آفتاب گر چه نماند زیر ابر / گو بگوید آنچه خواهد " خاله " گــَــرد / بتول عزیزپور

این دهان ها که دهان بند تو اند
بر سَر ِ بند ِ هوا تاری هواری می تنند
باد پاهاشان چو لنگی می زنند
آن چه باشد ناپسندشان را ز ریشه بر کــَـنند

هیچ را دانسته خود داشتن
گام ها در" بحر هیچ " برداشتن
چون کر وُ کوری بشد دانایشان
رنگیان روزگار کالایشان
از قلاب و انقلابی ها شدنشان تو مگو
پیرهن ها می شود هی پشت و رو
آن که تا بودش در آنسو "هو" در تــُــو می نوشت
آمده بیرون از آن بازار وُ افتاده در این " بحر" بهشت
روزگاری دست ها می کوفت او بر هر دری
خامه چرخان حـِــیل بنگی سری
حالیا اندرز وُ پند را کدخدایی می کند
آخ و ناله از جدا " افتاده " گی ها می کند
سوز وُ ناک است سوزناک است ناله هایش Ouh là là*
او بقا را در دغا پیموده است خوش پا به پا
سَر چو " سلمانی " بداد از دست و خو
خود غلط های زیادی می کند در گفت و گو
آفتاب گر چه نماند زیر ابر
گو بگوید آنچه خواهد " خاله " گــَــرد.

از دفترهای " دوری " ، میدان الیگر/ 9 مارس 2015

* یا oh là là حرف ندا. اصطلاحی که در بروز شگفتی، ناامیدی و... بکار می رود.