میخانه‌ی مکدّر، رضا مقصدی

به دوست بزرگِ ایران
دشمنِ فرهنگِ مرگ:
صادق هدایت

با آه وُ آينه
آری، برابرست.

با لحظه‌های روشنِ آبی
ميلش به دوستی‌ست.
در واژگانِ سبزِ درختی تلخ
تکرارِ آن هجای بهارين‌ست.
گيرم خزان، سرودِ بلندش را
غمگين و ُسرد کرد.
چشمش به سوی ناب‌ترين، آب
معنای آشنای غزل‌های حافظ‌ست:
ـ آنجا که عشق را
گلواژه‌ی معطرِ تيراژه، می‌کند.
ـ آنجا که آسمان
آنگونه ناتوان‌ست
غمنامه‌یِ بلندِ «امانت» را
بر شانه‌ی شکسته‌ی شبنم، گذاشته‌ست.

**

اينجا نگاه وُ جانِ فروزانش
در گُسترایِ هستی
بر هر چه از مظاهرِ مستی
می‌تابد
تا
ميخانه‌ی مکدّرِ ذاتش
آتش، به هر ترانه فرو بارد
شايد که عشق را
پيغامِ روشنی
از مشرقِ پياله‌ی پی در پی
پيدا شود
با هر چه از ستايش وُ زايش.
جغدی، هزار بال
ـ از تيره‌ی ترانه‌ی خيام ـ
باز آمد وُ به شانه‌ی رعنايش
منزل کرد
تا وای وایِ هر شبه‌اش را
در بغضِ شامگاهیِ اين «آه»، بشکنَد
و
اين خيل ِخواب بداند:
هستی، دمی‌ست
بيدار وُ بيقرار.
در گوش‌های تاريک
پژواکِ باستانیِ «مِهر»ست.
در نبض ِ آب
نجوایِ نازنينِ درخت سيب.

و در گلوی خاک
غمناکی ِ صبورترين شعر ِ عاشقان.
وقتی گياهواره‌ی انسان
از شور
از شکوه ِشکفتن
خالی‌ست.
می‌بينمش
از پشتِ يک حصارِ اساطيری
قد می‌کشد به ديدنِ زيبايی.
بر سينه‌ی شکسته‌ی گلدان
طرحی می‌افکَنَد
از رمز وُ راز ِ عشقِ شکوفنده، از ازل
عشقی که در جهان ِ ابد، جاری‌ست.

کلن - ۱۳۷۵ خورشیدی