنی حرکت از یک اقدام بد به سمت اقدامی بدتر است و به نظر می رسد نتیجه ای نخواهد داشت.

گزینه دیگر عقب نشینی است که به نظر من بدترین اقدام خواهد بود. واقعیت تاسف بار این است که سیاستگذاران آمریکا خواستار یک عراق بدون عیب و نقص ، دموکراتیک و کثرت گرا هستند تا اکثر عراقی ها بتوانند در آینده آن نقش داشته باشند. تا زمان دستیابی به این تحولات ، هدف سیاسی ما باید معتدل باشد یعنی باید شامل محدود کردن داعش از دور و هدف قرار دادن کادر رهبری این گروه شاید با استفاده از حملات هواپیماهای بدون سرنشین باشد. یا در غیر اینصورت باید بنشینیم و منتظر معجزه باشیم.