از تو با خنده‌ی آب
از تو با ناب‌ترین زمزمه، در لحظه‌ی تنهایی
از تو با همهمه‌ی پنجره‌ی دورترین خانه، سخن می‌گویم.

در زمستانم.
وقتی آن چشم نه، آن آتش
از من وُ دل، دورست
در زمستانم.

آه...می‌دانم، می‌دانم
این هراسی که میان من وُ ما می‌گذرد
زخم‌هایی‌ست که بر عاطفه، می‌ماند.

فصل
فصل تنهایی گل‌ها نیست؟
از تو می‌پرسم ای تنها!
این‌همه فاصله، نامش چیست؟